Kościół w Trzebulach założony został na rzucie ośmioboku, wzbogaconego w XIX w. o kruchtę od strony południowej. Wzniesiony w konstrukcji zrębowej budynek posiada obecnie jednorodną bryłę graniastosłupa zwieńczonego ośmiobocznym dachem z wysoką, ślepą latarnią. Przylegającą do południowej ściany przybudówkę, wzniesiono w konstrukcji szkieletowej i nakryto dachem dwuspadowym. Pokrycie dachowe wykonano z dachówki ceramicznej. Ściany kościoła zbudowane zostały z poziomych belek łączonych na węgłach na jaskółczy ogon. Elewację północną, północno-zachodnią oraz południowo-zachodnią wtórnie odeskowano. Elewację południową, przesłonięto kruchtą. Na osi kruchty umieszczono wejście zamknięte dwuskrzydłowymi drzwiami o konstrukcji ramowo-płycinowej. W elewacjach skośnych wprowadzono otwory okienne zamknięte łukiem odcinkowym wyprowadzonym w belce drewnianej i flankowanym przez drewniane ościeżnice. W elewacji wschodniej zachował się otwór drzwiowy prowadzący dawniej z jednej z nieistniejących przybudówek do ołtarza ambonowego.

Jednoprzestrzenne wnętrze przekryte zostało stropem płaskim wtórnie zasłoniętym współczesną boazerią. Także całość ścian i empor po wojnie wykończono deskowaniem. Dawny ołtarz ambonowy, przekształcony dla potrzeb liturgii katolickiej, zlokalizowany był pierwotnie przy emporze ściany wschodniej. W okresie powojennym, w retabulum w postaci arkady flankowanej kolumnami i uszakami usunięto ambonę i zastąpiono ją współczesnym obrazem z przedstawieniem Jana Chrzciciela a całość umieszczono przy zachodniej ścianie świątyni. Obiegające pierwotnie całe wnętrze empory, zostały zredukowane po II wojnie światowej, do trzech ścian wschodnich. Ramowo-płycinową konstrukcję balustrady empor przesłonięto deskowaniem. Ceramiczna posadzka kościoła położona została ze współczesnych płytek układanych w karo.

Po II wojnie światowej kościół został przejęty przez katolików. Poświęcono go w 1945 r. jako filialny parafii w Leśniowie Wielkim. W roku 1963 wykonano inwentaryzację kościoła i wstępnie oszacowano zakres niezbędnych do przeprowadzenia prac. Nie wiadomo czy na tej podstawie przeprowadzono prace. Nie posiadamy także informacji na temat losów niegdyś bogatego wyposażenia. W roku 1972 odnotowano zerwanie wieńczącej dach kopuły. W następnym roku przystąpiono do naprawy dachu obejmującej wymianę uszkodzonych elementów więźby dachowej oraz latarni. Wówczas też rozebrano zakrystię. Wykonano także prace przy elewacjach kościoła wprowadzając nowe szalunki. Kruchtę wejściową otynkowano. W roku 1978 prace objęły wnętrza. Zdemontowano część empor od strony zachodniej i wykonano konserwację belek stropowych. Usunięto wtórne płyty pilśniowe przykrywające strop. Nie znamy dokładnej daty obicia całości wnętrza wąską, współczesną boazerią. W roku 2000 wyremontowano więźbę dachową, impregnując jednocześnie konstrukcję drewnianą ścian.
Źródło opisu: Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków, www.lkwz.pl (za Kościoły zrębowe i szkieletowe w województwie lubuskim)