W 1896 prof. Flügge, inż. Thiem i inż. Wiener wykonali wstępne prace projektowe, zakładające zmianę systemu zaopatrzenia Wrocławia w wodę, odejście od sposobu czerpania jej z rzeki na rzecz ujęcia wody gruntowej w dolinie Odry i Oławy. W latach 1893-96 wykonano odwierty, precyzując teren lokalizacji nowych ujęć. W 1901 inż. Thiem opracował projekt wstępny budowy Przepompowni Wody, który po modyfikacji zrealizowano w latach 1901-05. Do 1904 zbudowano na Świątnikach kilkadziesiąt stawów infiltracyjnych, o łącznej powierzchni 48,5 ha, oraz 313 studni głębinowych ujętych w 3 ciągi (obecnie liczba studni wynosi 536). Woda ze studni rurociągami lewarowymi prowadzona była do 2 studni zbiorczych na terenie Stacji Pomp i pompowana do odżelaziacza wzniesionego w 1907 na terenie Zakładu Wodociągowego "Na Grobli". Uzdatnioną wodę kierowano do sieci miejskiej.
Ujęcie wody "Świątniki" (powierzchnia 1026 ha), o wydajności szacowanej na 8595 tys. m3, obejmowało stawy infiltracyjne, studnie zbiorcze, Przepompownię Wody z maszynownią i pompami, kotłownią, składem węgla, niewielkim odżelaziaczem systemu Pieffke, filtrem biologicznym, warsztatem mechanicznym, budynkiem administracyjnym i mieszkalnym. Do przetłaczania wody zainstalowano 3 leżące maszyny parowe typu Woolfa. Każda z nich napędzała po dwie pompy tłokowe, nurowe. W latach 70. XX w. pracę agregatów pompowo-parowych zastąpiły nowoczesne pompy wirowe.
W 1996 przepompownię wyłączono z eksploatacji, a jej miejsce zajęła nowa, zbudowana w pobliżu. Dawny zespół Przepompowni objęto, jako dobro kultury narodowej, ochroną prawną, utrzymano oryginalny wystrój wnętrz maszynowni oraz jej unikatowe, pochodzące z 1903-05, wyposażenie.