Stacja kolejowa na wys. 385 m npm. w km 65,930 od posterunku Grabiszyn, w km 67,978 od stacji Wrocław Głowny i wg niemieckiego kilometraża w km 66,02 od Wrocławia Świebodzkiego oraz w km 357,71 licząc od Berlina przez Jelenią Górę. Stację "Sorgau" zbudowano na wypłaszczeniu powstałym po zniwelowaniu zbocza, znacznie powyżej dróg kołowych w okolicy. W momencie budowy, w latach 1876-1877 stacja znajdowała się w szczerym polu i nazywała się Sorgau. Linię boczną do Szczawna i dalej przez Kuźnice, Mieroszów do Mezimesti otwarto 15 maja 1877 r., a sprzedaż biletów na stacji rozpoczęto od 1 czerwca 1877 r. Nazwę stacji z Sorgau na Nieder-Salzbrunn zmieniono w listopadzie 1895 r. Budynek dworca położony jest wyspowo, a doprowadza doń przepustami pod torami droga dojazdowa, jak i dawniej tunel-przejście podziemne łączące perony z przystankiem końcowym wałbrzyskich tramwajów. Stacja od powstania pełniła funkcję stacji węzłowej obsługując trzy kierunki jazdy, obecnie jest stacją ruchową, a rozbudowany układ torów postojowych pozwalał na formowanie pociągów. Stacja miała niegdyś duże znaczenie dla obsługi ruchu pasażerskiego. Zatrzymywały się na niej pociągi wszystkich kategorii. Po likwidacji kierunku do Szczawna i Kuźnic znacznie jej znaczenie spadało. Stacja posiadała część towarową i ekspedycję oraz rampy i place ładunkowe. Stacja miała również własną lokomotywownie przy wyjeździe na Wrocław - ocalał budynek towarzyszący (jeszcze kilka lat temu stała wieża ciśnień) oraz od 1914 roku pierwszą na Dolnym Śląsku elektrowozownię (istniała za nastawnią wyjazdową w stronę Wrocławia). Bardzo interesującym obiektem jest dawna podstacja transformatorowa w surowej formie dworu obronnego. W najlepszych latach dla stacji obsługiwał ją blisko 100 osobowy personel kolejarzy, dla których wybudowano szereg domów w okolicy stacji. W 1939 roku przez stację przechodziło 7 torów przelotowych oraz 2 kolejne przy magazynie towarowym. Przy stacji znajdowała się bocznica do fabryki maszyn Wolffgramm, w latach 80-tych przedłużono bocznicę do budowanego molocha - Fabryki Porcelany KSIĄŻ. Przez ostatnie 20 lat stacja upadała. Opuszczony budynek dworca był podpalony w latach 90. i chylił się w ruinę. W latach 2016-2018 wyremontowano dworzec i drogę dojazdową z utworzeniem miejsc parkingowych w koncepcji Park&Ride. W latach 2017-2020 przebudowano układ torowy stacji z umożliwieniem przejazdu pociągów z prędkością 120 km/h. Pozostałe budynki towarzyszące jak magazyn przesyłek, czy posterunki zawiadowców, czy lampownie z uwagi na zaawansowaną dewastację zostały wyburzane. Tunel dla pieszych, prowadzący do ul. Lelewela został zasypany. W czasie modernizacji stacji wycięto reliktowe słupy i maszty pierwszej elektryfikacji z 1914 roku. W dawnych przewodnikach zachwalano tutejszą restaurację dworcową (czynna do późnych lat 60-tych, zlikwidowana po ponownym wprowadzeniu trakcji elektrycznej i likwidacji przerwy na wodowanie parowozów po męczącym podjeździe od strony Świebodzic). Od 1877 roku, aż do wojny dzierżawcami restauracji była rodzina Hauptmannów (rodzice Gerharda i Carla). (moose - różne źródła)