3
 |
 |
||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Założenie pałacowo-parkowe położone jest w zachodniej części wsi i oddalone około 500 m od drogi, prowadzącej ze Wschowy przez Szlichtyngowę do Głogowa. Pałac wraz z oficynami leży w części zachodniej założenia, a część południowo-wschodnią zajmuje folwark z zabudową gospodarczą. Od północy z pałacem łączy się rozległy park krajobrazowy. Opodal pałacu usytuowany jest gotycki kościół pw. bł. Jana z Dukli. Teren dworskiego założenia został podzielony miedzy różnych właścicieli. Budynki gospodarcze ...
Założenie pałacowo-parkowe położone jest w zachodniej części wsi i oddalone około 500 m od drogi, prowadzącej ze Wschowy przez Szlichtyngowę do Głogowa. Pałac wraz z oficynami leży w części zachodniej założenia, a część południowo-wschodnią zajmuje folwark z zabudową gospodarczą. Od północy z pałacem łączy się rozległy park krajobrazowy. Opodal pałacu usytuowany jest gotycki kościół pw. bł. Jana z Dukli. Teren dworskiego założenia został podzielony miedzy różnych właścicieli. Budynki gospodarcze wraz z oficynami są własnością Spółki Hodowli Zwierząt Zarodowych Osowa Sień, a pałac wraz z parkiem odzyskała po latach Sigrund von Schlichting i podjęła jego odbudowę. Obecnie część pałacu jest odrestaurowana i zaadaptowana na hotel. Skrzydło barokowe jest zabezpieczoną ruiną.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
Pierwsze wzmianki o Jędrzychowicach pochodzą z 1307 roku, kiedy to książę Henryk głogowski nadał wieś klasztorowi klarysek w Głogowie. W 1566 roku wieś Henrzechowicze była własnością Mateusza Radlica, a trzydzieści jeden lat później przeszła w ręce Stanisława Wilkowskiego, który zbudował tutaj renesansową siedzibę. Na jej miejscu w roku 1726, staraniem Stanisława Mielęckiego, ówczesnego właściciela majątku stanął obecny pałac barokowy. Wtedy także powstał park krajobrazowy. Na przełomie wieku XIX i XX majątek przeszedł na własność Karola Gilka-Bötzow, z którego inicjatywy rozbudowano pałac w latach 1909-1910, dostawiając do barokowego korpusu skrzydło z reprezentacyjną salą balową oraz z dwiema cylindrycznymi wieżami. W 1. ćw. XX wieku dobra przeszły w posiadanie hrabiowskiej rodziny von Schlichting, której przodkowie założyli pobliską Szlichtyngowę. Pałac założony jest na rzucie prostokąta z przyległym od zachodu dobudowanym skrzydłem, również prostokątnym z cylindrycznymi wieżami w narożnikach. Rozczłonkowana bryła obiektu składa się z elementów o różnych gabarytach. Skrzydło zachodnie nakryte jest dachem mansardowym, a czterokondygnacyjne wieże mają dachy oktogonalne z latarniami. Część barokowa pierwotnie posiadała dach mansardowy, co widoczne jest na zdjęciu pałacu z 1. ćw. XX wieku. Obecnie trwają prace nad odtworzeniem więźby dachowej. Piwnice pod skrzydłem głównym posiadają sklepienia kolebkowo-krzyżowe. Wnętrze ma układ dwutraktowy z sienią przelotową na osi. Elewacja frontowa i ogrodowa ukształtowane analogicznie, jedenastoosiowe, z pozornym ryzalitem pośrodku. Prostokątne okna mają profilowane obramienia z piaskowca. Pseudoryzality, zwieńczone szczytami o wklęsło-wypukłym wykroju, zaakcentowane są na osi portalami, w postaci pilastrów porządku jońskiego, podtrzymujących w fasadzie pole naczółka z kartuszem z herbem Ciołek oraz łacińską inskrypcją z chronostikonem. Część dobudowana w latach 1909-1910 została stylistycznie dopasowana do starszego korpusu. Formy neobarokowe przejawiają się w zastosowaniu płaskich pilastrów z kapitelami korynckimi, wklęsło- wypukłych szczytów facjatek, czy półkolistym zarysie reprezentacyjnego tarasu reprezentacyjnego lustrzanymi schodami. Okna wieży posiadają analogiczne do części barokowej opaski okienne. Jedynie okna sali balowej, z racji funkcji tego pomieszczenia, są większe i posiadają profilowane belkowanie ze zwieńczeniem wklęsło-wypukłym. Z dawnego wyposażenia rezydencji zachowały się ceramiczne sklepienia w piwnicach, drewniane klatki schodowe w wieżach oraz secesyjny piec kaflowy. W starszej części pałacu na parterze pomieszczenia wschodniego, zachowały się resztki oryginalnej polichromii w kolorystyce pastelowych żółci, czerwieni i błękitów. W sali balowej są resztki dwudziestowiecznych sztukaterii z ornamentem neobarokowym i motywami cherubinów. Po II wojnie światowej zespół pałacowy znalazł się w posiadaniu Państwowych Nieruchomości Ziemskich. Od 1947 do 1949 roku należał do PGR. W 1949 roku gospodarstwo przypisane zostało do Państwowego Ośrodka Hodowli Zarodowej Osowa Sień. Na początku lat 90. XX wieku działka wraz z pałacem została sprzedana prywatnym właścicielom. W 1994 roku pałac odkupiła potomkini przedwojennych właścicieli majątku –i od tego czasu rozpoczęła sukcesywną restaurację i konserwację pałacu, powoli przywracając mu dawną świetność. Opis zaczerpnięto ze strony Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków 
|
|||||||||||||||||||||||||
|
||
|
||
|
||
|
||
|
||
|
|
||
 |
|
||
|---|---|---|---|