Grupa skalna położona w środkowo-wschodniej części Wysoczyzny Idzikowa, na niewysokim grzbiecie o kulminacji 590 m n.p.m., stanowiącym wschodnią krawędź Wysoczyzny Idzikowa, około 0,6 km w kierunku północnym od Idzikowa.
Grupę tworzy ciąg siedmu skał o dość charakterystycznej formie, wyrastających pionowo na długości ok. 200 metrów z dość wąskiego grzbietu Wysoczyzny Idzikowa, które pod wieloma względami są wielką osobliwością stanowiąc perełkę Ziemi kłodzkiej. Cztery skały są większe, jedna średnia, pozostałe dwie to duże głazy. Skały mają formę płaskich ścian, iglic i żylet o wysokości do 10 m, szerokości od 8 do 20 m i grubości od 1,5 do 3 m., ustawionych w kierunku N-S. Skały zbudowane są z górnokredowych piaskowców i gruboziarnistych zlepieńców głównie kwarcowych z otoczakami skał metamorficznych i kredowych margli. Warstwy skał zapadają pionowo stanowiąc fragment fleksury w miejscu dyslokacji, która powstała w wyniku alpejskich ruchów górotwórczych, wynoszących Masyw Śnieżnika. Sztywne skały metamorficzne głównie zalegające głębiej gnejsy, pękły w wyniku czego powstał uskok wyraźnie widoczny w rzeźbie terenu, jego przejawem jest wznoszący się 0,5 km na wschód stromy stok Suchonia. Nazwa skał związana jest z legendą o pasterzach, którzy wzgardzili chlebem, za co zamienieni zostali w skały. Pasterskie Skały są jedyną w tym rejonie grupą ostańców przetrwałych z pionowego fragmentu fleksury. Skały objęte są ochroną jako pomnik przyrody. Za Wikipedią