Sanktuarium Matki Boskiej Pocieszenia. Bazylika trójnawowa, pięcioprzęsłowy korpus w układzie pseudo-halowym zakończony dwuprzęsłowym prezbiterium, z dobudowaną do niego zakrystią i wieżą. Całkowita długość budowli wynosi około 50 m, szerokość 30 m. Wysokość kościoła 15 m, a wysokość wieży 62 m. Fundatorem kościoła był prawdopodobnie Piotr Włostowic. Najstarszą zachowaną częścią budowli jest prezbiterium, wzniesione około 1300 r. w stylu gotyckim, nakryte sklepieniem gwiaździstym w XV wieku, z podwójnie ...
Sanktuarium Matki Boskiej Pocieszenia. Bazylika trójnawowa, pięcioprzęsłowy korpus w układzie pseudo-halowym zakończony dwuprzęsłowym prezbiterium, z dobudowaną do niego zakrystią i wieżą. Całkowita długość budowli wynosi około 50 m, szerokość 30 m. Wysokość kościoła 15 m, a wysokość wieży 62 m. Fundatorem kościoła był prawdopodobnie Piotr Włostowic. Najstarszą zachowaną częścią budowli jest prezbiterium, wzniesione około 1300 r. w stylu gotyckim, nakryte sklepieniem gwiaździstym w XV wieku, z podwójnie profilowanymi żebrami. Sklepienie wieńczą dwa zworniki z piaskowca, zdobione motywem z liści. Z wcześniejszych, XIV-wiecznych sklepień zachowały się jedynie ślady na ścianach: służki od podłogi do sklepienia i lizeny, oddzielające przęsła od siebie. W XVI stuleciu do prezbiterium dobudowano późnogotycką zakrystię i wieżę, która zawiera w dolnej części kaplicę ze sklepieniem krzyżowo-żebrowym i wejściem od strony prezbiterium. Około 1587 r. dobudowano do obecnego prezbiterium nowy trójnawowy, pięcioprzęsłowy i pseudohalowy korpus i dwie kruchty, według projektu architekta Bernarda Niurona. W czasie wojny trzydziestoletniej w roku 1634 pożar strawił całkowicie kościół. Zniszczeniu uległa wieża i dach aż do sklepień. Częściowo odbudowany kościół został osiem lat później splądrowany przez Szwedów. W 1643 r. odbudowano wieże, w roku 1679 ufundowano wielki dzwon, a w 1694 dwa małe. Prowizoryczny dach wieży stanowiło wówczas pokrycie z gontów, dopiero w roku 1692 r. rozpoczęto nadbudowę zwieńczenia w formie dwuprześwitowego hełmu, którego gałka, proporzec i krzyż były obłożne dukatowym złotem, a dach z cynkowej blachy sprowadzonej z Saksonii, został przez miejskiego malarza Guntercha pokreskowany na zielono. 21 sierpnia 1881 roku o godzinie 17:30 w wieże uderzył piorun i zniszczył jej piękny barokowy hełm. Do dziś zachowały się tylko nieliczne elementy wykonane z kamienia, drewna i metalu. Odbudowę podjęto w 1886 r. dobudowując górną kondygnację i neogotycki hełm, który istnieje do dnia dzisiejszego. Do najciekawszych zabytków kościoła należy epitafium księcia Jerzego Ernesta, najstarszego syna księcia Joachima Fryderyka i jego żony Anny Marii Anhalckiej, zmarłego 6.XI.1589 r. Epitafium znajduje się nad drzwiami prowadzącymi do zakrystii, po lewej stronie ołtarza. Obok drzwi do zakrystii, bliżej ołtarza, znajduje się wykonana z piaskowca płyta nagrobna pułkownika szwedzkiego Jana Gunna, zmarłego w Oławie w 1649 r., który wydatnie przyczynił się do odbudowy miasta po pożarze w 1634 r. Po śmierci został pochowany w bogatej cynowej trumnie w kaplicy pod wieżą. Na uwagę zasługują renesansowe i barokowe płyty nagrobne z wyrzeźbionymi na nich postaciami zmarłych. Do takich należy barokowa płyta, wykonana z piaskowca i umieszczona po prawej stronie prezbiterium, przedstawiająca zmarłą w 1680 r. Barbarę Hermanin. Wcześniejsze, renesansowe płyty nagrobne zachowały się bardzo dobrze na ścianach południowej kruchty. Znajduje się tam płyta nagrobna małej dziewczynki, Urszuli Chitner, córki Paula Chitnera, podskarbiego książęcego, zmarłej w 1594 r. oraz pięć płyt, przedstawiających członków rodziny pastora Jerzego Buchera. Zawarta jest w nich tragiczna historia śmierci jego rodziny. Pierwsza przedstawia postać kobiecą - córkę pastora Zuzannę, zmarłą w 1598 r. Następna należy do dwóch synów pastora: Jerzego i Henryka, którzy tragicznie utonęli w 1598 r. Ostatnią umieszczoną po tej samej stronie kruchty płytą nagrobną jest płyta, przedstawiająca drugą córkę pastora, Justynę Bucher, zmarłą w 1601 r. Na przeciwległej ścianie umieszczone są płyty nagrobne rodziców: pastora Jerzego Buchera, zmarłego w 1615 r. i jego żony Ewy, zmarłej w 1605 r. Na tej samej ścianie umieszczono skromniejszą płytę nagrobną Anny Marii von Hunol, zmarłej w 1618 r. W drugiej, północnej kruchcie umieszczono dwa epitafia. Jedno, renesansowe z 1591 wykonane zostało dla rodziny Stosch i drugie barokowe, wykonane dla burmistrza Macieja Müllera zmarłego w 1610 r. i jego żony, zmarłej w 1619 r. Na południowej ścianie kościoła, na wysokości chóru, jest jeszcze jedno ciekawe epitafium. Przedstawia umieszczone obok siebie trzy niemowlęta, poniżej których znajduje się płyta inskrypcyjna, a powyżej przedstawiona jest personifikacja czasu - Chronos.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
27
/
