Powstanie kościoła było wynikiem założenia w 1541 r. poza murami miasta „nowego cmentarza" dla parafii Św. Marii Magdaleny. W 1561 r. stanęła tu prosta kaplica w konstrukcji szkieletowej, z wyodrębnionym, poligonalnie zamkniętym prezbiterium, do której w 1582 r. dobudowano od zachodu wieżę. Po 1610 r. „przedłużony o 18 łokci" kościół stał się główną świątynią mieszkańców Wygonu Świdnickiego, choć pełne prawa parafialne otrzymał dopiero w 1746 r. Rozbudowywano go sukcesywnie dalej, piętrząc we wnętrzu drewniane empory. W 1723 r. dobudowano do pierwotnego korpusu asymetryczną nawę boczną z dwiema kondygnacjami empor, oświetloną ośmioma parami okien i przykrytą osobnym dachem. W tej postaci kościół przetrwał wojny śląskie, kiedy to obniżono ze względów obronnych jego wieżę, a otaczający go cmentarz zamknięto w 1771 r. W 1854 r. padł ofiarą płomieni. Odbudowano go w innym miejscu w formach neogotyckich.
Była to pierwsza budowla sakralna wzniesiona z inicjatywy protestanckiej Rady Miejskiej. Jej stopniowe powiększanie, a zwłaszcza założenie asymetrycznej nawy bocznej, jak w kościołach parafialnych w Dzierżoniowie, Kamiennej Górze i Oławie, wynikało z typowego dla ewangelickich świątyń ukierunkowania wnętrza na ambonę i zorganizowania go pod kątem dobrej słyszalności i widzialności kaznodziei z każdego miejsca.
Informacje za: Atlas Architektury Tom I