Zabawy uliczne - kolejne opowiadanie Zoni. Polecam!

No to ja znów zaryzykuję i zabłysnę dzieciństwa swego kreatywnością. Ja się wychowałem na blokowisku ( wiem, że powinno się powiedzieć, że w blokowisku, chyba, ale ja się wychowałem na :) ) Kozanów, w latach 80tych, gdy się wprowadziliśmy, był jednym wielkim placem budowy, w jednej bramie mieszkali już ludzie, drugą wykańczano, trzecią stawiano, czwartą dopiero planowano, etc. Druty zbrojeniowe, wszędzie były druty zbrojeniowe. Miały kilka zalet, gdy używało się ich zgodnie z zasadami jakiejś zabawy, ale bardzo przeszkadzały, głównie niszcząc piłki. Takie do nogi, z ówczesnego polsportu, z łatkami w kształcie rombów czarnych i białych, mieliśmy ich wiele, wśród kolegów, ale często pękały zahaczone o drut, dętka pękała również, i z piłki pozostawał flak. I tu zaczynała się szatańska zabawa – flaki piłek zbieraliśmy z całego podwórka. Od mamy z kuchni trzeba było już tylko zabrać nóż ( 5 latki nie miały jeszcze finek, nie pozwalali nam ) . Pękniętą łatkę i jedną obok wycinało się, delikatnie, by wydobyć z pozostałości po piłce wnętrzności. Po wyjęciu dętki należało znaleźć gruz, jego też było dużo. Więcej nawet niż prętów zbrojeniowych. Gruz z chirurgiczną precyzją umieszczaliśmy w piłce, wypychając ją do pełna, do rozmiarów i kształtu normalnej piłki – na koniec uzupełniając piaskiem. Z taką piłką ( ciężko się ją niosło, była naprawdę trudna w transporcie dla 5 latka ) szło się na pętlę autobusową, koniecznie ok godziny 17 lub później, bo wtedy dużo, dużo osób wracało na Kozanów z pracy. I tu trzeba było być psychologiem. Piłkę zostawialiśmy koło pętli, na trasie do sklepów i punktów usługowych. Gdy podjeżdżał autobus, właśnie psychologiczna intuicja pomagała nam wybrać z tłumu takiego pana, co to widać było, że gra lub grał w piłkę, i jak poprosimy to na pewno poda. I trzeba było krzyknąć – „proszę pana, może pan podać?!?!?!” I tu zaczynało się ryzyko, trzeba było obserwować, jak taki, zmęczony po pracy, strudzony jegomość, po tym jak usłyszał prośbę słodkich 5-latków, odnajduje w sobie siły, dziecinne emocje, bierze finezyjny rozpęd, podbiega do piłki, bierze zamach i kopie z całych sił! W tym momencie zaczynaliśmy uciekać, choć chyba niepotrzebnie, nigdy nikt z tych panów nas nie gonił, dość długo kuśtykali, kucali, knęli… A my znów szliśmy zbierać piłki po osiedlu.

W mojej pamięci zachowały się gry, które teraz wydają się anachroniczne. Po pierwsze odbywały się na podwórku (nie przed monitorem), a po drugie wymagały nieco zwinności i wysiłku. Nazwy były również ciekawe: Zdobywanie sztandarów, cegiełki (odmiana "chowanego"), gra w palanta, manso i inne. Teraz nawet nie wiem, czy ktoś chciałby dowiedzieć się na czym polegały... Mam zagadkę - czy ktoś wie jak grało się w MANSO?

Wczesne zabawy uliczne to były zimą , budowało się fortecę ze śnieżnych kul wysoką ze strzelnicami na podwórku Mieleckiej i bombardowało chłopaków z ulicy Buskiej , potem był atak frontalny i planowany odwrót do piwnic. Latem kopaliśmy bunkry , przykrywało się te doły czym popadnie i maskowało darnią , jesienią palenie ognisk i kręcenie puszek z ogniem . W manso to graliśmy pod koniec lat 60-tych i początku 70-tych . Fajnie jak w grupie przeciwnej były dziewczyny :P . One to grały w gumę całymi dniami

Na mojej ulicy grało się głównie w palanta (to taka zminiaturyzowana odmiana amerykańskiego basebalu) oraz w jego bardziej prymitywną formę zwaną klipą. Graliśmy też w grę wymagającą ziemnego podłoża t.j. w państwa (nikt nie chcial być ZSRR za to każdy USA). Pamiętam też grę w noża - dobrze było mieć scyzoryk (od biedy rolę scyzoryka spełnial kawłek okrągłego w przekroju drewna z wbitym grubym drutem). Gra w noża polegała na wykonywaniu z nim różnych ewolucji ale tak, aby kazdorazowo scyzoryk wbił sie ostrzem w ziemię.Bawiliśmy się też namiętnie w wojnę - to była domena chłopców. W okolicznych gruzach nie brakowało kawałków poniemickiej broni. Wystarczyło doczepić sznurek i już się bylo uzbrojonym. W 1962 r. Rodzice kupili mi motocykl WSK 125. Wtedy też się przekonałem, jak zdradliwe były szyny tramwajowe wtopione w granitową kostkę. Zaliczyłem dwa upadki na szynach, w tym jeden przed balem maturalnym, co utrudnilo mi tańczenie z koleżankami.

Ewa, zaskoczyłaś mnie. Nie wiedziałem, że dziewczynki bawiły się w wojnę. Tak, gra w noże to pikuty - a więc to też nie byla domena chłopców :)

Trzepak u Musiałów był pod nr. 21 (pod lipą). Zdjęcie (obrócone w poziomie) pokazuje trzepak pod nr. 22. Pozwoliłem sobie poprawić zdjęcie