Eleonora Charlotta księżna oleśnicko-wirtemberska sprawiła, iż pośrodku rynku wybudowano w latach 1688÷1690 drugi kościół ewangelicki pw. Żłóbka Chrystusowego, zwany również "Górnym". Uposażonym przez księżnę W 1697 r. z fundacji księżnej zawieszono dwa dzwony. Była to drewniana budowla założona na planie krzyża z 2 kondygnacjami empor. Od konsekracji do czasu, gdy spaliła się w wielkim pożarze miasta w 1873 r. świątynia ta pełniła podwójną funkcję kościoła parafialnego oraz ucieczkowego, dla ewangelików prześladowanych za wiarę w innych księstwach.
Budowę obecnego, neogotyckiego rozpoczęli w 1874 r. wrocławski architekt Karol Jan Ludecke wraz z budowniczym Hermanem Gidsnerem i kamieniarzami: Seidelem z Oleśnicy i Piskerem z Namysłowa. Już w 1876 r. na wieży zatknięto gałkę i krzyż. W tym samym roku zamontowano również zegar głogowskiej firmy G. Weissa. Rok później na wieży zawieszono dzwon. Po 1945 r. kościół przejmują salezjanie i przebudowują wnętrze przystosowując je do funkcji kościoła katolickiego. Obecnie kościół pełni funkcję kościoła parafialnego pw. MB Wspomożenia Wiernych.
Jest to orientowana budowla z cegły, założona na planie krzyża z 4-przęsłową nawą, transeptem oraz nieco węższym i niższym prezbiterium zamkniętym trójboczną apsydą. Prezbiterium flankują dwa piętrowe aneksy z dostawionymi wieżyczkami kryjącymi kręte schody. Na osi, od zachodu, pięciopiętrowa, oskarpowana w narożach wieża założona na planie kwadratu, na osiach zwieńczona trójkątnymi szczytami i iglicowym hełmem - ośmiobocznym pokryty blachą miedzianą. W wieży ostrołukowy, profilowany uskokowo portal główny zwieńczony wimpergą. nad nim rozeta w obramieniu z cegły. Powyżej Wieża z tarczami zegarowymi, ostrołukowymi oknami i blendami poniżej. Na wieży dzwon wg inskrypcji odlany w 1876 r. przez R. Hoberga w Pawłowiczkach pod Koźlem. Wieżę flankują dwa przedsionki zawierające schody na emporę organową i strych. Elewacje wyłożone cegłą licówką z elementami kamiennymi i artykułowane jednouskokowymi przyporami. W ścianach szczytowych nawy poprzecznej, zwieńczonych schodkowymi szczytami o podziałach blendowych, portale z kamiennymi nadprożami o wykrojach w kształcie łuku dwuramiennego przez które prowadzą wejścia boczne na przestrzał. Również wschodnią ścianę korpusu wieńczy szczyt schodkowy. Dach kryty blachą (nad nawą, prezbiterium i ramionami transeptu dwuspadowe, nad apsydą i wieżyczkami schodowymi namiotowe, nad aneksami bocznymi pulpitowe), pod nim ozdobny fryz podokapowy z cegły klinkierowej o motywach romboidalnych.
Wnętrze oświetlone przez 2-kondygnacje (w prezbiterium 1 kondygnacja) okien o kamiennych laskowaniach i maswerkach: pomiędzy przyporami górne dwudzielne, ostrołukowe, dolne trójdzielne, zwieńczone odcinkowo,; w ścianach szczytowych ramion ostrołukowe, w prezbiterium dwudzielne ostrołukowe. Nawa przekryta sklepieniem pozornym na drewnianych wspornikach, w środkowej części podwyższonym. Prezbiterium, z nieznacznie podwyższonym poziomem posadzki, otwarte ostrołukiem tęczy do nawy. Przekrywa je sklepienie żebrowe o ostrołukowych lunetach, wsparte na służkach członujących ściany. Ramiona transeptu, przedsionki i aneksy nakryte sufitami. Nad głównym wejściem drewniana empora organowa w kształcie litery "E", wsparta na 6 drewnianych słupach.
Wyposażenie wnętrza neogotyckie, częściowo zmienione 1966. Pierwotnie ołtarz główny z pięciodzielną nastawą zawierał obrazem Chrystusa z kielichem (pędzla Heussa z Bodenheim k/Miśni). Po 1945 salezjanie zastąpili go przywiezioną z Lwowa, słynącą łaskami figurką Matki Boskiej z Dzieciątkiem (kopią cudownego wizerunku z bazyliki turyńskiej wykonaną w 1937 r.). Przebudowano również dwa ołtarze boczne. W oryginale zachowane: wsparta na filarze ambona z baldachimem (dzieło twórcy ołtarza głownego - Bernarda Wild), ośmioboczna chrzcielnica drewniana, neorenesansowy fotel (~1850 r.) oraz krucyfiks (~1870).
dariuszfaranciszek wg