Kościół Św. Jana i kolegium pojezuickie. Pierwotny kościół został ufundowany w 1294 r. przez Henryka V, księcia legnickiego i uległ przebudowie w stylu gotyckim w XV w. W 1699 r. kościół ten przekazano zakonowi jezuitów, którzy w latach 1714-1727 wznieśli obecną świątynię, zrealizowaną przez Marcina Frantza wg projektów J. G. Knolte. Jest to założenie jednonawowe z szeregiem kaplic bocznych i emporami ponad nimi, z półkoliście zakończonym prezbiterium. Nawę i prezbiterium nakrywa pozorne sklepienie kolebkowe, wykonane z drewna. Fasada główna, dwuwieżowa, została założona na płynnej linii wklęsło-wypukłej i posiada bogate podziały architektoniczne. Hełmy wież czterokondygnacjowe (południowy spłonął w 1966 r.), silnie ażurowane z wysmukłymi latarniami. We wnętrzu szereg barokowych ołtarzy z dobrymi obrazami wśród nich jeden pędzla M. Willmanna. Z inicjatywy księżnej Ludwiki, wnętrze zachowanego gotyckiego prezbiterium kościoła poprzedniego, przebudowano w latach 1677-1678 wg projektów Rauchnnillera na kolistą kaplicę, stanowiącą mauzoleum Piastów legnicko-brzeskich (odnawianą w latach 1960-1963). Ściany opinają potężne pilastry wspierające kopułę, a w niszach utworzonych przez dawne gotyckie przypory mieszczą się sarkofagi książąt. Bogactwo dekoracji podnoszą freski, przedstawiające apoteozę całego rodu Piastów oraz stojące na konsolach posągi czterech ostatnich członków tego rodu.
- Przy zachodniej ścianie kościoła wznosi się duży zespół budynków zrealizowanych w latach 1699-1714 przez Marcina Frantza wg projektu J. G. Knolla, odbudowany po pożarze w 1966 r., a stanowiących dawne kolegium jezuitów. Jest to założenie murowane z cegły, dwuskrzydłowe, wokół wewnętrznego dziedzińca (nie zrealizowano skrzydła północnego). Najbogatszą jego częścią jest elewacja frontowa (południowa) o podziałach pilastrowych, z balkonowym, portalem i bogatym wystrojem rzeźbiarskim. Wnętrza skrzydeł, dwutraktowe, dwukondygnacjowe, nakryte sklepieniami żaglastymi zachowały bogatą klatkę schodowe.