11
 |
 |
||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Początek sławy Piwnicy Świdnickiej to prawdopodobnie rok 1293 kiedy to Wrocław otrzymał od księcia śląskiego Henryka IV wyłączny przywilej sprzedaży piwa i wina w beczkach. Właśnie specyficzny chłodny klimat panujący w ratuszowych piwnicach był odpowiednim dla doskonałej jak na tamte czasy jakości trunków wrocławskich. Oficjalnie Piwnica pojawia się po raz pierwszy w księdze rachunkowej zwanej Ubogim Henrykiem (Henricus pauper) kiedy to w latach 1303 – 1305 odnotowane są pierwsze dochody wrocławskich ...
Początek sławy Piwnicy Świdnickiej to prawdopodobnie rok 1293 kiedy to Wrocław otrzymał od księcia śląskiego Henryka IV wyłączny przywilej sprzedaży piwa i wina w beczkach. Właśnie specyficzny chłodny klimat panujący w ratuszowych piwnicach był odpowiednim dla doskonałej jak na tamte czasy jakości trunków wrocławskich. Oficjalnie Piwnica pojawia się po raz pierwszy w księdze rachunkowej zwanej Ubogim Henrykiem (Henricus pauper) kiedy to w latach 1303 – 1305 odnotowane są pierwsze dochody wrocławskich piwnic miejskich.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
Należy wspomnieć, że w owym okresie pomieszczenia piwniczne były nie tylko piwiarnią ale także znaną w okolicy winiarnią. Najbardziej znanym piwem w tamtym okresie na Śląsku ale i także w Krakowie było Piwo Świdnickie, które jak łatwo się domyśleć warzone było w podwrocławskiej Świdnicy. Jego jakość była wynikiem doskonałej i czystej wody jaka znajdowała się w głębokich studniach na terenie Świdnicy. Wrocław korzystając z wcześniej wspomnianego przywileju sprzedaży piwa w swojej ofercie miał także Piwo Świdnickie. Jednym z głównych miejsc w których było ono dostępne była piwnica wrocławskiego Ratusza. Samo piwo w swej oficjalnej nazwie pojawia się w księgach rachunkowych 1332 r a nazwa Piwnica Świdnicka dopiero w 1439 roku co pozwala wyciągnąć wniosek, że nazwa ta choć nieoficjalna funkcjonowała zdecydowanie wcześniej wśród mieszkańców miasta. Piwnica Świdnicka dzięki korzystnej interpretacji ówczesnych przepisów miała także monopol na sprzedaż piwa ze Strzegomia i Złotoryi a także win importowanych. W XV wieku Piwnica pożegnała się z winem w związku ze specjalizacją w tej materii innych lokali i piwnic w mieście a kolejny raz wróciło ono do podziemi ratuszowych z okazji spotkania cesarza Maksymiliana II z Zygmuntem Augustem w 1570 roku. Spotkanie to w efekcie się nie odbyło a Piwnica otrzymała zgodę na sprzedaż zgromadzonych w mieście zapasów. Piwnica była inwestycją ze wszech miar dochodową, a co za tym idzie łakomym kąskiem dla władz miasta, które to wykorzystując własne problemy finansowe dekretem z 1428 roku przejęło lokal „po wieczne czasy”. Powstał nawet specjalny urząd zwany „Urzędem Piwnicy Świdnickiej” odpowiedzialny za funkcjonowanie lokalu. Funkcjonował on aż do roku 1760. Piwo i wino jak wcześniej wspomniałem było bardzo dochodowym towarem dla miasta. Mając to na uwadze w mieście i jego okolicach powstawało i funkcjonowało sporo browarów różnej wielkości i jakości a jednym z nich był założony naprzeciwko wejścia do Piwnicy Świdnickiej browar w Rynku na podwórzu kamienicy nr 22. W 1519 roku by usprawnić transport pomiędzy browarem a piwnica – przekopano tunel łączący te dwa miejsca by tędy transportować piwo unikając perturbacji z transportem po ruchliwej południowej pierzei Rynku. W myśl ówczesnych przekazów przejście to było tak szerokie, że można w nim było jechać sporych rozmiarów wozem. W 1760 roku piwnica wróciła w prywatne ręce właścicieli browarów. Piwnica powoli staje się sławna. O niej to właśnie wspomina w swoim opisie miasta Bartłomiej Stenaus w latach 1512 – 1513. W 1578 roku Piwnica otrzymuje specjalny regulamin zabraniający gry w karty, przekleństwa, palenie tytoniu, oraz....muzyka - rzeczy dziś zgoła niewyobrażalne !. Te zakazy w swej przeważającej części obowiązywały aż do 1800 roku. W Piwnicy panował przez wiele lat ciekawy zwyczaj składania gościom życzeń noworocznych pobierając za to datki. Piwnica zamykana była dość wcześnie bo o 20 – 21. Najbardziej „tłocznymi” dniami tygodnia były niedziele i poniedziałki oraz dni targów i jarmarków miejskich. Podczas walk z Francuzami 1806/1807 roku Piwnica jak większość innych w mieście pełniła rolę schronu dla miejscowej ludności. Podobną rolę pełniły także pomieszczenia Ratusza wrocławskiego. W 1904 roku Piwnica miała swój pierwszy większy remont. Otrzymała nowoczesne oświetlenie gazowe i słoneczne dzięki zburzeniu kramów stojących u wejścia do podziemi. W tym samym okresie otrzymała 3 nowe wejścia do lokalu w tym jedno od strony wschodniej. W czasie tych remontów trwających 9 miesięcy Piwnica była nieczynna. W latach 1936 – 1938 przeszła kolejny remont, odnowę i przeróbki. Wtedy właśnie pojawiły się znane do dziś obrazy na ścianach nawiązujące do historii i kultury dawnego Wrocławia. Niektóre ze zdobień piwnicznych ścian powstały wcześniej bo z okazji Sangerbundesfestu w 1907 roku. W okresie PRLu w Piwnicy Świdnickiej działała dyskoteka, urządzane były również seanse filmowe. Z Piwnicą wiążą się ciekawe tradycje i obyczaje do których np. należy „dzwonek bałwana”. Gdy ktoś stłukł szkło zobowiązany był do zapłacenia szczególnej kary do którego „przymuszał” go trzykrotny dźwięk dzwonka. Brak opłacenia kary wiązał się z natychmiastowym opuszczeniem lokalu. Słynnym elementem Piwnicy była wnęka przy schodach w które sprzedawano pyszne ciepłe kiełbaski z musztardą. Zawsze sprzedawała je piękna dziewczyna robiąc tym samym reklamę swojemu towarowi. Od 1711 roku wnęka ta przypadła wrocławskim piekarzom i sprzedawano tam tzw. solanki. Z Piwnicą łączą się także specyficzne postacie. Znaną była w latach 1824 – 1884 kobieta sprzedająca gościom lokalu trąbki, laleczki, i inne drobiazgi krążąc od stołu do stołu z pełnym koszem tych przedmiotów. Znaną w przedwojennym Wrocławiu była huczna impreza w Piwnicy w 1874 roku z okazji 50 lecia „firmy”. Znanym był także tzw. „wieczny student” filologii mówiący płynnie po łacinie, który nigdy nie zdał żadnego egzaminu. Pomimo tego sławny był z faktu iż wielokrotnie wśród stałych bywalców lokalu brylował prosząc o pożyczkę. Samą Piwnicę w zależności od potrzeb obsługiwało od 150 do 110 osób w tym 45 kelnerów, 8 kucharzy 3 księgowych itd. Charakter Piwnicy tak naprawdę przez lata nie uległ zmianie. Zmieniały się rządy, opcje, radni, ustroje, narodowości a ona do dziś bawi i zaprasza do wnętrza swoimi szeroko otwartymi drzwiami. Bonczek/hydroforgroup/2007 na podstawie artykułu Michała Komaszyńskiego „Piwnica Świdnicka” z Rocznika Wrocławskiego 1963 W 1838 r. pierwsze piwo wg bawarskich receptur. |
|||||||||||||||||||||||||
/
|
||
|
||
|
||
|
||
|
||
|
|
||
