Cmentarz żołnierzy Polskich we Wrocławiu został uroczyście otwarty w 1970 roku w Dniu Wojska Polskiego. Decyzją Prezydium Rady Narodowej Wrocławia przeniesiono tam wszystkie prochy znajdujące się wcześniej na zdecydowanie mniejszym cmentarzu nie mogącym spełniać funkcji obiektu pamięci narodowej.

Zdjęcie nr 1

Cmentarz w formie płaszczyzny został uformowany na wzgórzu w dużej mierze dzięki poświęceniu mieszkańców Wrocławia i ich pracy społecznej. Wzgórze charakterystycznie odznacza się na tle płaskiego terenu, płynącej w dole Ślęzy i ulicy Grabiszyńskiej. Położenie cmentarza czyni miejsce to w miarę cichym i kameralnym z dala od centrum miasta a jednocześnie wyrazistym i dostojnym.

Zdjęcie nr 2

Projekt uformowania wzgórza jest autorstwa Tadeusza Tellera, projekt płyt nagrobnych wyszedł spod ręki Ryszarda Regulińskiego a autorem usytuowania cmentarza oraz pomnika na nim się znajdującego jest łucja Skomorowska - Wilimowska.
W czterech kwaterach w równych szeregach leży ponad 600 surowych płyt wspartych na stylizowanych mieczach grunwaldzkich.

Zdjęcie nr 3

Napisy na nich sprowadzają się do stopnia wojskowego, imienia z nazwiskiem, daty urodzenia i śmierci oraz przynależności wojskowej.
Słów kilka o tych, którzy tam spoczywają. Otóż układ kwater nie jest dziełem przypadku.

Zdjęcie nr 4

Kolejno od strony prawej w szeregu leżą żołnierze Września 1939 (5 oficerów i 56 podoficerów i żołnierzy), żołnierze LWP (2 Armia WP - z cmentarza w Zgorzelcu 13 żółnierzy + 13 osobową nieznaną grupę z cmentarza w Sanicach), Polacy wywiezieni z Warszawy po Powstaniu Warszawskim do Wrocławia na roboty przymusowe (Warszawiacy, więźniowie z Klęczkowskiej, ofiary Placu Grunwaldzkiego), przedstawiciele Polonii wrocławskiej a w ostatniej kwaterze ofiary dni ostatnich wojny w obozach koncentracyjnych wymordowane przez uciekających hitlerowców a także ofiary egzekucji na Polakach znajdujących się we Wrocławiu i jego okolicach (Małuszów, Mysłów, Jelcz, Leśna, itd.)

Zdjęcie nr 5

bonczek/hydroforgroup/2005 - na podstawie "Kalendarz Wrocławski 1972" Jan żuławiński.