Budynek mieszkalno-gospodarczy ze Starego Lasu został wybudowany w roku 1798, jak głosił napis na odrzwiach w sieni i był w późniejszym czasie przebudowywany. Zakupiono go do Muzeum w 1965 roku i zrekonstruowano z przywróceniem pierwotnej postaci w latach 2005-2006. Chałupa szerokofrontowa, trójczłonowa na planie wydłużonego prostokąta składa się z części mieszkalnej, inwentarskiej i stodoły. Od strony południowej znajduje się izba i komora, do których wchodzi się z przelotowej sieni z murowanym ...
Budynek mieszkalno-gospodarczy ze Starego Lasu został wybudowany w roku 1798, jak głosił napis na odrzwiach w sieni i był w późniejszym czasie przebudowywany. Zakupiono go do Muzeum w 1965 roku i zrekonstruowano z przywróceniem pierwotnej postaci w latach 2005-2006. Chałupa szerokofrontowa, trójczłonowa na planie wydłużonego prostokąta składa się z części mieszkalnej, inwentarskiej i stodoły. Od strony południowej znajduje się izba i komora, do których wchodzi się z przelotowej sieni z murowanym kominem; sień ta prowadzi także do obory w środkowej części budynku od strony wschodniej i posiada wyjście na strych. Z dworu do sieni prowadzą półkoliście sklepione, drewniane odrzwia. Druga, nieprzelotowa sień (także wyposażona w komin) prowadzi do izby wycużnej i sąsiadującego z oborą chlewika. Północną część domu zajmuje stodoła o jednym sąsieku, do któego prowadzi dwoje drzwi (jedne w ścianie wschodniej, drugie w zachodniej) i jednym przelotowym klepisku zamkniętym z każdej strony dwuskrzydłową bramą.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
Konstrukcja ścian chałupy łączy w sobie wszystkie techniki budownictwa drewnianego, jakie można zaobserwować na terenie skansenu w różnych budowlach: izbę mieszkalną wybudowano w konstrukcji zrębowej, dodatkowo od strony szczytu wzmocnionej tzw. przysłupem, niektóre ściany działowe oraz zewnętrzne ściany izby wycużnej i w dolnej części ściany obory i chlewika wykonane są techniką sumikowo-łątkową, natomiast zewnętrzne ściany komory, górna część ściany zewnętrznej pomieszczeń inwentarskich oraz ściana szczytowa stodoły posiadają konstrukcję ryglową wypełnioną szachulcem, a ściany sąsieka oraz obydwa szczyty konstrukcję ryglową oszalowaną deskami. Również podłogi reprezentują trzy najczęściej spotykane typy: w izbach i komorze białe (z desek), w sieniach i pomieszczeniach inwentarskich z cegły kładzionej na płask, w stodole gliniane klepisko. Dach konstrukcji jętkowo-płatwiowej kryty strzechą na gładko, szczyty wyposażone w niewielkie okapy. Obecnie trwają prace nad wyposażeniem obiektu i urządzeniem w nim ekspozycji stałej poświęconej pd.-zach. regionowi Opolszczyzny. |
|||||||||||||||||||||||||