Dawny piec wapienniczy obsługujący sąsiednie wyrobisko wapienia (obecnie zalane, istniejące jako jezioro Zielone). W wapienniku wypalano skały wapienne w celu pozyskania z nich wapna palonego. Wapiennik rozgrzewano do temperatury ok. 1000 stopni Celsjusza (używano do tego celu drewna, węgla lub torfu). Surowiec na przemian z paliwem (np. węglem) ładowano przez otwór w górnej części wapiennika. Wsad stopniowo obsuwał się w dół szybu pieca, był podgrzewany spalinami ze strefy wypału. Węgiel we wsadzie ulegał zapaleniu, wtedy w strefie wypalania (gdzie temperatura dochodziła do 1200 stopni Celsjusza) wapień ulegał rozkładowi na dwutlenek węgla (uchodził do atmosfery przez górny otwór) i wapno palone (po ochłodzeniu wybierane w dolnej części pieca).
/Petroniusz, Wikipedia/