Pałac wzniesiono prawdopodobnie w XVI wieku, a najpóźniej na początku wieku XVII. Po wielu pożarach na przełomie stuleci, został gruntownie przebudowany w połowie XIX wieku przez ówczesną właścicielkę wsi Zaręba Górna, hrabinę Witzhum von Eckstadt. Przy okazji powstał duży 12-hektarowy kompleks parkowy o charakterze postromantycznym z trzema malowniczymi stawami, rzeźbami parkowymi dłuta drezdeńskiego mistrza Balthazara Permosera. Ponadto cały zespół uświetniła fontanna w kształcie elipsy oraz lipowo–dębowy zagajnik. Od tamtego czasu cały kompleks utrzymany w tonacji wiejskiej rezydencji i obiektu rekreacyjnego służył nie tylko mieszkańcom Zaręby, ale również od początku XX wieku lubanianinom i mieszkańcom Dolnego Śląska, którzy nader chętnie odwiedzali tę okolicę ze względu na piękne położenie i dobry układ komunikacyjny z takimi miastami jak Jelenia Góra , Goerlitz a nawet Wrocław. Zespół parkowo-pałacowy w Zarębie był wówczas uważany za jedną z perełek Prowincji Śląskiej.

Za