Trzonolinowiec we Wrocławiu, nazywany potocznie "wisielcem". Budynek zaprojektowany przez Jacka Burzyńskiego, został wybudowany w latach 1963-1967. Autorem nowatorskiej, eksperymentalnej konstrukcji jest Andrzej Skorupa. Trzonolinowiec jest unikatem na skalę europejską. Na każdym z 11 pięter ulokowano 4 mieszkania - dwa M4 i dwa M5 (łącznie 44 lokalne mieszkalne). Szkieletem jego konstrukcji jest żelbetowy trzon, przenoszący pionowe obciążenia ściskające na podstawę budynku. Na nim osadzone są stropy w postaci kwadratowych platform zawieszonych (w początkowej konfiguracji) na dwunastu stalowych linach. Liny zamocowane są do szczytu trzonu i przenoszą na niego ciężar stropów, są także zakotwione na poziomie parteru dla usztywnienia konstrukcji. Najniższe piętro zawieszone jest nad niezabudowaną przestrzenią wokół trzonu.

W przeciwieństwie do tradycyjnych budynków, które budowane są od dołu, trzonolinowiec budowany był od najwyższego piętra. Poszczególne kondygnacje, zbudowane na poziomie parteru z gotowych prefabrykatów, wznoszone były przez siłowniki hydrauliczne do góry.

Wisząca na linach konstrukcja została w roku 1974 usztywniona (projekt wzmocnienia trzonolinowca powstał na Politechnice Wrocławskiej). Liny obudowano betonem, a na parterze wzmocnione stalowymi słupami. Wymienione zostały również ściany osłonowe i wewnętrzne. Tak naprawdę nie jest to już więc budynek wiszący, a de facto szkieletowy. W trzonolinowcu lokowano artystów wrocławskich scen. W początkach swej kariery mieszkali tu m.in. Bogusław Linda i Krzysztof Globisz. Wysokość budynku wynosi 41 metrów.

Mister Wrocławia 1967