Najstarszym browarem w Ścinawie był założony w 1654 roku browar miejski , funkcjonujący pod nazwą Stadtbrauerei, lub Städtische Brauerei, co w sumie znaczy to samo. Do końca XIX wieku miasto oddawało browar w dzierżawę różnym piwowarom, dopiero w 1893 roku przejęła go spółka Grosser & Co., od 1896 roku Grosser & Waldbach. Po rozbudowie w 1901 roku, kiedy to powiększono znacznie piwnice leżakowe i zainstalowano maszynę parową firmy Johannes Linz z Rawicza o mocy 30 koni mechanicznych, mistrz piwowarski Max Pelz warzył rocznie około 4.000 hl piwa zarówno dolnej, jak i górnej fermentacji. W 1903 roku browar zakupił pochodzący z Chojnowa Max Kieselbach. Nowy właściciel zainwestował w maszynę do produkcji lodu i przestawił częściowo napęd browaru na elektryczny (cztery silniki). W 1915 roku zainstalował nową warzelnię ogrzewaną parą na 400 kg zasypu, którą zamówił w zakładach Weigla w Nysie, maszynę do suszenia wysłodzin (system Ponndorf) oraz chłodziarkę amoniakalną do chłodzenia piwnic. Zmarł w 1928 roku, a browar przeszedł w ręce spadkobierców. Po jego śmierci produkcja piwa spadła niemal o połowę, w 1927 roku sprzedano go już tylko 2.300 hl. Browar zatrudniał w tym okresie sześciu pracowników i posiadał do transportu piwa dwa zaprzęgi konne. Piwowarem był syn dotychczasowego właściciela, noszący po ojcu również imię Max. Browar warzył piwa pełne i mocne dolnej fermentacji, specjalnością zakładu miał być koźlak (Bock). Poza tym warzono piwo słodowe i zwyczajne górnej fermentacji i produkowano lemoniady i wody mineralne. W 1929 roku rodzina Kieselbach sprzedała browar stowarzyszeniu gastronomów na Ścinawę i okolice. Nowa nazwa brzmiała Stadtbrauerei-Genossenschaft der Gastwirte Steinau und Umgebung e. G.m.b. H. Dyrektorem przedsiębiorstwa został rstaurator Dietze, zatrudniano dziewięciu pracowników. Właściciele restauracji obiecywali sobie po własnym browarze dobre piwo po korzystnych cenach, lecz plan się nie powiódł i w 1933 roku wstrzymano produkcję piwa.