Piotrowice – duża wieś położona na wschód od siedziby gminy – Kostomłotów, w odległości ok. 4 km od niej. Wieś usytuowana przy drodze z Kostomłotów do Katów Wrocławskich. Rozciągniętą wzdłuż niej z kierunku zachodniego na wschód. W centrum wsi duże założenia pałacowo – parkowe z folwarkiem. Przy północnym narożu tego założenia we wschodniej części wsi usytuowany jest Zbór Ewangelicki.
HISTORIA OBIEKTU
Pierwsze informacje o gminie ewangelickiej w Piotrowicach pochodzą z 1540 roku. Od 1575 posiadała ona pastorów, których imiona zachowały się w archiwach. Ewangelicy w dobie reformy przejęli znajdujący się we wsi katolicki kościół św. Katarzyny , ale w wyniku kontrreformacji musieli go w roku 1653 zwrócić. Od tej pory świątynia ta służy katolikom. Po wojnach śląskich, kiedy Śląsk przeszedł we władanie pruskie, w 1743 r. powstała w Piotrowicach pierwsza kaplica ewangelicka. stanowiła ona podstawę przyszłej parafii katolickiej. W roku 1832 na jej miejscu postawiono kościół ewangelicki, nawiązujący stylowo do kaplicy. W dniu 20 października 1833 roku poświecono świątynię a w 1840 otrzymała ona nowe dzwony. Ufundował je właściciel dóbr (dzwonnice), natomiast władze gminy ufundowały dzwony. W 1943 roku parafia obchodziła uroczyste obchody 200 – lecia, które uświetniła obecność biskupa wrocławskiego. Ewakuująca się ludność niemiecka zabrała ze sobą dzwony, które obecnie zainstalowane są w kościele w Krumbach-Szwabia. Tamtejsza gmina oddała swoje dzwony na cele militarne w czasie ostatniej wojny. w 1952 roku. Po wojnie kościół nie był użytkowany zgodnie z jego przeznaczeniem. Przejściowo służył jako magazyn zakładów mechanicznych w Piotrowicach, jako skład mebli.
ARCHITEKTURA BUDOWLI
Budowla jednokondygnacyjna o prostej, zwartej i masywnej bryle. Nakryta dachem dwuspadowym z wyciągniętymi poza połać dachowa szczytami, zaakcentowanymi w narożach kwadratowymi sterczynami, zwieńczonymi profilowanymi gzymsami, nakrytymi w elewacji południowej małymi namiotowymi daszkami. Pierwotnie na sterczynach w elewacji północnej znajdowały się ażurowe, drewniane dzwonnice, o kształcie niewielkich graniastosłupów. Trzecia dzwonnica była umiejscowiona na kalenicy, przy północnym szczycie. Na dzwonnicach zamontowane były 3 dzwony spizowe – 2 większe na sterczynach i mniejsze na osi kalenicy.
WNĘTRZE I WYPOSAŻENIE
Budynek z szerokim przestronnym wnętrzem nakryty w części środkowej pozornym sklepieniem beczkowym. Po stronie wschodniej i zachodniej korpusu resztki zachowanej empory, która pierwotnie obiegała całe wnętrze. Strop nad emporą – płaski, zaś pod nią – stanowiący odeskowanie konstrukcji empory – płaski, z polichromią w formie kasetonów. Drewniane filary podtrzymujące emporę – o przekroju kwadratu, zwieńczone u góry stylizowanym kapitałem. Identyczne na emporze. Resztki zachowanej balustrady – drewnianej z ażurowym ornamentem geometrycznym (we wnętrzu każdego segmentu balustrady: ażurowy kwadrat połączony z ramami listwami „na krzyż” odcinkami przekątnych). Centralnie w części ołtarzowej znajdował się kanzelalter (ołtarz kazalnicowy) – obecnie nieistniejący.
Z wyposażenia nie zachowało się nic. Znany jest los 5 rzeźb figuralnych i ornamentów drewnianych, które w 1965 roku przejęło do konserwacji czasowej ekspozycji Muzeum Śląskie we Wrocławiu. Trzy dzwony spiżowe wywieziono w 1945 roku i znajdują się w Krumbach w Szwabii.
za