Historia parafii i kościoła -: Miejscowość powstała w XVIII w. za staraniem księcia wirtembersko-oleśnickiego Karola Chrystiana, zamieszkała przez ludność protestancką (1765-1775) wybudowano kościół ewangelicki. Dla katolików od 1796 r. służył budynek cieplarni, poszerzony w 1845 r. Parafia utworzona została 7 III 1903 r. Obecny kościół zbudowano w latach 1907-1909. Jest to obiekt neobarokowy. Konsekracja świątyni nastąpiła w 1908 roku. Pierwszy drewniany kościół katolicki w Pokoju znajdował się bliżej ronda i strawił go niestety ogień. Kościół murowany zbudowano dzięki ofiarności książąt, oraz mieszkańców Pokoju. Ołtarz główny to dar arcybiskupa wrocławskiego. Wg. . i
Książę Pokoju postanowił zafundować kościół ze względu na mieszkańców, którzy należeli do odległej o ok. 10 km parafii w Bąkowicach. Sprawą budowy zajął się inspektor hutniczy Baumann z Krogulna, który w kwietniu 1794 r. w imieniu katolików oficjalnie wystąpił w tej sprawie do księcia. Książę przeznaczył dla gminy lewe skrzydło byłej oranżerii oraz przyznał 50 talarów rocznie dla proboszcza. Gmina zobowiązała się łożyć 100 talarów rocznie, zaś generalny wikariat biskupi 24 talary na utrzymanie kościoła. Wystarczyło to władzom kościelnym we Wrocławiu na udzielenie 26 sierpnia 1794 r. zezwolenia na budowę kościoła i ostatecznie w maju następnego roku koncesja została zaopatrzona królewską pieczęcią. Książę przeznaczył także na budowę kościoła i dzwonnicy potrzebne materiały budowlane, zaś księżna podarowała gminie figurę Matki Boskiej oraz chrzcielnicę.

Pierwszym proboszczem został z końcem lipca ksiądz Jakub Strohalm. Nabożeństwa odprawiano na przemian w jedną niedzielę po polsku, w następną po niemiecku. Na msze chodziła również ludność z pobliskich wsi. Wieżę dla tego kościoła dobudowano dopiero w 1845 r. 24 sierpnia tego roku do guzika na szczycie wieży włożono obszerny dokument, który zawierał przede wszystkim historię gminy od jej powstania, aż do czasu budowy kościoła. Dokument mówi też o tym, że ksiądz przejął koszty budowy wieży, zaś członkowie gminy zobowiązali się jedynie do pomocy w ramach pracy pańszczyźnianej, w tym także sprzeżajnej. Dla upiększenia wieża otrzymała na szczycie krzyż oraz gałkę, a koszty zakupu ponieśli dobrowolnie wierni obu parafii. Inny dokument tam włożony wymienia kolejnych księży tego kościoła, którymi byli: Strohalm, Zimmermann, Pawellek, Kijas, Psiorz, Braschke, Janski, Kindler, Funke, Jarobin oraz Wadacz.

W związku z dalszym rozwojem miejscowości i gminy katolickiej, zaszła potrzeba budowy nowego kościoła. Stary kościół jeszcze w protokole wizytacyjnym z 1836 r. figurował pod wezwaniem św. Eugeniusza (ad sanctum Eugenium), natomiast w protokole z 27 października 1859 r. mowa jest o kościele pod wezwaniem „exaltatio S. Crucis” i jego święto obchodzone jest każdej drugiej niedzieli września. W starym kościele były trzy ołtarze - wysoki z obrazem Chrystusa na krzyżu, z lewej mniejszy ołtarz z obrazem św. Eugeniusza, zaś z prawej ołtarz św. Hubertusa. Pierwszy z niższych ołtarzy ustawiono na pamiątkę imienia założycielowi Pokoju, zaś drugi - św. Hubertusa patronowi Wirtembergii. Następnie jeden z nich zupełnie zniknął, zaś wedle protokołu wizytacyjnego z 12 października 1864 r., drugi ołtarz poświecony był Niepokalanej Najświętszej Maryi Pannie.

Z dniem 1 kwietnia 1903 r. kościół ten stał się samodzielnym probostwem w miejsce uprzedniej kuratii. Od 1845 r. działali tu następujący księża: Wadarz, od 30 października 1850 r. Razin z Rybnika, który już w 1852 r. przeniesiony został do Pawłowic. Po nim od 25 kwietnia1854 r. aż do swojej śmierci (28 czerwca 1896 r.) był tu ksiądz Fr. Krause z Gościęcina. 21 lipca 1896 r. przybył tu z Wołczyna V. Repetzki, a 3 sierpnia M. Raczek z Toszka (zmarł i został pochowany w Pokoju w 1936 r.). Z protokołu wizytacyjnego z 12 października 1864 r. wynika, że budynek kościoła znajdował się w złym stanie, co wymagało przeprowadzenia gruntowego remontu, a także rozbudowy kościoła albo budowy nowego. Kościół budowano wedle projektu architekta Schneidera z Wrocławia w stylu barokowym. Wspierała go rada kościelna i okręgowy inspektor budowlany Schaehr. Roboty murarskie zlecono mistrzowi budowlanemu z Namysłowa Kittnerowi oraz Sperlingowi. Prace rozpoczęły się 3 czerwca tego roku. Dużą część materiałów budowlanych dostarczyli nieodpłatnie mieszkańcy sąsiednich parafii: Biestrzykowice, Bąkowice, a również Fałkowice.

Poświecenia kamienia węgielnego dokonał komisarz biskupi dziekan Reimann z Namysłowa w asyście księdza Andersa z Biestrzykowic oraz księdza Losse z Bąkowic.

Jeszcze w 1907 r. zdążono z położeniem dachu na kościele. Następnego roku budowano wieże. Roboty ciesielskie wykonał mistrz ciesielski Kriche z Namysłowa oraz mistrz Kruber, roboty blacharskie mistrz Emmerling z Opola, stolarskie mistrz Beck z Pokoju, zaś dekarskie mistrz Schlums z Mąkoszyc. Witraże przedstawiające św. Hubertusa oraz św. Eugeniusza były darem patrona - króla Wirtembergii, zaś cztery pozostałe witraże kościoła fundowali kupiec Klupsch z Pokoju, ksiądz Goretzki z Fałkowic, sekretarz pocztowy Olbrich oraz właściciel mleczarni z Miodar -Meienberg. Roboty stiukowe wykonała firma Kinnka - Völkel z Wrocławia.

Ołtarz główny wykonano wedle projektu artysty - malarza G. Poppe. Obszerny opis historii budowy kościoła oraz aktualne sprawy gminy katolickiej znalazły się 19 lipca 1908 r. w guziku na szczycie wieży. Umieszczono tam również odpis dokumentu z tablic na kamieniu węgielnym pierwszego kościoła, odpis dokumentów z guzika starego kościoła, artykuły prasowe omawiające budowę oraz projekt kościoła wraz ze zdjęciami. U wejścia do nowego kościoła z lewej strony wmurowano tablicę marmurową ze starego kościoła, która wymienia fundatora oraz rok budowy -1796. Przypomnieć tu warto, że do czasu zbudowania wieży starego kościoła, dzwony ewangelickiego wzywały wiernych, również na msze do kościoła katolickiego. Stary kościół został, wtedy nowy przekształcono na salę sportową, mieściły się w nim również Towarzystwa Katolickie.