Reprezentacyjny pałac w Partynicach (Hartlieb), rezydencja rodziny Juliusa Schottländera, wzniesiona w latach 1878-1882 w stylu neorenesansowym. Zdewastowany budynek rozebrano w latach powojennych.
netha Dzieje Rodziny Schottländerów w czasach prześladowań Żydów przez Niemców .
W okresie III Rzeszy rodzina Schottländerów była zmuszona pozbyć się części majątku po obniżonej wartości, część fortuny została po prostu skonfiskowana (dobra ziemskie, cenne kolekcje). Wnuk Juliusa Schottländera Ard-Heinrich Schottländer próbował jeszcze ratować dorobek wielu pokoleń przodków. Władze niemieckie nie zawsze oglądały się na podstawy prawne konfiskat. Likwidacja wielkiego majątku rodziny Schottländerów była długotrwała i złożona. Julius i Paul Schottländer byli właścicielami jedynego bodaj żydowskiego fideikomisu (ordynacji), dóbr ziemskich położonych w przeważającej części w powiecie wrocławskim. Majątek złożony był z różnorodnych składników. Oprócz nieruchomości rolnych, dóbr rycerskich (Ritterguter), składały się nań posesje w mieście, udziały w w fabrykach oraz hipoteki. Nieruchomości o charakterze rolniczym i budowlanym, przeznaczone pod zabudowę , nabyły „Schlesische Landgesellschaft Breslau” i „Schlesische Heimstätte Breslau” na korzystnych warunkach kredytowych. Udziały w firmach zagranicznych, posesje miejskie i liczne hipoteki przeszły na rzecz osób fizycznych. Ostatnich spłat w systemie ratalnym dokonano w 1944 roku, mimo iż „aryzację” rozpoczęto jeszcze w latach trzydziestych. Główny wykonawca testamentu, syn spadkodawcy Paula Schottländera Atd-Heinrich, przypłacił przedłużające się czynności likwidacyjne życiem. Pomimo, iż w swoim czasie miał znakomite szanse ucieczki z Niemiec, zwlekał z emigracją. I kiedy w październiku 1941 roku Himmler zamknął granice dla żydowskich emigrantów, Ard-Heinrich Schottländer i jego żona, mimo dramatycznych wysiłków, zmuszeni byli podzielić los pozostałych Żydów śląskich. Znaleźli się oni w trzecim wielkim transporcie, składającym się z Żydów zamieszkałym na Dolnym Śląsku (poza miastem Wrocław), i 3 maja 1942 roku wywiezieni zostali na zagładę do Generalnego Gubernatorstwa, do dystryktu lubelskiego. Inni członkowie wyemigrowali poza granice Niemiec w wyniku antyżydowskiej polityki totalitarnego systemu nazistowskiego.
/
