4
 |
 |
||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Samotnie stojący budynek z czerwonej cegły przy placu Kopernika zwraca uwagę swą niedzisiejszą, starą architekturą. Wzniesiony w ostatniej dekadzie XIX wieku jako nowa siedziba istniejącego już kilkadziesiąt lat wcześniej sierocińca przyszpitalnego, ma więc już z górą sto lat. Reprezentuje jeden z ówczesnych nurtów stylistycznych: neogotyk. Architekci drugiej połowy XIX wieku, zafascynowani klasą architektury epok minionych, podejmowali próby naśladowania różnych dawnych stylów, ze szczególnym upodobaniem ...
Samotnie stojący budynek z czerwonej cegły przy placu Kopernika zwraca uwagę swą niedzisiejszą, starą architekturą. Wzniesiony w ostatniej dekadzie XIX wieku jako nowa siedziba istniejącego już kilkadziesiąt lat wcześniej sierocińca przyszpitalnego, ma więc już z górą sto lat. Reprezentuje jeden z ówczesnych nurtów stylistycznych: neogotyk. Architekci drugiej połowy XIX wieku, zafascynowani klasą architektury epok minionych, podejmowali próby naśladowania różnych dawnych stylów, ze szczególnym upodobaniem do form gotyckich.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
Budynek sierocińca jest więc jakby gotycki, i w materiale, i w zdobnictwie. Budowle gotyckie XIV-XVI wieku budowano w naszej części Europy z cegły, w cegle wykonywano też elewacje (nietynkowane) i wszystkie detale zdobnicze. I takie cechy prezentuje architektura domu sierot: charakterystyczny dla gotyku wertykalizm z pionowych podziałów na elewacji, spadzisty dach z gotyckimi szczytnicami zdobnymi w gotyckie fryzy arkaturowe, cegła obecna we wszelkich detalach, takich jak obramienia otworów, ostrołukowe, ślepe arkady, gzymsy fryzowane cegłą ukośnie kładzioną, i wreszcie pasy z różnobarwnej cegły. Tę stylistyczną jedność budynku nieco zakłóciły późniejsze przeróbki i dobudówki, a zwłaszcza przybudowana w 1957 najzupełniej modernistyczna, ale też bardzo funkcjonalna, przeszklona, wielopiętrowa weranda (architekt - Bogdan Jezierski, twórca także gmachu WSP, dziś Uniwersytetu Opolskiego przy ulicy Oleskiej). Kiedy w ostatnich latach XIX wieku wznoszono budynek sierocińca (Waisehaus), wtedy dopiero tworzyła się zabudowa wokół placu Kopernika (wtedy placu Wilhelma). Wytyczona linia zabudowy spowodowała postawienie budynku na skraju fosy otaczającej dawne mury obronne miasta. Architekt wykorzystał te specyficzne warunki lokalne, sytuując w zagłębieniu terenu kondygnację sutereny (piwnic) z bezpośrednim dojazdem od strony niskiego podwórza. Zróżnicowanie terenu zachowało się do dziś i jest oryginalnym śladem historycznym po średniowiecznych obwałowaniach, podobnie jak na posesjach sąsiednich - nr 13, 14 i 15 oraz jak za budynkiem Banku Rolników przy ulicy Książąt Opolskich. W przeciwieństwie do całego kompleksu szpitalnego wolno stojący budynek sierocińca ocalał z ostatniej wojny w stanie niezniszczonym, tu, począwszy od 1951 roku na długie lata ulokuje się wojewódzki specjalistyczny szpital dziecięcy, powiększając się w międzyczasie przez połączenie z sąsiadującym z nim przez miedzę tzw. białym domem, plac Kopernika nr 13. Andrzej Hamada, "Collegium Minus w neogotyku", Indeks, Opole 2003 |
|||||||||||||||||||||||||
/
|
||
|
||
|
||
|
|
|||||||||||
Collegium Minus (d. sierociniec) na innych fotografiach
|
|||||||||||
|
|
|||||||||||
|
||
|
||
|
|
||
 |
|
||
|---|---|---|---|