"Ginący pomnik przyrody.
Minęły wieki, a dumny dąb zawsze rósł i kwitł, podobnie jak jego pięciu braci na tej samej łące w pobliżu Krajowa w powiecie legnickim. Teraz "Gruby dąb", jak się go powszechnie nazywa, prawie przestał wypuszczać liście, tylko kilka małych gałązek świadczy o tym, że w tej olbrzymiej roślinie nie zamarło jeszcze całe życie. Ze swoim obwodem 9,61 metra, a na poziomie gruntu nawet 11 metrów, dąb może uchodzić za najpotężniejsze drzewo na Śląsku. Jego kora jest odporna na żelazo, żaden nóż nie jest w stanie jej uszkodzić, drewno jest tak twarde i wytrzymałe jak stal, a jednak jest prawdopodobne, że wnętrze jest puste. Obraz jego struktury przypomina ruinę, zachowały się tylko grube, mocne gałęzie, to co było miękkie i słabe już dawno zostało odłamane. Wciąż cieszy oko swoista architektura: wieżowy pień, rozczłonkowujący się na piętra i wypuszczający gałęzie, które same w sobie mogłyby tworzyć ładne dębowe pnie. Jak te gałęzie ciągną się i ciągną w dal, jak sięgają wysoko w górę i szukają przestrzeni i powietrza! Ze względu na jego wybitne znaczenie, żadne zranienie nie zaszkodzi temu dążącemu do przetrwania pomnikowi przyrody, żaden zysk z drewna nie będzie na tyle kuszący, aby złamać ten nieugięty rodzaj rośliny. Oby przez długi czas opierał się burzom i przetrwał je - dla przyszłych pokoleń, które będą mogły go oglądać i cieszyć się nim! Również w pamięci - zakiełkował: tutaj Blücher pokonał armię francuską pod Macdonaldem 26 sierpnia 1813 roku. Na innym z sześciu dębów znajduje się napis, który umieściło Stowarzyszenie Karkonoskie: Wędrowcze, zatrzymaj się tutaj w cieniu wspaniałych dębów, niech strumień przeszłości przepływa przez twoją duszę! Pamiętasz, jak pole zabarwiło się krwią trupów, gdy Blücher zerwał kiedyś więzy z Bogiem! Napisał - C.
Przekład tekstu z pisma - Schlesien. Illustrierte Zeitschrift für die Pflege heimatlicher Kultur. Zeitschrift des Kunstge. ... 1909" [Tado]