W połowie XIII w. istniał tu gród książęcy, w którym rezydował kasztelan. W I ćwierci XIV w. (około 1319 r.) na jego miejscu rycerz Andreas Radak zbudował zamek. Potem wieś należała do książąt wrocławskich, a następnie głogowsko - oleśnickich. Od 1335 r. ponownie wróciła do Piastów wrocławskich, ale po śmierci księcia Henryka VI Dobrego, przeszła na własność Korony Czeskiej. W 1344 r. burgrabią na zamku był Hancko von Auras. W latach 1428 - 1443 zamek należał do rodu Czirn. W 1466 r. Jan z Podiebradu nadał dobra rycerzowi Christophowi von Skopp. Przypuszcza się, że to on wzniósł późnogotycką siedzibę na planie trójkąta. Nowy zamek otaczały fosy z wodą i nie znane bliżej fortyfikacje. Pod koniec XV w. zamek przebudował jeden z kolejnych właścicieli, książę oleśnicki Konrad Biały. Po jego śmierci w 1492 r. miejscowość kupił Christoph von Jörger i w rękach jego potomków majątek pozostał do 1640 r., kiedy to przejęła go rodzina von Saurma - Jeltsch. Potomkowie von Jörgera dwukrotnie przeprowadzali w obrębie założenia prace budowlane. Po raz pierwszy w połowie XVI w., kiedy pracowano m.in. nad budynkiem bramnym i po raz drugi w roku 1630, kiedy dostawiono od północy nowy trakt z narożnymi wieżyczkami. W 1690 r. gospodarzem majątku został na 5 lat baron Balthasar Friedrich von Logau. W kolejnych latach właściciele często się zmieniali, a byli wśród nich m.in. bracia Georg Heinrich i Georg Adolph de Campo a Castel Campo, hrabia von Schmetau, rodzina von Koschützky (wtedy to, około 1810 r., rozebrano otaczający zamek mur z bramą oraz most zwodzony), rodzina von Schuckmann oraz Benno von Adlersfeld. W XIX w. przebudowano rezydencję w stylu neogotyckim likwidując niemal całkowicie starsze elementy wystroju. Pod koniec II wojny światowej pałac został spalony i popadł w ruinę. W 1956 r. zabezpieczono go jako ruinę trwałą. Taką pozostaje do dziś.
(thor - za R.M. Łuczyńskim)