Bartek, byłeś tam to może coś podpowiesz: proponuję zmienić obecną nazwę "Park krajobrazowy", bo nie jest to zgodne ze stanem faktycznym - . Może po prostu Park lub Park przy DPS? Druga sprawa: czy opis obiektu dotyczy dwóch różnych parków czy jednego? Pytam, bo najpierw jest tam mowa o parku krajobrazowym a za chwilę o przypałacowym. Ponadto z opisu wynika zakaz wejścia do parku a ze zdjęć i podpisów pod nimi, że można się tam swobodnie poruszać. Zaproponuj coś, proszę.

Piotrze sprawa wygląda następująco. Nie ja zakładałem obiekt i przypuszczam że komentarze pod też dotyczą obiektu. Ani jednego, ani drugiego obiektu ja nie zakładałem. Dopisałem do istniejących już. A mój opis pod zdjęciem jest prawdziwy, bo jak widać wszedłem i bez problemów zrobiłem zdjęcia. Byłem tam dwa razy. W pierwszej chwili poszedłem do dyrekcji z zapytaniem o możliwość fotografowania. Odpowiedź była jednoznaczna i pozytywna. Nie mamy nic do ukrycia, oprócz pomieszczeń podopiecznych. Każdy kto przyjdzie, przyjedzie, a jest wiele takich osób, tak mi powiedziała pani w biurze, robi zdjęcia bo to nie jest zabronione. Kiedyś mi o tym pisałeś. A co do opisu obiektu to uważam, że powinno być park (przypałacowy), bo ten cały kompleks ogrodowo - leśny znajduje się poza terenem DPS, a tylko niewielka część została na terenie z fontanną i szklarnią.

Może cos z tego da się wywnioskować: Pierwszymi udokumentowanymi właścicielami Szarocina na początku XVII wieku byli bracia Horn, którzy ufundowali we wsi ewangelicki kościół, jeden z pierwszych w księstwie świdnicko - jaworskim. W 1626 roku dobra należały do Abrahama von Wallenberga i jego żony. Oboje znani byli z działalności dobroczynnej i przyczynili się do wzniesienia licznych budowli. Około 1740 roku jako właściciela wsi spotykamy tutaj Hansa Fryderyka von Zedlitza, który przebudował pałac i folwark oraz przeprowadził zasadnicze zmiany w najbliższym otoczeniu rezydencji. W 70-tych latach XVIII wieku posiadłość przeszła na własność rodziny von Leckow, która zarządzała dobrami przez około 50 lat. Potem właściciele majątku zmieniali się szybko aż w 1848 roku Szarocin zakupił radca handlowy Karol von Heinem. Po jego śmierci dobra odziedziczył syn Gustaw ożeniony z Klizą von Thielau, który z posiadanych ziem uczynił ordynację. Po nim do roku 1920 posiadłością zarządzała żona Kliza. Przed II wojną światową w pałacu znajdował się pensjonat dla panien, prowadzony przez rodzinę von Heinerów. Kształt pałacu szarocińskiego zdaje się wskazywać, iż mógł on powstać w XVII wieku, w związku z działalnością inwestycyjną braci von Horn lub von Wallenbergów. Sugeruje to plan budynku zbliżony do kwadratu oraz nadświetle wieńczące czterospadowy dach, pozwalające się domyślać, że po środku był niegdyś niewielki dziedziniec. Zachowany w dolnej partii trójkondygnacyjnego budynku detal potwierdza informację Dunckera, że pałac został przebudowany przez Zedlitzów. Nastąpiło to prawdopodobnie w 20-tych latach XVIII wieku, na co wskazuje perspektywiczny portal i dwie ścianki - ryzality flankujące elewację frontową. Z tego samego okresu pochodzi, jak się zdaje unikalna sztuczna grota na wschód od pałacu. Kolejna informacja od Dunckera o wielu zmianach dokonanych przez panów von Leckow, znajduje też potwierdzenie w jego architekturze. Prawdopodobnie właśnie wtedy tj. z końcem XVIII wieku przekształcono budynek w górnych partiach znosząc dawny dziedziniec i przyozdabiając elewację szeregiem motywów empirowych. Ostatnią aukcję musiał przejść pałac w Szarocinie po nabyciu go przez rodzinę von Heinerów. Było to jak się zdaje na początku II-ej połowy XIX wieku, kiedy od strony północnej wzniesiono liczne dobudówki o zróżnicowanym gabarycie, łącząc silniej z parkiem za pomocą wysokich schodów. Kamienny mór, który od południa, wschodu oraz częściowo północy i zachodu otacza posiadłość w Szarocinie, stanowi jak należy przypuszczać ogrodzenie wielkiego terenu dworskiego, w skład którego wchodził folwark, ogród ozdobny, ogród warzywny i sad. Do rezydencji prowadziły dwie drogi. Pierwsza, przede wszystkim o znaczeniu gospodarczym wiodła od zachodu na folwark i dziedziniec przedpałacowy. Została ona obsadzona lipową aleją. Druga, będąca główną drogą dojazdową prowadziła od południa dzieląc teren dworski na dwie części. Po zachodniej stronie drogi zlokalizowany został folwark wraz ze stajnią i wozownią. Natomiast po przeciwległej stronie drogi znajdował się grodzony wkoło murem ogród warzywny i sad. Wzdłuż muru od wschodu prowadziła droga obsadzona liczącymi dzisiaj 120 lat lipami. Od wschodu do elewacji bocznej pałacu przylegał, zamknięty od północy częściowo zachowanym murem, ogród ozdobny założony na planie prostokąta. Pośrodku ogrodu znajdowała się fontanna, której basen miał kształt treflowy. Od wschodu ogród zamykała unikalna sztuczna grota w formie obficie zdobionego muru z trzema absydalnymi niszami, rozdzielonymi niegdyś przez Zedlitzów. Początki kształtowania założenia dworskiego w Szarocinie sięgają 20-tych lat XVIII wieku, co potwierdza zarówno detal architektury ogrodowej, jak i informacja u Dunckera o przekształceniu otoczenia przez Zedlitzów. Prawdopodobnie jednocześnie z ostatnią gruntową przebudową rezydencji, jaka miała miejsce w 60-tych latach XIX stulecia założono na terenie przylegającym od północy do elewacji tylnej pałacu, park typu swobodnego z promenadą na obrzeżu, którą obsadzono lipową aleją (dzisiaj fragmentarycznie 120-letnią). Ukształtowano wówczas rozległą polanę, na której posadzono drzewa pojedynczo lub w klomby i poprowadzono ścieżki łagodnymi łukami. Na osi elewacji parkowej, ukształtowanej poprzez taras i schody usytuowano z czasem na wielkiej polanie sadzawkę na planie koła. Park wraz zabudowaniami pałacowymi położony jest we wschodniej części wsi, w odległości około 0,5 km na południe od głównej drogi Kamienna Góra - Kowary. Wjazd na teren obiektu odbywa się drogami lokalnymi wsi z dwóch kierunków: od strony południowej, drugim gospodarczym - od zachodu. Park otoczony jest wokół polami uprawnymi, jedynie od południowego - zachodu granicę obiektu stanowi droga lokalna wsi, od północy i częściowo zachodu granica przebiega wzdłuż strumyka. Z ustnego przekazu mieszkańców Szarocina wiadomo, że po II wojnie światowej w obiekcie znajdowały się: szkoła oraz dom dziecka. Od 1979 roku do czasu utworzenia Domu Pomocy Społecznej wszystkie budynki użytkowane były jako ośrodek kolonijny Zakładów Metalowych "URSUS" z Warszawy. Obiekty w których mieści się obecnie Dom Pomocy Społecznej mają bogatą przeszłość historyczną. Architektura głównego budynku tj. pałacu wskazuje, iż powstał on najprawdopodobniej w XVII wieku. Dokładny przedruk z