Murowany kościół parafialny pw. Wniebowzięcia NMP stanął na miejscu drewnianego około 1480 roku. Przebudowany został w 1794 roku (barokizacja i powiększenie od północy). Wieża z 1674 roku nakryta została cebulastym hełmem jednoprześwitowym. Wyodrębniają się symetrycznie usytuowane, ale nierówne architektonicznie przebudówki, stąd dach dwuspadowy obejmujący też półkoliście zakończone prezbiterium z dwoma bocznymi dachami. Pod tynkiem kryje się renesansowe sgraffito.
Wyposażenie wnętrza jest różnostylowe i urozmaicone. Ołtarz główny typu architektonicznego z 1693 roku to dzieło Michała Klara, ufundowane przez von Deichselów. Jest on bogaty w rzeźby, w tym centralnie umieszczoną figurę Marii. Także w prezbiterium znajdują się neobarokowe (1875) ołtarze boczne: Serca Pana Jezusa (z prawej) i św. Anny. Z tegoż czasu pochodzi ponadto ambona z postaciami ewangelistów. Cenna jest piaskowcowa chrzcielnica z 1588 roku (późny renesans), bogato dekorowana, m. in. herbami miejscowej szlachty z XVI wieku i sceną chrztu na pokrywie (XVIII wiek). Nad zakrystią umieszczono fragment dawnego ołtarza z drugiej połowy XVIII wieku. wg.