Tak zwany dom frankoński. Cechą charakterystyczną budownictwa frankońskiego było przede wszystkim rozplanowania zagrody, a w konsekwencji ukształtowanie urbanistyczne całych zespołów wiejskich. Zagrody wywodząc się jak gdyby z wąskich działek średniowiecznej wsi lokacyjnej, wyglądały z reguły następująco: od frontu szczytami na ulicę wychodziły dwa domy mieszkalne; większy – właściwy dom gospodarzy, mniejszy, tzw. wyłomek lub dom wycużnika– mieszkanie dla starych rodziców lub ustępujących gospodarzy. Między budynkami znajdował się mur z bramą przejazdową i jedną lub dwiema furtkami, zamykający zagrodę od ulicy. W głębi dziedzińca budynki mieszkalne przechodziły w zabudowania gospodarcze, a całość zamykała, położona prostopadle do budynków, wydłużona stodoła z przejazdem pośrodku, umożliwiającym wydostanie się z zagrody bezpośrednio na pola za zagrodą. Wycużnik, albo dożywotnik - auszügler (niem.) Na podstawie i informacji własnych. Z.W