Historia stacji: sejsmometry były umieszczone w piwnicy willi na przedmieściach Wrocławia, przebudowanej na obserwatorium. Willa została zniszczona przez artylerię i ogień w 1945 r. Obserwatorium było własnością Technische Hochschule Breslau (ob. Politechnika Wrocławska) ale finansowane w części przez administrację miasta. Początki obserwatorium w roku 1909 wiążą się z Maxem von dem Borne - założycielem. W latach 1928-1943 obserwatorium było kierowane przez Ludgarda Mintropa. Na okres lat 1928-1929 sejsmografy zostały przeniesione na Liebichshohe (ob. Wzgórze Partyzantów) w centrum Wrocławia, prawdopodobnie z powodu jakichś prac budowlanych na stacji.

Dwa sejsmografy Wiecherta zostały wydobyte z ruin w 1945 przez prof. Stenza i prof. Olczaka wraz z pewną ilością archiwalnych papierów z zapisami. Sejsmografy zabrano do RAC gdzie zostały naprawione przez p. Barona. W 1959 r. przekazano je do CHZ gdzie były użytkowane aż do 1984 i gdzie pozostają do dziś.
Zapisy na papierze z obserwatorium BRE zaginęły pomiędzy 1959 a 1973 rokiem.

Wypalona willa pozostawiona została własnemu losowi aż do wczesnych lat 70, kiedy to z przyczyn bezpieczeństwa została zburzona, a piwnice zasypano ziemią. Obecnie (listopad 2000) zwarta zabudowa miejska dotarła już do miejsca, gdzie mieściło się obserwatorium i w najbliższym czasie działka ta zostanie zapewne zabudowana. Architekt Ronge.

Szerokość: 51.0667 N Długość: 17.0000 E Wysokość: 125 m Głębokość: ok. 3 m (?)

Sensory: sejsmografy Wiecherta pionowy z wahadłem o wadze 1450 kg i dwuskładowy poziomy z wahadłem o wadze 1000 kg, zapis na kopconym papierze.
Działalność: początki w 1909, prawdopodobnie przerwa w działalności w latach 1916-1928, później aż do 1945. W późnych latach 30. oraz 1943-45 brak opisu.