Początkowo był to renesansowy dwór obronny, zbudowany, jak wskazuje szachowana na fasadzie data, w 1613r. na polecenie ówczesnych właścicieli majątku w Borzygniewie - Christofa von Mulhein und Domantz i jego żony Barbary z domu von Seidlitz. Po przebudowach w wieku XVIII i XIX budynek pałac zmienił charakter na dworski. Ponieważ rodzina Mulhein popierała ewangelików w czasie wojny trzydziestoletniej i popadła w niełaskę u cesarza, w wyniku czego utraciła majątek w Borzygniewie. Od drugiej połowy XVII wieku przeszła w posiadanie rodziny von Seidlitz. W 1872r. nowym właścicielem dworu i wsi został Albert Scheller. Następnie w 1937r. budynek został wykupiony przez państwo i przeznaczony na siedzibę Urzędu ds. Planowania Zbiorników Wodnych (Staubecken-Planungsamt). Urząd ten opracował plany budowy zbiornika retencyjnego na Bystrzycy. W wyniku ostrzału artyleryjskiego w 1945r. w dworze wybuchł pożar, który zniszczył budynek. Wpisanie go do rejestru zabytków nie przyczyniło się niestety do jego odbudowy. Dwór w Borzygniewie był murowany, z kamienia i cegły, otynkowany i zdobiony boniowaniem, dekoracyjnymi gzymsami i geometrycznym sgraffito. Został wybudowany na planie prostokąta o siedmioosiowej fasadzie i pięcioosiowych elewacjach bocznych. Miał masywną, zwartą bryłę, cztery kondygnacje i podwójny dwuspadowy dach z wysokimi szczytami. Do dziś zachowały się zewnętrzne ściany budynku z portalem z kartuszem herbowym i tablicą inskrypcyjną, miniaturowe obeliski na zwieńczeniach szczytów, zaś we wnętrzu sklepienie kolebkowe w sieni. Na podstawie - i