Kościół wzniesiony został w XIV w., przed 1589 r. powiększono go o kaplicę i kruchtę. Przeszedł remonty po 1654 i w 1704 r. oraz restaurację w XIX w. Remonty nie zatarły gotyckiego charakteru świątyni. Kościół założono na planie jednonawowym z prezbiterium, masywną wieżą od zachodu i kaplicą grobową od południa. Nawa i prezbiterium zostały sklepione kolebkowo z lunetami. Wieża ma wysoki dach namiotowy, rzadko spotykany w architekturze sakralnej. Pierwotnie kościół pokryty był dekoracją sgraffitową, która nie zachowała się do naszych czasów.
Od pierwszej połowy XVI w. do 1654 r. kościół należał do ewangelików i z tego czasu pochodzi większość wyposażenia. Należy do niego zespół nagrobków rodziny von Zedlitz w kaplicy (dwa największe to nagrobek Wenzela z 1624 r. i jego syna Hansa Christopha z 1637 r.). Płyty nagrobne znajdują się także na zewnętrznej ścianie wschodniej kościoła. Oprócz tego protestanci ufundowali ambonę (1593 r.), kamienną chrzcielnicę (1592 r.). Reszta wyposażenia ma charakter neogotycki i pochodzi z XIX w.