Młyn wodny ze Starych Siołkowic jest przykładem wiejskiego, drewnianego budownictwa przemysłowego na terenie Śląka Opolskiego. Pierwsza wzmianka źródłowa o istnienu jakiegoś młyna wodnego w Starych Siołkowicach pochodzi z urbarza z 1566r. Dalsze wiadomości o istnieniu w Siołkowicach młyna wodnego pochodzą dopiero z XVIII w. Następnie wiadomo, że młyn był przenoszony w 1832r. w dół rzeki (ok. 250 m) celem lepszego wykorzystania spadku wody. Prawdopodobnie wówczas dostawiono do niego murowany budynek mieszkalny. Obie części pokryto wspólnym, mansardowym dachem, krytym gontem. Najstarsze wyposażenie młyna zmodernizowano na przełomie XIX/XX w. zastępując koło paleczne i cewie - żelaznymi kołami trybowymi. Młyn napędzany był drewnianym kołem śródsiębiernym o śr. 470 cm, co podyktowane było nizinnym biegiem niezbyt obfitej w wodę rzeki. W XIX w. siołkowicki młyn dziedziczony był w rodzinie Pogrzebów. W okresie międzywojennym ostatni z Pogrzebów przekazał młyn swemu zięciowi Pawłowi Boronowskiemu, ostatniemu właścicielowi młyna. Młyn przestał być używany ok. 1950 roku wskutek zakazów administracyjnych.

W Muzeum Wsi Opolskiej młyn posadowiono nad sztucznie utworzonym ciekiem wodnym. Budynek posiada konstrukcję ścian zrębową połączoną z sumikowo-łątkową. Dach mansardowy, o złożonej konstrukcji krokwiowej, został wcześniej zastosowany dla uzyskania większej przestrzeni poddasza na cele składowe i urządzenia młyńskie. We wnętrzu zainstalowano wszystkie dawne urządzenia, a braki uzupełniono częściami z nieczynnego młyna wodnego znajdującego się w Bierkowicach.