W wydanej w 1927 roku Księdze miasta Legnicy główny architekt miejski Paul Oehlmann przedstawił podstawowe założenia polityki budowlanej magistratu, której głównym celem było budownictwo mieszkaniowe. Miasto było w tej szczęśliwej sytuacji, że w części południowo-zachodniej i wschodniej dysponowało dużymi powierzchniami pod parcele. Południowo-zachodnie przedmieście Legnicy przewidziano do zagospodarowania na „spokojny, zamknięty obszar mieszkalny z miejscem na założenie wytwornych, pańskich willi a także kameralnych ulic osiedlowych, które pięknie poprowadzonym łukiem wiodą przez niewielkie nierówności terenu i [...] przez zieleń ogrodów i przedogrodów, hojnie dołączonych do poszczególnych parcel budowlanych, napełniają serce błogim spokojem idyllicznego życia na wsi”.

Bezpośrednio po pierwszej wojnie światowej miasto było najważniejszym inwestorem budownictwa mieszkaniowego. Już od 1918 roku planowano miejskie osiedle na południe od ulicy Wrocławskiej (Breslauer St.) w Piekarach Wielkich (Gross-Beckern), ale budowę rozpoczęto dopiero w 1922 roku. Gdyby zdołano zrealizować pierwotny plan, wówczas byłoby to jedno z niewielu zwartych pod względem urbanistycznym osiedli w Legnicy. Ulica Łabędzia (Mowenweg) - centrum osiedla ogrodu - miała być rozbudowana jako plac, na jego przedłużeniu przewidziano większe budynki publiczne (szkoła). Do 1927 roku między ulicą Różaną (Fliederweg) i Łabędzią powstało około sześćdziesięciu domów jednorodzinnych i bliźniaczych w otwartej i zamkniętej konstrukcji, jednokondygnacyjnych z częściowo rozbudowanym poddaszem i dużymi ogrodami użytkowymi. Niektóre domy miały niewielkie budynki gospodarcze, służące także do chowu drobnych zwierząt - w ten sposób łagodzono biedę lat powojennych. Zabudowa osiedla ogrodu różni się pod względem formy i wielkości. Obok względnie okazałych domów jednorodzinnych w stylu willi z dachami mansardowymi jest wiele typów bliźniaków różniących się przede wszystkim formą dachu. Wspólną cechą wszystkich jest górne piętro pod skosami dachu. Stosunkowo duże powierzchnie dachów i okiennice nadają budynkom wrażenie przytulności, co jest wyróżniającą cechą miast ogrodów. Zgodnie z ideami ruchu ochrony ojczyzny, zastosowano tutaj rozmaite motywy śląskiego budownictwa wiejskiego: rodzaj mansardy przypomina fryderycjańskie osiedla kolonistów na Górnym Śląsku i jest przykładem adaptacji stylu „około 1800”, bliźniacze domy z dachem dwuspadowym i zaakcentowanym gankiem obudowanym, zwrócone okapem w stronę ulicy, są wzorowane na wiejskich domach w Karkonoszach, podobnie jak zwrócone ku ulicy szczyty w konstrukcji muru pruskiego kilku domów jednorodzinnych z dachami dwuspadowymi.

Nazwiska architektów osiedla Piekary Wielkie nie są wymieniane w ówczesnych relacjach, należy jednak przyjąć, że zostało ono zaprojektowane w miejskim urzędzie budowlanym pod kierunkiem Paula Oehlmanna. Prawdopodobnie kierowano się projektami Schlesische Heimstatte - spółki budowy osiedli finansowanej ze środków państwowych, która miała siedzibę we Wrocławiu, ale działała w całej prowincji. Oprócz prowadzenia własnej działalności budowlanej (mieszkania dla robotników, wznoszone zwłaszcza w małych miasteczkach i gminach wiejskich) spółka realizowała zlecenia innych towarzystw budowlanych oraz doradzała władzom miast i gmin w sprawach budownictwa. W latach 1919-1925 kierownikiem technicznym lub „kierownikiem działów budowlanych” w Schle- sische Heimstatte był Ernst May, późniejszy główny architekt miasta Frankfurtu i twórca „nowego Frankfurtu". May kształcił się u Theodora Fischera w Monachium i Raymonda Unwina w Londynie, a ich koncepcje miasta ogrodu z typizowanym budownictwem według regionalnych wzorów przeniósł na Śląsk i przystosował do panujących tu warunków. Pod jego egidą opracowano w Schlesische Heimstatte wiele typów domów, które byty dopasowane do różnych lokalizacji i warunków życia. Dzięki maksymalnej typizacji projektów i elementów budowlanych (okna, drzwi, okucia itp.) oraz zastosowaniu do budowy miejscowych materiałów, częściowo produkowanych we własnych cegielniach i tartakach, można było utrzymać niskie koszty produkcji. Od 1924 roku Schlesische Heimstatte miała w Legnicy własną pracownię architektoniczną, ponieważ projektowała dla wielu tutejszych towarzystw budowlanych, między innymi dla spółki Eigenheim czy Schuposiedlung.

„Schlesisches Heim", czasopismo ukazujące się w latach 1920-1930, intensywnie propagowało koncepcje spółki, a wydawane we Wrocławiu fachowe czasopismo „Ostdeutsche Bauzeitung” również brało udział w dyskusji. Dzięki temu śląscy architekci mogli czerpać liczne inspiracje z samego środowiska regionalnego.

Źródło: Modernizm w Legnicy, Beate Stortkuhl, wyd. Muzeum Architektury we Wrocławiu, Wrocław 2007