Pozostałości młynów św. Klary, czyli dwie rynny (kanały) robocze są położone na górnym stopniu piętrzącym, między wyspami Bielarską a Słodową Odry Północnej. Urządzenia hydrotechniczne młynów św. Klary składały się z kanałów chronionych niegdyś drewnianą kratą i zamykanych drewnianymi zasuwami. Rynny były przystosowane do umieszczenia w nich kół wodnych podsiębiernych - po cztery w każdej rynnie. Osadzono je na masywnych osiach, wykonanych z dębowych belek. Dno rynien długości ok. 48 m. wyłożono płytami granitowymi. Ceglane mury oporowe spoinowane wykonano w kilku rodzajach wątków. Wloty mają narożniki licowane kamiennymi ciosami. Korona muru jest wyłożona kamiennymi płytami. Na prawej ścianie rynny pozostały relikty żeliwnych konstrukcji łożyskowania kół wodnych. Przy wlotach do rynien są widoczne wgłębienia, w których niegdyś istniały konstrukcje zasuw odcinających i regulujących dopływ wody na koła młyńskie. Nad wschodnią częścią rynien roboczych jest usytuowany most dwuprzęsłowy. Rynny pozbawione są obecnie jakichkolwiek instalacji.

Same młyny zostały zakupione przez miasto w 1939 roku z przeznaczeniem na schronisko młodzieżowe. Konserwator miejski jednak na to się nie zgodził. W pierwotnym kształcie dotrwały do 1945, natomiast relikty murów obwodowych do 1974/1975. Poprawkę naniósł Lekok