Problem ekspozycji „Panoramy Racławickiej” we Wrocławiu pojawił się praktycznie tuż po wojnie.
Jej wystawa w odzyskanym, polskim Wrocławiu mała nie tylko potwierdzać jego przynależność do Macierzy, ale także czynić miasto atrakcyjnym i znanym na Ziemiach Odzyskanych. „Panorama” miała być spadkiem i kontynuacją dorobku Lwowskiego choć w nieco innym miejscu i czasie.
Jednym z pierwszych kroków zmierzających do przygotowania miasta na wystawę „Panoramy Racławickiej” był konkurs rozpisany w 1948 roku o oficjalnym tytule: „Konkurs powszechny nr 167 na projekt szkicowy budynku „Panoramy Racławickiej” we Wrocławiu.
Z założenia miał on zawierać ogólną koncepcję rozwiązań architektonicznych pod kątem sytuacji rozplanowania, konstrukcji i ukształtowania bryły.
Ciekawym założeniem warunków projektu było miejsce, w którym budynek panoramy miał stanąć.
Otóż pawilon wystawowy miał stanąć na terenach wystawowych Parku Szczytnickiego w pobliżu dawnej Szwajcarki. Budynek przeznaczony był z założenia jedynie do ekspozycji płótna obrazu. Miał mieć jak łatwo się domyśleć charakter panoramiczny o założonej wysokości 15 metrów i obwodzie rzędu 120 metrów. W warunkach konkursu zaplanowano także pomieszczenia pomocnicze pełniące rolę holu wejściowego, kotłowni co i dla opału. Panorama miała mieć także małą kawiarnię, choć dopuszczano też, mały odrębny budynek w tym celu, tuż obok głównego. Sama kawiarnia powinna wg założeń posiadać pomieszczenia mieszkalne dla dozorcy (ochrony) zaś jedną z opcji były także zawarte w niej pomieszczenia wyżej opisane czyli kotłowni i składu opału. Założenia konkursowe zakładały dobrą komunikację wewnątrz budynku panoramy tak w pionie, jak i w poziomie. Zakładano, że średnia ilość zwiedzających jednorazowo obiekt oscylować będzie koło liczby 50.
Materiał budowlano konstrukcyjny miała stanowić cegła z rozbiórki, pustaki gruzobetonowe, zaś środek miał być wykonany z materiałów ognioodpornych.
Sam konkurs nie miał innych ograniczeń. W skład Sądu Konkursowego weszli:
- Edward Paszko (przewodniczący M.R.N)
- prof. Inż. Tadeusz Wróbel (z ramienia M.R.N.)
- Jan Rozgórski (wiceprzewodniczący M.R.N.)
- art. rzeźb. Zygmunt Kurczyński (Związek Polskich Artystów Plastyków – Wrocław)
- inż. arch. Tadeusz Ptaszycki (SARP – Wrocław)
- inż. arch. Bronisław Wiktor (SARP – Wrocław)
- inż. arch. Marian Steczowicz (SARP – Wrocław) – sekretarz konkursu.
Do 15 kwietnia 1948 roku do konkursu wpłynęło 11 prac. Z nich wszystkich Sąd Konkursowy postanowił nagrodzić cztery o numerach: 4, 5, 6, 11. Podjęto decyzję o nieprzyznawaniu pierwszej nagrody. Postanowiono przyznać jedną II nagrodę, dwie III i jedną IV nagrodę finałowym pracom.
Nagrodę nr II otrzymała praca nr 4 autorstwa inż. arch. Michała Jassema.
Nagrodę nr III otrzymała praca nr 6 autorstwa inż. arch. Zbigniewa Wardzała i inż. arch. Konrada Dyby.
Nagrodę nr III otrzymała praca nr 11 autorstwa inż. arch. Tadeusza Brzozy i inż. arch. Henryka Buszko.
Nagrodę nr IV otrzymała praca nr 5 autorstwa inż. arch. Dobrosława Czajki oraz inż. arch. Jana Łobockiego.
Poszczególne prace w szkicowym projekcie znajdziecie poniżej.
bonczek/hydroforgroup/2010
