Wtopienie w ciągu zabudowy przy jednoczesnym barku perspektyw widokowych powoduje, że widzi się zwykle tylko dolną część budynku: tylko parter handlowy. A dom ten jest już stary, wzniesiono go sto lat temu, około roku 1900, kiedy to intensywnie zabudowuje się ta dzielnica miasta.
Był typowo mieszczański i zapewne mieszkalny i zgodnie z ówczesną modą miał, podobnie jak domy sąsiednie, bogato zdobione elewacje i zwieńczenia. Okazała czterokondygnacyjna budowla z architektonicznie skomponowanymi ...
Wtopienie w ciągu zabudowy przy jednoczesnym barku perspektyw widokowych powoduje, że widzi się zwykle tylko dolną część budynku: tylko parter handlowy. A dom ten jest już stary, wzniesiono go sto lat temu, około roku 1900, kiedy to intensywnie zabudowuje się ta dzielnica miasta.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
Był typowo mieszczański i zapewne mieszkalny i zgodnie z ówczesną modą miał, podobnie jak domy sąsiednie, bogato zdobione elewacje i zwieńczenia. Okazała czterokondygnacyjna budowla z architektonicznie skomponowanymi elewacjami: podziały poziome i pionowe, ryzality, obramowania okien z trójkątnymi tympanonami, balkony i wykusze i jeszcze przeróżne drobne zdobienia rzeźbiarskie, a także w dachu lukarny, pseudobarokowe szczyty i obowiązkowe w narożu wieżyczki. Piękny eklektyczny budynek nie przetrwał ostatniej wojny, doszczętnie wypalony i zawalony, ostał się w ruinie. Podjęta w latach 1954-1955 przez Opolskie Przedsiębiorstwa Budownictwa Miejskiego odbudowa dała na długie lata siedzibę temu zasłużonemu, pierwszemu w Opolu przedsiębiorstwu budowlanemu z prawdziwego zdarzenia. Później, w 1968 roku wobec wzrastającego ciągle zapotrzebowania powierzchni biurowej nadbudowano jeszcze jedną, piątą kondygnację według projektu architekta Jana Kotuli i podług już nowych, bardziej modernistycznych zasad. Andrzej Hamada, "Świadek wieku", Gazeta Wyborcza, Opole |
|||||||||||||||||||||
|
||
Kamienica nr 14 (7) na innych fotografiach | ||