Plany budowy portu przy Kanale Żeglugowym przedstawiano od 1921 roku. W 1925 roku zapadła decyzja o budowie stoczni w pobliżu awanportu śluzy Zacisze. Zachowała się korespondencja odpowiedzialnego za nadzór nad tym przedsięwzięciem przedstawicielem Urzędu Budownictwa Wodnego (Wasserbauamt) we Wrocławiu, Bruno Arnoldem z nadprezydentem Zarządu Regulacji Rzeki Odry (Oderstrombauverwaltung) oraz firmami wykonawczymi. Prace rozpoczęto od budowy rurociągu odwadniającego przyszły suchy dok (1925/1926). Stocznię zbudowano w latach 1928-1930. Najpierw powstał basen stoczniowy, pochylnia i unikatowy dla Odry suchy dok (na Odrze znamy jeszcze jeden – u wejścia na Młynówkę w Opolu, zaś na polskim śródlądziu także w Ostródzie, obsługujący od początku lat 20 XX w. statki Kanału Ostródzko-Elbląskiego). Stocznia na Zaciszu została rozbudowywana w latach 30, w czasie wojny pracowała również dla potrzeb Krigsmarine, budując m.in. segmenty kadłubów okrętów podwodnych oraz kioski (fragment jednego utrzymano na dziedzińcu dawnego Zespołu Szkół Zawodowych Żeglugi Śródlądowej we Wrocławiu - obecnie XIV LO). Administracja polska przejęła stocznię z rąk armii sowieckiej w lipcu 1946 r., zdewastowaną i pozbawioną wyposażenia. Inż. Zbigniew Kuszewski - kierujący odbudową stoczni wrocławskich, uruchomił ją już od jesieni 1946 r. 30 października 1946 roku zwodowano pierwszą barkę. Do końca lat czterdziestych remontowano statki wydobywane z dna Odry. Tak powstał między innymi holownik „Giewont”. W latach 50. budowano tu szalandy, barki portowe, pogłębiarki dla Zarządu Portu Gdańsk, pontony i kutry, prowadzono remonty silników morskich, budowano wózki kopalniane, suwnice, zbiorniki. W roku 1958 zbudowano prototyp pchacza "Mazur" przeznaczony do pracy z czterema barkami. W roku 1961 rozpoczęto seryjną produkcję pchaczy typu „Tur”, wprowadzając w 1962 roku do eksploatacji pierwsze zestawy pchane, zaprojektowane po uwzględnieniu warunków nawigacyjnych na rzece Odrze. Budowano tutaj również barki BM-500, była to najdłuższa seria produkowana w Zaciszu, w sumie powstało tam ponad 300 takich statków, w większości dla armatorów polskich. W 1966 roku stocznię opuściła pierwsza barka BM-600. Od roku 1967 budowano również statki redowe i morskie, kabotażowce, zbiornikowce (kadłuby spławiane Odrą, nadbudówki maszy i dźwigi były montowane w Szczecinie), później również pchacze typu "Bawół" I i motorówki inspekcyjne (MR-165 typu Wilga, Wisła, Odra, Wełtawa). Do końca lat 60. stocznia zbudowała ok.1000 jednostek. Od 1971 r. rozwijana była produkcja dla armatorów z Anglii, Belgii, Czechosłowacji, Holandii, Niemiec i Norwegii. W latach 70. i 80. produkowano w stoczni barki przeprawowe dla wojska. Na potrzeby marynarki wojennej produkowano też zbiornikowce. Pracownicy stoczni do dzisiaj wspominają, że była to bardzo precyzyjna robota. Bo przecież saperzy budując most pontonowy musieli spiąć ze sobą niejedną barkę. Dodają też, że wojsko miało swój „posterunek” w Stoczni Zacisze, żeby pilnować produkcji specjalnej. Z początkiem lat 90-tych stocznię postawiono w stan likwidacji. 1 listopada 1996 roku jej część produkcyjną przejął Odratrans SA i utworzył spółkę Odratrans Stocznia Sp. z o.o., powierzając jej budowę i remont własnego taboru transportowego. Po parcelacji terenów po dawnej stoczni rozpoczęto od 2019 r. budowę na jej terenie czterech budynków biurowych, dwa magazynowe oraz osiem biurowo-magazynowych. (moose - różne źródła, głównie Budowle Hydrotechniczne Wrocławskiego Węzła Wodnego, oprac. Fundacja Otwartego Muzeum Techniki, 2007 r.)