Bracia morawscy osiedlili się w Nowej Soli po 1742 r., pierwszy szachulcowy zbór z częścią mieszkalną wybudowany w 1747 r. spłonął wraz z całym osiedlem w 1759 r. w trakcie plądrowania miasta przez wojska rosyjskie. Po powrocie wspólnoty do miasta zbór odbudowano w 1769 r. jako barokową budowlę na planie prostokąta 2-spadowym dachem z naczółkami, pośrodku którego z kalenicy wyłaniała się kwadratowa sygnaturka (z zaokrąglonymi narożami) zwieńczona blaszanym hełmem z chorągiewką (z datą powstania budowli). Poddasze pełniło funkcję mieszkalną.
Po II wojnie światowej budynek przeznaczono na cele sportowe. Na pocz. lat 60. XX w. dobudowano do niego parterową przybudówkę, mieszczącą szatnię. Sakralny charakter budowli został zatarty, a wystrój wnętrza uległ całkowitemu zniszczeniu. Do chwili obecnej dawna świątynia pełni funkcję szkolnej sali gimnastycznej. Wg
Od innych domów różnił się głównie wysmukłą wieżyczką z sygnaturą i zegarem. Na południowej ścianie umieszczono znak braci - relief baranka w ornamencie muszlowym. Wewnątrz część centralną zajmowała duża biała sala modlitw, bez ozdób, z kazalnicą, prostymi ławkami i organami. Za: