Kościół Podwyższenia Krzyża Św. jest to kościół romański, którego początki sięgają pierwszej połowy XIII wieku, być może czasów, kiedy tą częścią Łużyc władał książę Henryk Brodaty (1202-1239). Warto nadmienić, że jest to jedna z nielicznych budowli z tego okresu zachowanych w województwie lubuskim. W swojej historii kosciół był wielokrotnie przebudowywany i remontowany. Począwszy od okresu średniowiecza (XV w.), poprzez czasy poźniejsze, kiedy w roku 1654 dostawiono kruchtę, aż do połowy lat 70-tych XX stulecia, gdy został odbudowany z ruiny, w którą popadł po 1945 roku. Jest to budowla jednonawowa, na planie prostokąta, zbudowana z kamienia polnego i cegieł użytych do obramień otworów okiennych. W południowej ścianie nawy uskokowy, kamienny portal zdobią ceramiczne płytki z motywem romańskich rozet. Trzy okna zachowały kształt z okresu budowy świątyni - środkowe w apsydzie i dwa w północnej ścianie nawy. Wnętrze nakrywa płaski strop, apsydę sklepienie konchowe. W przedsionku znajduje się tablica nagrobna z wizerunkiem (prawdopodobnie) fundatora.
- Prostokątna dzwonnica z XV wieku, zbudowana z kamienia, usytuowana w linii muru otaczającego kościół.
- Mur wokół kościelnego placu, zbudowany w 1882 roku z kamienia polnego i częściowo z cegły. Wg. .