Opowiadania Zoni

Opowiadania Zoni

Opowiadania Zoni

Opowiadania Zoni

Opowiadania Zoni

Opowiadania Zoni

Zdarzył się w moim życiu moment zwariowanej odwagi. Byłam zdeterminowana do tego stopnia, że brałam udział, jako główna postać na spotkaniach z ludźmi, tak zwanych autorskich. Na jednym z nich prezentowałam swoją wcale nie radosną twórczość literacką. (...)

Ulica Mielecka, patrząc od strony przystanku tramwajowego, po lewej stronie została zbombardowana i pozostały po tym ogromne leje, górki i dołki...

W marcu 2013 roku, przy dojmującym zimnie i nieomal trzaskających mrozach nieskładnie mi idzie pisanie o lanym poniedziałku. Brrrrr!

Co wchodziło w podstawowe wyposażenia ucznia? Zaczynało się wszystko od legitymacji.

Po remoncie pod „szóstkę” na parter, sprowadziło się młode małżeństwo - Jasiu i Irena Rąpałowie z trzyletnim Kajtkiem.

Tak dzisiaj z lotu ptaka wygląda podwórko naszej szkoły. Nie zachowały się inne zdjęcia tego miejsca, tylko to jedno z klasą mojej siostry, zapewne z roku 1955.

Szukając zdjęć potrzebnych do zilustrowania opowiadania o radiu trafiłam na zdjęcie i komentarz do niego, a na zdjęciu był znany wrocławski radiowiec sportowy i lekarz zarazem, Andrzej Koziorowski.

Nigdy się nad tym nie zastanawiałam jak to było z obchodami pierwszomajowymi, bo to nie leży w granicach moich zainteresowań.

Nie wierzę, po prostu nie wierzę, aby moje pokolenie jak i młodsze nie wiedziało, kim był Stanisław Królak.

Gdy weszli do Lwowa Niemcy „moi” dowiedzieli się, że byli w następnej kolejności przeznaczeni na wywózkę na ”białe niedźwiedzie’.

Kiedy kwietniem 1944 roku moi zjechali do Brzozowa, musieli szukać schronienia u znajomych, bo nasz dom, najpierw był siedzibą gestapo...

Tak, pierwszy sklep, który pamiętam, to ten na Przodowników Pracy, po schodkach w dół, małe pomieszczenie zawsze pełne ludzi.

Kiedy się urodziła we Lwowie w 1937 roku nastał czas, może nie prosperity moich Staruszków, nie mniej jednak łatwiejszego życia.

Zaraz po wojnie trudno było o papier. To znaczy było go pełno, ale zazwyczaj w postaci poniemieckich druków.

Nigdy w swoim dorosłym życiu nie zaznałam takiej magii Świąt Bożego Narodzenia jak w dzieciństwie na Połanieckiej.

W 1981 roku wyszły dwa wydania gazety „Wrocław 1945” i „Wrocław 1946”. Niestety jeszcze w wiadomych czasach, więc zawarte w nich przedruki zdecydowanie są „po linii i na bazie”.

Dziwnie się plączą wspomnienia. Te najodleglejsze. Migoczą w pamięci obrazy, a tak trudno nadać im konkretny kształt.

Linia tramwajowa Grabiszynek-Powstańców Śląskich została otwarta 26 maja 1948 roku.

Kto z dzisiejszych wrocławian pamięta, że „14”-tką dojeżdżało się aż do Rynku, aby tam wysiąść i iść do Domu Towarowego SDH „Feniks”, a w nim przy odrobinie szczęścia można było wskoczyć na jedyne ruchome schody, które znałam, i wyjechać nimi „aż” na I piętro?

Ale się porobiło. Jakiś czas temu wjeżdżając do Wrocławia zobaczyłam jak spod wiaduktu przy „radiu” wyłonił się tramwaj nr 6 i zdębiałam.

Gdy Tato zawalił drugi rok na „Technice” polibudy lwowskiej sanhedryn rodzinny orzekł, że jak gamoń to do woja.

Krucza. W czasie wojny najbardziej ucierpiała najstarsza część ulicy, zabudowana głównie dużymi i bogatymi kamienicami.

Ulica Mielecka, patrząc od strony przystanku tramwajowego, po lewej stronie została zbombardowana i pozostały po tym ogromne leje, górki i dołki, które z czasem ludzie wydeptali w sploty ścieżek.

W czasie II wojny światowej zabudowa ulicy została w znacznym stopniu zniszczona.

Upieram się w moim pisaniu przy tej nazwie ulicy jakby to było godne lepszej sprawy, ale po prostu ul. Świerczewskiego i ul. Piłsudskiego, to dwa różne czasy i w pewnym sensie dwie różne ulice.

Ulica prowadząca od południowo-wschodniego narożnika Rynku na południe należy do najstarszych we Wrocławiu. …

Wraz z pójściem do szkoły rozszerzył się mój świat poznawania nowych koleżanek i kolegów.

O! Matko! Co to był za dzień. Że ja go przeżyłam to doprawdy cud.

A niech to dunder świśnie! Dwa miesiące temu dałam wszystkie książki wydane w latach czterdziestych ubiegłego wieku do zgilotynowania.

Nie miałam jakoś specjalnego miru do sportu.

Minęło więcej niż 100 lat od momentu, gdy aparat fotograficzny i fotografia zaczęła towarzyszyć mojej rodzinie.

Przeglądając stronę internetową Hydralu trafiłam na zdjęcia sprzed wojny kina Capitol.

Czy pamiętacie wyjazdy za granice sprzed 30 i więcej lat?

Elżbieta przysłała mi taki kolaż mówiący o „patologii” naszego dzieciństwa.

A niech to dunder świśnie jak ten czas nieprzytomnie mija.

Jak żyć pani Lolu? Jak żyć ...bez komputera?

W 1957 roku, kiedy to autostop został sformalizowany w Polsce, to ja byłam jeszcze małolata i nie interesował mnie ten temat.

Wyszłam przed chwilą na balkon zobaczyć, czym zainteresowana jest moja kotka „Śruba”, a ona, małpa jedna, szykowała się do ataku na śpiącą jaskółkę, przyczepioną do muru, nieświadomą niebezpieczeństwa.

Gdy wspominam zamierzchłe czasy, staje mi przed oczami obraz, a właściwie film, który w przyspieszonym tempie przesuwa mi obrazy z tamtego Wrocławia.

Nie, nigdy się nie przyzwyczaję i tylko przymuszona przez młode pokolenie wyduszę z siebie, że idę na ul. Hallera.

„Myjcie się, myjcie dziewczyny, nie znacie dnia ni godziny” – napisał Jan Izydor Sztaudynger. A jako to drzewiej bywało?

Zapewne mało kto pamięta, że Fontanna Alegoria Walki i Zwycięstwa na byłym pl. 1 Maja (dziś pl. Jana Pawła II) stała długo okaleczona, gdyż prawa postać pozbawiona została przez wojnę głowy.

Rozmawiałam przed chwilą ze znajomym o tym, że może mi się w końcu pomysły na opowiadanie skończą. Hmm… Może tak być! Ale jak to kończył swoją piosenkę Wiesław Gołas? … Jakby nam kiedyś tego zabrakło, Nie... nie zabraknie...

Specjalnie nie przepadam za piwem, ale gdy zobaczyłam szklanice apetycznego trunku i z pełną determinację Marka, broniącego jej przed zachłannym wzrokiem, a właściwie pragnieniem

Prawdę mówiąc nie bardzo wiem jak to dawniej bywało, jak funkcjonowały banki.

Trzy tygodnie trwał w mojej chałupinie remont.

Zachęcona bardzo życzliwymi wpisami Kolegów z portalu Wratislaviae Amici siadłam do pisania z wielką przyjemnością.

W życiu, no w życiu nie przyznam się do moich grzechów młodości.

Projektantami „mojej”szkoły byli architekci Richard Plüddemann i Karl Klimm.

Dostałam kilka dni temu takiego maila

Z oczywistych względów nie mogę pamiętać pokazu mody w maminej szkole Przemysłu Odzieżowego.

Jedno z najmilszych wspomnień to cudowne podróżowanie sankami ciągniętymi przez psa.

No, dobradobradobra, jak mówi moja mała wnuczka. Coś z współczesnego. Choć właściwie to już historia.

Już, bo w 1509 roku zwyczaj przyozdabiania iglastych drzewek na czas Bożego Narodzenia musiał być znany, skoro sam Łukasz Cranach Starszy umieścił takie drzewko na swoim obrazie.

Nie całkiem po obiedzie, bo okres śpiewania kolęd trwa do drugiego lutego i jest to najprzyjemniejszy czas związany z Bożym Narodzeniem, bez względu na zaawansowanie w religię katolicką.

Wcale, a wcale nie były moim Rodzicom zbytki w głowie, gdy dostali w 1954 roku, zaraz po skończonym remoncie naszego domu, pismo informujące ich, że mają ”zbytek mieszkaniowy”.

Ze mną jest troszkę tak jak w tym kawale o góralu

Ciekawe kto dzisiaj pamięta Jerzego Ofierskiego vel Sołtysa Kierdziołka?

Już połowa stycznia minęła, a zimy jak nima tak nima.

Moim jedynym ideałem mężczyzny był Tato.

Nie, nie od Bacha a od zdjęcia ul. Młodych Techników (strona na Hydralu niech będzie błogosławiona na wieki) z połowy lat trzydziestych.

Mój mąż próbując wiertarkę pozostałą jeszcze po moim ojcu „wywalił korki”.

Mocno , bardzo mocno, parafrazując cytat z „Przemian” Owidiusza „aurea prima sata est aetas - złoty był ów pierwszy wiek”, można napisać: „aula nasza była prima”.

Połaniecka, magiczne miejsce mojego dzieciństwa.

Lubię swojego obecnego ślubnego. Jest w niektórych sytuacjach nieodzowny, powiedziałabym nawet pożądany… na przykład, gdy trzeba umyć samochód.

Szukałam w moim archiwum jakiegokolwiek ”programu” teatralnego, aby przypomnieć sobie imię ojca mojego szkolnego kolegi, a trafiłam na lornetkę teatralną jeszcze ze Lwowa.

Zdarzyło się, w ubiegłym roku, że stałam w korku przed światłami na ul. Mieleckiej.

„14-stka” rozpoczęła swoją tramwajową pracę z pętli na Grabiszynku, dalej jechała przez Przodowników Pracy, Powstańców Śląskich do Rynku - 26 maja 1948 roku.

Książki towarzyszyły mi od kołyski. Głównie horrory.

Ciekawe, w dziesiątkach listów jakie pozostały mi po rodzinie, nie ma ani jednego gdzie płeć, kiedyś zapewne piękna, nawiązywałaby do wspomnień.

…Więc proszę ty swój gust Zrewiduj jeszcze raz Jeszcze raz… Jeszcze raz?

Na ulicy Gajowej były pluskwy.

Niedawno dowiedziałam się, że zmarł Tadeusz Chyła, malarz z wykształcenia

Czy pamiętacie film polski z 1948 roku „Skarb”?

Coraz częściej pocieszam się, że moja szklanka ciągle jest do połowy pełna.

Prezentacja twórczości Nyskiej Grupy Artystycznej

Na rogu Kruczej i Stalowej długo po wojnie stał wielki słup ogłoszeniowy.

Ślady wojny, a właściwe rany po niej, powoli się bliźniły, bardzo powoli.

Na studiach na PWSSP, na drugim roku miałyśmy przedmiot ”Przysposobienie wojskowe”.

Patrzę na zdjęcie lotnicze zniszczonego wojną Wrocławia.

Wypalony Wrocław widziany z lotu ptaka, przypomina mi plaster miodu, zrobiony przez mechaniczne pszczoły.

Na jednej ze stron internetowych takie ukazało się ogłoszenie.

Jak to dobrze, że znowu pada deszcz.

Myślałam, że nigdy nie przyzwyczaję się do nowych nazw ulic, a jednak …jedynie Hallera ciężko przechodzi przez moje usta.

Dość dawno temu, w rozmowie, jednej z pierwszych, z nowo poznanym wirtualnym kumplem, mówię do niego: -Chciałam cię zaprosić do kina.

"Przeklnę cię i Twoje wiarołomstwo..."

Pomyśleć, że w drugiej połowie lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku, wyruszaliśmy z całą klasą ...

Kończąc zajęcia na ul. Traugutta czasami zdarzało mi się przejść dwa kroki na ul. Worcella

Dzisiaj chodząc po wrocławskim Rynku trudno sobie wyobrazić jak wyglądał przed wojną, jak i po niej.

PDT, czyli Pedet… to Pedet i tak już mi zostanie.

Chodząc po Nankera, bo tak się mówiło, nie po placu Biskupa Nankera a po Nankera

Ale się naszukałam w internecie za tą piosenką śpiewną przez Gretę Keller

Gdy zobaczyłam pierwszy raz zdjęcie (to z lotu ptaka) kościoła św. Karola Boromeusza z 1934 roku, to mnie normalnie zamurowało.

Gdzie był Motomozbyt we Wrocławiu na początku lat siedemdziesiątych? Nie pamiętam.

Za nic nie mogę sobie przypomnieć, do kogo jeździliśmy (z chłopakiem, na motorze) na dłuuuugą ulicą Krakowską, aby skręcić w prawo, na Księże Małe.

W któryś z weekendów sierpnia tego roku, znajomi jadąc do nas autostradą A4 stracili więcej czasu czekając w kolejce do bramek na możliwość wjazdu, niż na sam dojazd do naszego domu.

Na ul. Krakowskiej do dzisiaj istnieje punkt skupu złomu.

Cmentarza przy ul. Grabiszyńskiej, tego zaraz po wojnie, nie pamiętam.

Zjazd z autostrady, ten z Opola, zmienił się dopiero jakieś ćwierć wieku temu.

Aula Leopoldyńska, chyba nie ma we Wrocławiu osoby, która by nie znała tej najbardziej reprezentacyjnej, barokowej sali Uniwersytetu Wrocławskiego.

Mało, kto pamięta, że ogromny budynek z czerwonej cegły, przy ulicy Kruczej, długie lata w swoich podwojach mieścił dwie szkoły.

Ul. Jemiołowa przed wojną Yorckstrasse, szeroka ulica po obu stronach zabudowana dostojnymi kamienicami.

Pierwszym moim zdjęciem z centrum miasta jest to z Rynku.

Na Połanieckiej zawsze były z nami koty. Ech! Byłam kocią mamą.

Duszniki-Zdrój (Reinerz) – miasto i gmina uzdrowiskowa w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim.

Gdy mieszkałam na Połanieckiej zimy były mi niestraszne.

Na zdjęciu lotniczym z około 1930 roku, nie ma jeszcze mojego domu.

Stoję w oknie mieszkania na Połanieckiej i patrzę w głąb ulicy Tarnobrzeskiej.

Dom towarowy na rogu ul. Świdnickiej i pl. Kościuszki, trzy pokolenia będą nazywać inaczej.

Ulica 9 Maja we Wrocławiu. Na Sępolnie. Przed wojną nazywała się Hindenburgstrasse.

Liczyrzepa po niemiecku Rübezahl, to legendarny Duch Gór Karkonoszy.

Prawdę mówiąc, to moje wszystkie szkolne wycieczki trochę pozlewały mi się w jedną całość

Kurza melodia, kto by pomyślał, że przedwojenna uliczka Jatki, stanie się kiedyś jednym z ciekawszych punktów Wrocławia

Wacław, kolega z WA, napisał na forum w komentarzu do jednego zdjęcia, że gdy był młody, to do dziewcząt w okularach nie miał specjalnego miru, a teraz sam nosi ”protezy”.

Z książki pana Zygmunta Antkowiaka „Ulice i place” wydanej w 1970 roku, dowiedziałam się, że ulica Gajowicka kiedyś ciągnęła się od ul. Kolejowej do ul. Racławickiej

Kiedyś, już dość dawno temu, zadzwonił do mnie kolega mojego pierwszego męża.

Niektóre obrazy wyniesione z dzieciństwa są tak mocne, że tłumią obraz rzeczywisty.

Na ostatnim spotkaniu WA otoczyli mnie „chłopcy” z Grabiszynka i pytali czy pamiętam…

Grupa Skifflowa „No To Co” – utworzona przez Piotra Janczarskiego

Pierwszy wrocławski adres mojego Taty to ul. Kościuszki 33.

Słup ogłoszeniowy na ul. Mieleckiej stoi jak stał.

Marek Grechuta – …ważę ciężary, o jakich nie myślał żaden cezar świata

Po szkole, z reguły, wracałam do domu drogą okrężną przez ul. Wróblą.

Tramwaj jedzie ulicą Zaporoską w kierunku pl. Powstańców Śląskich

Nawet sobie nie zdajemy sprawy jak wielki wpływ na język polski miała łacina.

Tadziu spod dziesiątki ulicy Tarnobrzeskiej, wędrując do mnie, po drodze zgarniał Edzię i już we trójkę wędrowaliśmy do Bolka na ulicę Kolbuszowską.

Gdy moja prababcia Emilia wydała córki dobrze za mąż, miała więcej czasu dla siebie.

W 1913 roku w Jagielnie urodził się Edmund Osmańczyk, wybitna postać związana z Opolem, poseł na Sejm i senator ziemi opolskiej.

Ulica Połaniecka, Mielecka i Krucza to pierwsze ulice, po których samodzielnie wędrowałam do szkoły.

Opole jedno z najstarszych miast Śląska.

W książce o Cieplicach Zbigniew Franczukowski wyjaśnia jakie były początki tego miasta.

Nowy Targ, lato 1967 roku. Lubię to zdjęcie.

Mieszkaliśmy od pół roku, mniej więcej w Nysie, gdy Rodzice kupili nam telewizor

Pierwsze zapisy o powodziach, na ziemiach polskich pochodzą z 988 roku.

Kiedy sprowadziliśmy się na Aleję Wojska Polskiego w Nysie, nasz dom był zawłaszczony przez całe tabuny myszy.

W szóstym numerze Nyskich Faktów Krzysztof Strauchmann umieścił ciekawy artykuł, swojego autorstwa, pod tytułem „ Wielka wyprawa aptekarza z Nysy”

Ulica Świdnicka, początek XX wieku.

Od kiedy pamiętam na tarasie mieszkania przy ul. Połanieckiej, stała oparta o ścianę płyta erekcyjna

„Czy to bajka, czy nie bajka, Myślcie sobie, jak tam chcecie…”, tak wypada mi zacząć opis pod zdjęciem z maja 1946 roku.

Jeszcze raz wrócę na ul. Podwale.

Terenu po lewej stronie ulicy Powstańców Śląskich, patrząc od strony miasta, właściwie nie pamiętam.

Legitymacja nr 826 wydana 1 września 1946 roku, mojej Mamie, miała taki niski numer

Po śmierci Mamy, gdy likwidowałam piwniczne szpargały w starych Ojca narzędziach, znalazłam jego książeczkę wojskową.

Skrzyżowanie ul. Gepperta z ul.Szajnochy pamiętać będę jako miejsce bolesnego przeżycia.

Wrocławianie pierwszy raz mogli zobaczyć ruchomy obraz rok po pierwszej prezentacji tego cudu techniki, czyli w 1896 roku.

Sztab Śląskiego Okręgu Wojskowego i kino OKO pozostanie w mojej pamięci, jako miejsce mojego pierwszego balu - we Wrocławiu.

Ulica Sokola. Tyle razy ją mijałam idąc do koleżanki na ul. Racławicką, a nie zachowała się zupełnie w mojej pamięci.

Masz ci los! Zdjęcie wejścia do „Monopolu” od strony ul. Świdnickiej całkiem zburzyło wiarę w moją pamięć.

Do głowy mi nie przyszło stawiając pierwszy krok na peronie nyskiego dworca, że dopuszczę się zdrady mojego ukochanego Wrocławia i zostanę w tym opolskim miasteczku na zawsze.

Na rogu Przodowników Pracy i Powstańców Śląskich, za moich czasów był sklep z telewizorami. A dzisiaj .. apteka!

Połaniecka nr 4, rok 1948.

Kiedy już na dobre zadomowiliśmy się w 1949 roku przy ul. Połanieckiej, Tato z Mamą już jako tako zdążyli uporządkować zejście z tarasu do ogrodu.

W czasach mojej podstawówki nie przypominam sobie, aby ktoś z kolegów dojeżdżał do szkoły tramwajem.

Dla mnie ul. Podwale zaczynała się od ul. Słowackiego, a kończyła przy Pedecie.

Jest grudzień. Niby jeszcze jesień, ale.. kiedyś to bywały prawdziwe zimy.

Na negatywie z lat pięćdziesiątych zachowało się jedyne zdjęcie mojego ogrodu przy ulicy Połanieckiej

Wśród pocztówek pozostałych po mieszkańcach przedwojennego Wrocławia z ulicy Gajowej jest jedna z 1913 roku.

Przy ul. Połanieckiej mieliśmy duży ogród.

Zarzekałam się, że nie przywyknę do nowych nazw (już nie tak bardzo) ulic …a jednak

Ulica Świdnicka, jak pisze Zygmunt Antkowiak w książce „Ulice i palce Wrocławia”, idzie od Rynku do wiaduktu kolejowego, za którym biegnie dalej ul. Powstańców Śląskich.

Pierwszym lokalem otwartym w powojennym Wrocławiu był bar "Pod Jedynką”.

Już teraz nie pamiętam czy dwa, czy trzy lata temu został z Nysie zlikwidowany ”Manhattan”.

Ulica Szewska powstała w XIII wieku.

Nie urodziłam się we Lwowie – w nim, jeżeli nie byłam wcześniakiem, to się poczęłam.

Z wnętrza mieszkania przy ul. Połanieckiej z pierwszych powojennych lat, mam tylko trzy zdjęcia.

Jakiś czas temu pojechaliśmy na Połaniecka do mojego syna.

Szkoła Przysposobienia w Gospodarstwie rodzinnym I Stopnia we Wrocławiu - i ręczny dopisek - Niemieckie akta szkolne.

Jedyne zdjęcia jakie mam z ulicy Gajowej, przed wojną Herdeinstrasse, zrobione zostały w 1947 roku na balkonie.

Terra incognita –ziemia nieznana i terra cotta –ziemia wypalona- tak po łacinie mógłby nazwać Wrocław 1946 roku mój tato, kiedy postawił na jego ziemi swoje pierwsze kroki.

Zbudził mnie dzisiaj rano specyficzny dźwięk w stylu stawianych na betonowych kaflach butelek z mlekiem.

Zdjęcia Wrocławia z przełomu XIX I XX wieku doprawdy są niezwykłe.

Gdy zostały zdjęte deski z podłogi mieszkania przy ul. Połanieckiej, aby zmienić żwir wypełniający przestrzeń między belkami i na to miejsce wprowadzić wełnę mineralną, skarbów nie znaleźliśmy.

Kilka lat temu poproszono mnie z rosyjskiego forum genealogicznego o zrobienie zdjęć pomnika

Powinnam zacząć opowiadanie od PDT-u

Tak się składa, że wszystko dla mnie zaczyna się od ulicy Połanieckiej.

Ponad trzydzieści lat, tyle, a może i więcej mają zapiski mojej siostry Bogny znalezione niedawno przeze mnie, w moim rodzinnym archiwum.

Na pamiątkę pobytu Wieniawskiego w Szczawnie, Towarzystwo Muzyczne i Dyrekcja Uzdrowiska ufundowały pomnik.

Ulicą Orlą zaczęłam chodzić dopiero w latach sześćdziesiątych.

Ruski rok nie byłam na ulicy Ruskiej, a może i dawniej.

Koniec lat czterdziestych ubiegłego wieku.

Zapytałam niedawno mojego męża, czy wie co to są trumniaki.

Pod koniec lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku mogłam już samodzielnie wędrować po Wrocławiu.

Kilka dni temu byłam we Wrocławiu.

Breslau, Breslau- ani razu nie pada ta nazwa w moich zbiorach licznej, rożnej korespondencji - do 1945 roku.

Pierwsze zdjęcie z mojej budy, wtedy jedenastoklasowego Liceum Ogólnokształcącego, przy ul. Kruczej.

Pogubiłam się zupełnie w zrozumieniu, jak to było z wrocławskim dworcami w pierwszej połowie XIX wieku.

Kotlarska, Kotlarska.. Ach! Już wiem gdzie jest ta ulica.

Dostałam książkę Marka Krajewskiego i Jerzego Kaweckiego „Umarli mają głos- prawdziwe historie”.

Jest takie zdjęcie na stronie WA sali gimnastycznej z mojej szkoły przy ulicy Kruczej.

Na tarasie naszego mieszkania przy ulicy Połanieckiej, od kiedy pamiętam, stał „pionier”

We wczesnym dzieciństwie nie zapuszczałam się sama na ulicę Jemiołową.

W latach osiemdziesiątych często wpadałam do mamy do Wrocławia.

Remont dachu mojego nyskiego domu (do spółki z sąsiadami z parteru) trwa.

Prawdopodobnie do 1947 roku nikt się moi domem przy ulicy Połanieckiej nie interesował.

Mama przywiozła mnie do Wrocławia w wózku spacerowym, jeszcze lwowskim, po mojej siostrze Bognie.

Na portalu WA ukazało się zdjęcie kamienicy, właściwie jej fragment z ulicy Łódzkiej nr 36.

W moim życiu są trzy ważne miasta. Lwów, Wrocław i Nysa.

Kiedy to zdjęcie mogło być zrobione? Stoi już pomnik Gebharda Leberechta Blüchera odsłonięty w 1827 roku.

„Komu bije dzwon” lektura mojej młodości.

Spytałam mojego męża: - Gdzie w latach pięćdziesiątych kupowaliście chleb?

Na portalu WA zostało zamieszczone zdjęcie z cmentarza w Prusach.

Kiedy to było? Czas tak szybko płynie, że wydawać by się mogło, że wczoraj, a to już chyba cztery lata temu.

Jeszcze w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku stał zdezelowany słup ogłoszeniowy na rogu ulicy Kruczej i Stalowej.

Ostatnio mojego niespełna dwuletniego wnuczka fascynują szklane kulki.

Dawno temu, chyba pod koniec lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku, moja siostra Bogna przywiozła w plecaku z rajdu po Sudetach trzy, a może cztery kamienie.

Po nyskim cmentarzu św. Rocha zostało tylko kilkanaście płyt z napisami wmurowanymi w ścianę kościółka, a reszta cmentarza została całkowicie zdewastowana.

"Krok po kroku, krok po kroczku, najpiękniejsze w całym roczku - idą święta!"

Trzeba mieć pecha, aby się urodzić w Nowy Rok.

Zdarzyło się kiedyś przed piątą godziną nad ranem, kiedy na dworze jeszcze nie świtało, że prawie cała Nysa została pozbawiona energii elektrycznej.

Nad moim, nyskim mieszkaniem mąż zrobił mi ze strychu pracownię.

„Krótsza” połowa mojego życia wiąże się z Wrocławiem.

Jakiś czas temu na stronie internetowej WA ktoś umieścił zdjęcie domu w Nysie, w którym obecnie mieszkam.

Śniło mi się dzisiaj, że spotkałam sąsiadkę z ul Tarnobrzeskiej.

Ulica Garwolińska niewiele się zmieniła od czasu, gdy nazywała się Hölderlinstrasse.

Robienie zakupów w dzisiejszych czasach, to nie to samo, co dawniej w tak zwanym PRL-u.

Stare fotografie Wrocławia, jak ta zrobiona ponad wiek temu, zadziwiają do dzisiaj swoją precyzją w dokumentowaniu szczegółów nieistniejącego obecnie, w takim obrazie, miasta.

Na wszystkie smutki - niedziela na Głównym! Na oddech krótki - niedziela na Głównym!

Niech się mury pną do góry, Niech kominy mają pion..

Na samym początku lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku w maminej szkole został zorganizowany bal noworoczny dla nauczycielskich dzieci.

W czasie ostatnich dni II wojny światowej wrocławska sieć wodociągowa została znacznie uszkodzona, bo aż w trzech tysiącach punktów.

Jest takie zdjęcie na WA, z ulicy Hugona Kołłątaja, nieistniejącej już kamienicy nr 11, a na nim widać pana (tak myślę) S. Ziemblewicza.

Czasami wysiadałam z tramwaju na rogu ul. Podwale, aby wstąpić na ul. Sądową po koleżankę z roku.

W moim wrocławskim domu, gdy byłam dzieckiem, rodzice przy mnie nigdy nie mówili o polityce.

Szukając zdjęć zakładów porcelany w Wałbrzychu, trafiłam na dziewiętnastowieczną litografię przestawiającą jedną z hal produkcyjnych w fabryce Carla Kristera.

Na wrocławskiej światowej wystawie przemysłowej w 1852 roku swoje wyroby reklamował szewc

W połowie XIX wieku przy ulicy Schmidebrüke (Kuźnicza) pod numerem 54

Polanica, Polanica…Pisanie przeze mnie o tym uzdrowisku w sytuacji, gdy pan Zbigniew Franczukowski wydał książkę - album pod tytułem „Polanica-Zdrój”, jest pewnego rodzaju świętokradztwem.

Od wielu lat wjeżdżałam do Wrocławia od strony autostrady.

Ostatni czas to urodzaj na wnuki.

W 1946 roku zamieszkaliśmy na Herdainstrasse, jeszcze Herdainstrasse 72, drugie piętro.

Na początku lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku przy ulicy Kruczej (między Mielecką, a Tarnobrzeską) został oddany do użytku pierwszy w mojej okolicy sklep samoobsługowy.

W listopadzie 1945 roku pojawił się we Wrocławiu krakowski malarz Eugeniusz Geppert, chyba już wtedy profesor.

Czerwiec to miesiąc czereśni.

Po II wojnie światowej, kiedy nieomal pół Polski leżało w guzach, z niemiłosiernie zdruzgotanego Wrocławia wywożono miliony cegieł, do równie zniszczonej Warszawy.

Moja siódma klasa kończyła „V”, jako szkołę jedenastoklasową.

W pierwszej połowie lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku rozpoczęłam naukę.

Pod koniec lat czterdziestych ubiegłego wieku moi rodzice sprowadzili się na ulicę Połaniecką.

Dla mojego pokolenia (prawie na wymarciu) Hala Stulecia, to Hala Ludowa, ul. Hallera to Przodowników (i to bez Pracy), a Renoma to Pedet. Pedet i już.

Czternastego grudnia 1962 roku siedzieliśmy całą rodziną przed telewizorem jak zaczadzeni.

W maju 1945 roku w ekipie pierwszego polskiego prezydenta miasta - Bolesława Drobnera, przyjechał do Wrocławia Mieczysław Kofta (razem z żoną i synami Mirkiem i Januszem - późniejszym Jonaszem).

Pierwsze biuro podróży, jakie zapamiętałam w tamtym powojennym Wrocławiu, to Orbis przy ulicy (wtedy) Świerczewskiego.

W książeczce wydanej w 2003 roku z okazji 55-lecia mojej szkoły napisano

Na moim telefonie wyświetla się numer, bądź imię dzwoniącego do mnie. Dlatego też podnosząc słuchawkę wiem z kim za chwilę będę rozmawiać.

Za panieńskich czasów, moja prababcia, Emilia Nartowska, wtedy jeszcze Stankówna, przebywała we Lwowie dla edukacji

Był piękny dzień 17 maja 1959 roku

Znalazłam taką informację dotyczącą granicy czesko–niemieckiej

Gdyby tak można było wykasować wspomnienia… gdyby!

Kiedyś zielonogórskie plantacje winorośli słynęły, jako te najdalej położone na północ w Europie.

Niezwykle ciekawy felieton przedstawił Rebeka, na stronach WA.

Ulica Piłsudskiego – jak na Wrocław to stosunkowo młoda ulica.

Przeglądając zdjęcia z ulicy Wita Stwosza trafiłam na jedno z początku XX wieku.

Czy ktoś jeszcze pamięta kawiarnię w parterze PDT-u?

W lipcu było kilka dni bardzo deszczowych.

Pałac Biskupi w Nysie. Jego historię rozpoczął w XIII wieku średniowieczny zamek, a właściwie dwór o cechach obronnych.

Pierwszy raz na Ostrowie Tumskim byłam w drugiej połowie lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku.

Pierwszy raz do Nysy przyjechałam pociągiem i to takim którego wagony ciągnął parowóz.

Minęło już ćwierć wieku od momentu, gdy kilka wrocławskich ulic zmieniło swoje nazwy, a ja ciągle do niektórych nie umiem się przyzwyczaić.

Święta… Białe Święta.

Tato we Wrocławiu pojawił się w pierwszej połowie lutego 1946 roku.

Bogusz Zygmunt Stęczyński nie zajął zbyt znaczącego miejsca w literaturze polskiej.

Jak to się zaczęło z Wratislawiae Amici?

Bogusz Zygmunt Stęczyński polski zapomniany poeta oczarowany Śląskiem napisał

Pomyśleć, że trochę więcej jak sto lat temu moja buda, czyli szkoła autorstwa Richarda Plüddemanna i Karla Klimma

Po II wojnie światowej trafił ma Ziemie Odzyskane Izydor (Jan) Sztaudynger (1904-1970) satyryk, poeta, wspaniały fraszkopisarz

O niewielką wieś Sokołowsko w powiecie wałbrzyskim otarło się co najmniej dwóch znakomitych Polaków.

Od kiedy pamiętam to na wszystkie święta i uroczystości mama przyrządzała leguminę –szwedzki krem.

Gdy sprowadziliśmy się do Nysy na aleję Wojska Polskiego zastaliśmy po poprzednikach spory ogród, głównie warzywny, bardzo dobrze utrzymany

Najstarsze zdjęcie mojego nyskiego domu, nieostre i niewyraźne, pochodzi z około 1932 roku.

Najwcześniejsze moje wspomnienie związane z placem Tadeusza Kościuszki i ulicą Świdnicką, to długi drewniany płot biegnący od placu Kościuszki do ulicy Piłsudskiego, przystanek tramwajowy, deszcz, zimno i długie oczekiwanie na tramwaj „14-stkę”.

Tego roku, jak do tej pory, zima jeszcze nie pokazała swojego „wilczego pazura”, a mimo to w mojej pracowni jest zimno.

Od kiedy pamiętam, to w ogrodzie przy ulicy Połanieckiej leżał ogromny kamień-głaz.

Prima Aprilis - pierwszy dzień kwietnia, dzień robienia żartów.

Dawno temu sprowadziliśmy się w Nysie na nowe mieszkanie przy alei Wojska Polskiego.

Cmentarz garnizonowy w Nysie powstał w 1835 roku, długo przed wojną prusko –duńską z 1864 r.

Wielokrotnie pisałam o pięknym Wrocławiu mojego dzieciństwa i młodości.

Nie mam z dzieciństwa wspomnień związanych z wrocławską dzielnicą Biskupin.

Nie przypominam sobie aby po wojnie Wrocław miał sklepy z meblami.

Każdego roku mniej więcej w okolicach stycznia nad moim domem krąży ogromne stado kormoranów.

We wspomnieniach z mojego wyjazdu do odległej Argentyny jest taki fragment.

Śpiewał Jerzy Stuhr. No i się rzuciło.

Zakon Werbistów został założony w 1875 roku przez św. Arnolda Janssena w Holandii.

W 1947 roku mieszkaliśmy we Wrocławiu, bo tam wojenna nawałnica wymiotła rodziców ze Lwowa.

Niedawno na opolski rynek wjechał na brązowym koniu Kazimierz I Opolski.

Bardzo długo na ulicach powojennego Wrocławia konie głównie obsługiwały w mieście ciężki transport.

Niedawno musieliśmy przeprowadzić gruntowny remont dachu naszego nyskiego domu.

Dawno, dawno temu, pod koniec lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku, przynajmniej raz w roku, starszym klasom szkoły podstawowej, lekcje zastępowała wizyta w Muzeum.

Pisarzowice pod Kamienna Górą. stareńka, długa wieś wymieniona w 1305 roku jako uposażenie biskupów wrocławskich.

Wyczytałam właśnie, że przed II wojną światową w obecnych granicach miasta Wrocławia zanotowano aż 303 różnego rodzaju kładek, mostków i mostów.

Jakiś czas temu stałam w oknie wypatrując mojej „stołówki”.

Są takie dni w tygodniu, gdy nic mi się nie układa…

Pierwsza pocztówka, z datą 3.5.1918 roku, przyszła na wrocławski adres Berlinerstr.41 (Braniborska).

W moim dzieciństwie rodzice nigdy nie poruszali przy mnie tematów związanych z polityką.

W prawdzie wiem, kto budował i kto mieszkał przed wojną we wrocławskim domu przy ulicy Połanieckiej i w domu w którym obecnie mieszkam w Nysie, ale ciekawi mnie jak żyli ci ludzie?

Gdy odwiedzają mnie znajomi, czy to z Polski czy z zagranicy, prowadzę ich do naszego nyskiego Muzeum.

Wielcy znawcy historii sztuki napisali, że rysunki Friedricha Wernera, z punktu widzenia artystycznego nie są aż tak wartościowe.

Kilka dni temu, pod wieczór, nagle zgasło światło.

Na zdjęciu sat… (chciałam napisać satelitarnym) lotniczym, mniej więcej z 1948 roku

„Na początku był chaos, jakby jedna masa nieuporządkowana, ciężka i ciemna, mieszanina ziemi, wody, ognia i powietrza”

Spółdzielnie mieszkaniowe – wspólnoty mieszkaniowe. Całe pokolenia otarły się o nie.

W jednym z felietonów wspomniałam o tym, że piosenkę do filmu „Szatan z siódmej klasy” śpiewała Halina Kunicka.

Odnalazła mnie po latach przyjaciółka ze Szwecji, byłyśmy na jednym roku.

Niestety zaczął się sezon grzewczy.

Wszystkie drogi prowadzą do… nie, nie do Rzymu, prowadzą na ulicę Połaniecką.

Rozważania w oczekiwaniu Barbórki… Na górnictwie się nie znam, za mnie o tym odpowiedział ktoś inny

Franz Müller, pan mleczarz, wybudował dom w Nysie, a ja obecnie w nim mieszkam.

Nie wiedziałam, że we Wrocławiu jest plac św. Mikołaja.

Z początkiem lat pięćdziesiątych wiąże mi się jedno z najmilszych wspomnień związanych z psem

Andrzejki, Andrzejki i po Andrzejkach.

Właśnie mąż przyniósł mi paczkę opłatków. Znaczy to, że święta Bożego Narodzenia za pasem.

Pod koniec listopada odwiedziłam moje wrocławskie wnuczęta.

Niedawno przeczytałam, że zmarła Łucja Burzyńska (1924-2017).

Pierwszą szkołą, w której “zameldowała” się moja Mama, jako nauczycielka, była ta przy ul. Haukego-Bosaka.

Mój wnuczek zazwyczaj pomaga ojcu przy domowych, męskich pracach.

Tuż przed pójściem do pierwszej klasy, czyli w czasie wakacji 1952 roku, zabrała mnie babcia do miasta, aby u fotografa zrobić mi zdjęcie do pierwszej mojej legitymacji szkolnej.

Pod papugami nawet wtedy, gdy muzyki brak

Przez cały okres młodości nie miałam do czynienia z wrocławskimi szpitalami.

Kilka dni temu w internecie trafiłam na okładkę czasopisma naukowego „Science”, wydawanego przez American Association for the Advancement of Science.

O nas piszą i mówią

Patrzę na powojenne zdjęcie lotnicze mojej okolicy.

Z ulicy Legnickiej, z czasu mojego dzieciństwa, to oprócz schronu nic nie zapamiętałam.

W Brzozowie, w galicyjskim domu moich dziadków, solenizantowi w dniu imienin dawano różową świnkę z marcepana z dedykacją

Dzięki zachowanym dokumentom wiem bardzo dokładnie, kiedy sprowadziliśmy się do mieszkania przy ulicy Połanieckiej.

Świebodzin, stare miasteczko na Pojezierzu Łagowskim, w historycznych granicach Dolnego Śląska.

Na jednym ze spotkań Wratislaviae Amici ktoś pokazał mi zwykłą, a zarazem niezwykłą rzecz.

Początek lutego 2019 roku zupełnie nie przypominał zimowej pory.

Zastanawiałam się jak połączyć internet z Wrocławiem.

Kiedy to było? Chyba połowa lat pięćdziesiątych kiedy do naszych przemiłych sąsiadów z Połanieckiej 2 przyjechała, a może tylko zamieszkała na kilka dni, aby nacieszyć się ogrodem, szczuplutka piękna pani.

Wśród licznych licznych papierów z pierwszych powojennych lat zachował się wykaz mebli, które mój tato kupił od Państwowego Urzędu Repatriacyjnego.

Własny dom to… nieustające pasmo remontów.

Nazwisko Zipser do tej pory wiązałam jedynie z Tadeuszem Zipserem, prof. Politechniki Wrocławskiej na Wydziale Architektury.

Mam szczęście o ocieranie się o ludzi niezwykłych.

Odstani raz w Hali już Stulecia byłam?

Będąc we Wrocławiu wstąpiłam kiedyś do Carrfour’u, tego na Hallera

Od dobrych kilku lat polskie placówki muzealne raz do roku organizują tak zwaną Noc Muzeów.

„Kawa czy herbata” to magazyn śniadaniowy TVP nadawany na żywo w latach 1992-2013.

„Noce takie są upalne i słowiki spać nie dają” – śpiewała więcej niż pół wieku temu Hanka Ordonówna.

Proboszcz parafii św. Maurycego Ks. Paul Peikert pod koniec oblężenia Wrocławia w 1945 roku został sam w całej parafii i odważnie prowadził działalność duszpasterską i nie tylko, bo i po prostu miłosierną.

Nie za rzekę, ale w cieniu drzew, w ogrodzie sąsiadów spod dwójki przy ul. Połanieckiej, był mały schron.

Dzisiaj przy ulicy Kazimierza Wielkiego 67 ma swoją siedzibę Spółdzielnia Mleczarska.

Dziesiątki razy przejeżdżaliśmy przez niewielki Grodków jadąc do moich rodziców, do Wrocławia lub też od nich wracając.

Stary niedźwiedź mocno śpi… a śpi i to już od prawieków.

W 1968 roku zamieszkałam w Nysie, choć trudno to nazwać zamieszkaniem, jeszcze studiowałam i właściwie byłam tylko gościem.

Prawie trzydzieści lat temu pierwszy raz wyjechałam na zgniły Zachód

Przeglądając stronę internetową Wratislawiae Amici trafiłam na zdjęcia sprzed wojny, kina Capitol.

W tym roku (2018) już po raz trzeci skusiło nas podnóże Gór Opawskich

Słowo daję nie wiedziałam, że moi franciszkanie z kościoła św. Boromeusza, to franciszkanie konwenturalni (czarni).

Już chyba nikt nie pamięta, czy w aptece na rogu ul. Mieleckiej, na lewo od wejścia, jedna ściana była wyłożona czarnymi (a może zielonymi?) taflami szklanymi

Pożaru kościoła św. Elżbiety z 1960 roku nie pamiętam.

Szukając za informacjami o hrabinie Protatius, od której wujek Tadek kupił psicę Wulli

Górka Pa-Fa-Wag, ileż to razy wracam do niej we wspomnieniach!

W 1946 roku zamieszkaliśmy na Herdainstrasse, jeszcze Herdainstrasse nr 72, drugie piętro.

W tym roku po raz pierwszy, od kiedy zamieszkaliśmy przy ul. Połanieckiej, nasza stara, jeszcze przedwojenna grusza poskąpiła nam owoców.

W jedenastej, maturalnej klasie uczyliśmy się w auli.

Pod koniec lat dziewięćdziesiątych profesor Stanisław Nicieja, wiedząc, że mam jakieś związki rodzinne z generałem Kazimierzem Pułaskim, zwrócił się do mnie z prośbą

Jeżdżąc niemieckimi autostradami często spotykałam na nich duże transportowe samochody z napisem „Alles Müller oder was?”

Właścicielem, tym pierwszym niemieckim, mojego domu przy ul. Połanieckiej, był inżynier Walter Keil.

Tfu, tfu… na psa urok, na kocie pazury…

Ulica Wita Stwosza, oj kiedyś się nią nachodziłam.

W jednej z rozmów z kolegą zapytałam go

Ależ to życie jest popyrtane!

Przed wojną przy Kürassierstr 29 (po wojnie ul. Benedykta Polaka, później Przodowników Pracy, dziś Józefa Hallera), na rogu z Gajowicką E. Weber, a właściwie jego żona prowadziła drogerię.

W skomplikowane meandry historii świata wprowadzała mnie w V LO znakomita nauczycielka pani Wanda Fuchsa (1928-2008).

Kilka lat temu za współpracę z nyskim muzeum dostałam grafikę Wernera.

W czasach mojego dzieciństwa, czyli dawno, dawno temu, koniec grudnia zasypywał śniegiem nieomal po kolana moją wrocławską ulicę Połaniecką.

Jest takie zdjęcie na stronie WA (Wratislaviae Amici) - Wrocław, ulica Mielecka, zima 1962/63, późne popołudnie.

W ubiegłym roku mój syn, porządkując ogród przy ulicy Połanieckiej (we Wrocławiu), przenosił w jedno miejsce wszystkie znalezione duże kamienie.

Gdzie też we Wrocławiu mógł być, a może jest? Cmentarz choleryczny?

Głowę daję, że ulica Karmelkowa jest znana połowie męskiej populacji Wrocławia, a na pewno tej w wieku średnim i starszej.

W połowie lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku rzadko zaglądałam do sklepiku przy ul Kruczej, tym bliżej wiaduktu.

W jednej z wrocławskich gazet z marca 1946 roku znalazłam informację, że właśnie na ulicach miasta pojawiło się „aż” 26 skrzynek pocztowych.

Jakiś czas temu przeczytałam we wrocławskiej prasie

Niemcza niewielkie miasto oddalone od mojej Nysy tylko o 58 kilometrów

Do stycznia 1945 roku mieszkańcom Breslau wojna wydawała się odległa, a miasto bezpieczne.

Najstarsze zdjęcie wrocławskiej uczelni artystycznej, dzisiejszej Akademii Sztuk Pięknych, jakie znalazłam, pochodzi z ostatnich lat XIX wieku.

W Nysie po wojnie tylko jedna ulica z trzech głównych wychodzących z rynku, zachowała swoją przedwojenną nazwę.

Wrocław, już Wrocław, zapewne maj 1945 roku, widać pogruchotany rower.

Nyski szpital zbudowany został przed I wojną światową.

Może jestem mało kumata, jak to młodzi dzisiaj mówią, ale nie bardzo rozumiem, dlaczego tak rygorystycznie obowiązuje tajemnica danych osobowych.

Tuż po moim dyplomie już na stałe przeprowadziłam się za ślubnym do Nysy.

Z tarasu przy ul. Połanieckiej do ogrodu prowadzą szerokie schody.

Jako smarkula często przechodziłam przez poniemiecki cmentarzyk przy ul. Wróblej.

Szukając za informacjami o hrabinie Protatius, od której wujek Tadek kupił psicę Wulli

Zdjęcie wykonano 6 maja 1962 r. na zakończeniu IX Ogólnopolskiego Rajdu Studenckiego

…Co nam zostało z tych lat miłości pierwszej Zeschnięte liście i kwiat w tomiku wierszy

A niech to chudy Mojżesz! Jestem na głodzie nikotynowym.

Tacek- ksywa wzięta od nazwiska służyła mu całe studia i jako Tacka wspominają go koledzy.

Niedawno studenci Akademii Sztuk Pięknych z Krakowa dokonali historycznego odkrycia.

Pozostał mi w pamięci mocno zatarty obraz wypalonych domów przy ul. Grochowej.

Nie zachowało się starsze (z moich czasów) zdjęcie wiaduktu nad ulicą Przodowników Pracy.

Patrzę w głąb ul. Tarnobrzeskiej.

Mniej więcej wiem, kto mieszkał przede mną w nyskim domu przy alei Wojska Polskiego.

Na końcu ogrodu moich sąsiadów z ulicy Połanieckiej był, a może jest i do dzisiaj, schron.

Jak daleko sięgam pamięcią, to w dużym pokoju, e… źle napisałam

8 lipca 1997 roku, to 23 urodziny Wojtka.

Lotnisko na Strachowicach - na nim wylądowałam po pierwszym moim locie z LOT-em w 1967 roku.

W 1947 roku mieszkaliśmy we Wrocławiu, bo tam wojenna nawałnica wymiotła rodziców ze Lwowa.

Orzeł, czy reszka? Pach! Wypadło, że orzeł.

Życie, wiadomo, jest pełne niespodzianek.

Moje nazwisko panieńskie jest częste, primo voto niezwykle rzadkie.

Julius Schottländer wrocławski kupiec i filantrop w 1891 roku podarował miastu 27 hektarów na park miejski, późniejszy Południowy.

Siedemdziesiąt lat temu (piszę to w 2018 roku), we wrześniu 1948 roku...

Na wrocławską ulicę Smętną trafiłam przypadkowo szukając informacji o niezwykłej nauczycielce z mojej budy „V” LO.

W 1992 roku zostało we Wrocławiu zarejestrowane Śląskie Towarzystwo Genealogiczne.

Obraz Wrocławia, miasta mojego dzieciństwa i młodości, coraz bardziej blaknie w mojej pamięci.

Wywiad radiowy z Zonią

Kiedy piszę te słowa jest mniej więcej połowa października 2020 roku.

Nadszedł taki czas, gdy wybieganie myślami w przyszłość napawa lękiem.

Kilka dni temu na skutek awarii wodociągu, przez cały dzień nie mieliśmy wody.

Strajk - to słowo, którego w moim dzieciństwie używał tato, gdy się coś zepsuło.

Chyba w kwietniu 2020 roku prasa podała, że pół świata ogarnęło szaleństwo wykupywania papieru toaletowego.

„Zostało mi już tylko, co zostaje starym ludziom – to znaczy wspomnienia”.

Na portalu WA pod zdjęciem obrazu Pietera Breughla – „Pokłon Trzech Króli na śniegu”

Tak się złożyło, nie wchodząc w szczegóły, że ciotka mojego męża Janusza od lipca 1945 roku mieszkała w Berlinie.

„Przez fotografię, jak przez furtkę czarnoksiężnika, wchodzę do krainy mojego dzieciństwa”.

Czas robi swoje dlatego właściwie przywykłam do nazwy aleja gen. Józefa Hallera.

Moje dzieciństwo i młodość wiąże się z ulicą Połaniecką, a mojego męża Janusza z ulicą Powstańców Śląskich.

Jakiś czas temu pojechaliśmy do Wrocławia.

Bardzo dawno temu zanotowałam sobie wspomnienia mamy i siostry mojego męża Janusza dotyczące ulicy Powstańców Śląskich.

Nie, nie, nie będzie o polityce. Do perdla z nią - jak mówiła moja pierwsza teściowa.

Moi rodzice sprowadzili się do mieszkania przy ulicy Połanieckiej tak mniej więcej w połowie 1948 roku.

Po upadku Festung Breslau do Wrocławia zaczęły napływać tłumy ludzi, którym udało się z niego uciec tuż przed oblężeniem.

Wojna się skończyła na początku maja 1945 roku, ale pozostawiona przez nią w ziemi śmierć do dzisiaj zbiera swoje żniwo.

We Wrocławiu na Sępolnie przy ulicy, nomem omen, Smętnej jest niewielki cmentarz.

Przeglądając zdjęcia wrocławskiego Dworca Głównego trafiłam tuż przy jego fasadzie na przedwojenny letni ogródek, rozstawione pod parasolami stoliki, a przy nich składane lekkie foteliki.

Od kiedy Dyrekcja (czytaj mąż) zainstalowała otwieranie bramy na „pilota” muszę rano czatować na śmieciarkę

Karuzela, karuzela na Bielanach co niedziela…

Przez długie lata połowa środka nyskiego rynku stała pusta.

Przez osiem lat (modne w ostatnich latach słowa) na stronie WA ukazują się moje, nie wiem jak je nazwać - powiedzmy gawędy.

Pierwszy raz tę piosenkę (do słów Juliana Tuwima) zaśpiewała Hanka Ordonówna.

Gdy rozpoczynałam studia na wrocławskiej PWSSP, to prawa strona gmachu przy placu Polskim była jeszcze w remoncie.

Zamek Piastów Śląskich w Brzegu, jak piszą o nim, najważniejszy zbytek miasta

Nieomal dwadzieścia lat temu na jakiś czas los mnie zagnał do Lubina. Jak to w piosence Osieckiej

W maju 2017 roku w sąsiedztwie mostu Romana Dmowskiego osunęło się zbudowane na początku XX wieku nabrzeże Odry.

Trafiłam w internecie na dwa zdjęcia z Nysy.

Niewiele pamiętam z ulicy Odona Bujwida. Nic w tym dziwnego, leży daleko od mojego dzieciństwa, czyli ulicy Połanieckiej.

Wrocław nawiązał partnerskie stosunki z trzynastoma miastami na świecie.

Zachował się w moich rupieciach jadłospis (bagatela sprzed ponad pół wieku) z wrocławskiego baru „Tempo”.

Po ciężkim dla nas 2019 roku, 2020 zaczął się optymistycznie i można powiedzieć kulturalnie.

Moja buda V przy ul. Kruczej, tak V Liceum Ogólnokształcące do połowy lat sześćdziesiątych

Mój mąż Janusz urodził się w Nowym Sączu w maju 1945 roku, a w sierpniu tegoż roku wraz z rodzicami odbył skomplikowaną podróż w nieznane.

Borek przyłączono do Wrocławia w roku 1897 i można powiedzieć, że od tego mniej więcej momentu zaczęto budować przy nowych ulicach wspaniale wille.

Najstarszą wrocławską fotografię, a właściwie dwie, zrobił mój tato bodajże późną wiosną 1947 roku.

Przy moim nyskim domu stoi okazała lipa.

W połowie 1949 roku już na dobre byliśmy zadomowieni przy ulicy Połanieckiej.

Na moim, nyskim osiedlu jest niedługa uliczka, a przy niej spora działka długo czekała na inwestora.

Na lotniczym zdjęciu Wrocławia (chyba z 1946 roku), widać, że basen kąpielowy przy ulicy Racławickiej przetrwał wojnę.

Czy pamiętam Kwaśne Źródełko (staw) przy ulicy Kruczej? I tak i nie.

Po największym oszustwie, dopiero co powstałego PRL-u, długo pozostały napisy na murach - 3xTAK.

W mieszkaniu moich rodziców przy Połanieckiej między kuchnią a łazienką mieściła się służbówka.

Nysa - miasto w którym mieszkam, tak jak i Wrocław zostało przez wojnę w ogromnym stopniu zniszczone.

Czy ja pamiętam mieszkanie na ulicy Gajowej? Mieszkaliśmy tam od połowy 1946 roku do końca 1948.

Nie, nic, a nic, Nie, nie żałuję już nic

Głuchołazy niewielkie miasteczko 26 km na północ od Nysy.

W listopadzie 1945 roku Eugeniusz Geppert, już wtedy bardzo znany krakowski malarz i zarazem pedagog tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych, wyruszył z Krakowa do Wrocławia ciężarówką

„Z mnogości wrażeń zostały mi w pamięci tylko topole” - Sławomir Mrożek – „Baltazar Autobiografia”.

Połaniecka, zapewne 1948 rok, jedno z pierwszych zdjęć tego miejsca.

Przeglądając dziesiątki zdjęć przedwojennej Nysy, trafiłam na te związane z nyskim teatrem.

Na pulpicie ekranu mojego komputera „wisi” zdjęcie mieszkania moich rodziców z ul. Połanieckiej.

Kto by pomyślał! Już prawie pół wieku mija od momentu (a piszę te słowa w 2021 roku), gdy wprowadzono w latach siedemdziesiątych kartki na cukier.

Kiedy to mogło być? Hmm… tak myślę, że pod koniec lat sześćdziesiątych.

Jak nie urok, to przemarsz wojsk napoleońskich - mawiała moja babcia.

W szpitalu przy ul. Dyrekcyjnej po raz pierwszy zostałam matką.

Jest taki stary dowcip, zrozumiały w pełni tylko dla ludzi z okresu PRL-u

Wcale mi nie do śmiechu.

Pewnego razu zapytał mój mąż naszego młodego sąsiada

Moja nyska ulica, właściwie aleja, bo taką była przed wojną, z dwóch stron obsadzona lipami i kasztanami.

Jakiś czas temu studenci z Akademii Sztuk Pięknych z Krakowa dokonali historycznego odkrycia.

Szkoda, że po wojnie zmienili nazwę mojej nyskiej ulicy z alei Rocha, an aleję Wojska Polskiego.

W Chrząstowicach nikt nie chodzi na piechotę.

W czasie wakacji 2021 roku, gdy zbliżało się rozpoczęcie roku szkolnego zaczęłam zbierać materiał do tego pisania.

Wrocław ma dwa (właściwie trzy) bardzo znane koty.

Jakiś czas temu przydarzyło mi się stać, bardzo długo stać, w „korku” na podwrocławskiej autostradzie.

Zapewne 1945 rok, ulica Trzemeska – cała wypalona.

Teściowa położyła przede mną mały kaftaniczek i zdjęcie mojego ślubnego z czasu jego niemowlęctwa.

Kiedy pisałam o mojej nyskiej ulicy, czyli o alei Wojska Polskiego

Piszę te słowa pod koniec lutego 2022 roku.

Nie przypominam sobie, aby w okolicy ulicy Połanieckiej i Tarnobrzeskiej mieszkali Niemcy

Niewiele mi w życiu wyszło rzeczy, na szczęście nie włosy, ale z nieukrywaną dumą i satysfakcją mogę powiedzieć, że synowie - tak.

W latach sześćdziesiątych mój teść kupił we wrocławskiej Desie rzeźbę z brązu przedstawiającą Kozaka i dziewczynę.

Pierwszy wrocławski ślad w historii mojej rodziny, że tak powiem namacalny ślad, to meldunek mojego taty

"Pisz do mnie na Berdyczów" czyli: "daj mi spokój", "odczep się".

Mam dziwną pamięć, za chińskiego boga nie pamiętam cyfr.

Rok nauki kończył się tak jak wszędzie sesją, ale najważniejszy był „przegląd”.

W szkole moich wnuczków, jakiś czas temu, zapanowała wszawica.

Zaproszenie na otwarcie wystawy malarstwa naszej koleżanki Zoni w Nyskim Domu Kultury :)

A jednak dopuściłam się świętokradztwa.

Znowu poniedziałek. Cały tydzień minął jak jedna chwila.

No tak! Muszę się z tą łacińską sentencją zgodzić.

Gdzie to jest ta aleja Kasprowicza?

Na Biskupinie stoi do dzisiaj dom, w którym po wojnie mieszkał syn słynnego polskiego geografa Eugeniusza Romera.

Chrząstowice - za Niemców Chronstau, wioska w województwie opolskim.

Wystarczy odkręcić kran i woda płynie nieprzerwanym strumieniem.

Obydwaj dziadkowie mojego drugiego męża, natychmiast po wojnie zawędrowali z Nowego Sącza do Kamiennej Góry.

Na studiach na PWSSP, a było to na drugim roku, miałyśmy przedmiot ”Przysposobienie wojskowe”.

Remont – powinnam po latach przywyknąć do niego…

Jako kronikarz rodzinny, mam do czynienia z tysiącami listów pisanych w różnym czasie, bardziej czy mniej wyraźnym ręcznym pismem.

Na ulicy Połanieckiej dłuuuuugo, długo stał tylko jeden samochód.

Tfu, Tfu, Tfu… na psa urok, na kocie pazury, jeszcze dodatkowo plucie przez lewe ramię, ale jak na swój wiek, to mam się nieźle.

Lato 1963 roku było piękne, wakacje długie.

Najlepiej po końcowym przeglądzie, mieli „akademicy”

Pierwszy raz o Jeziorze Nyskim usłyszałam w 1968 roku.

Kiedy zaczynam to pisać jest początek grudnia 2022 roku. Może skończę przed świętami.

To wspomnienie należy do rodzaju „trup w szafie”, taki mały trupek, o którym można wspomnieć, jako że trupek właściwie ożył.

W połowie lat pięćdziesiątych zaczęliśmy odwiedzać wujostwo mieszkające przy ulicy Łukasiewicza.

Wrocławski Zarząd Miejski (Wydział Kwaterunkowy) wysłał w maju 1948 roku do mojego taty decyzję o przydziale mieszkania przy ulicy Połanieckiej.

W drugiej połowie stycznia 2023 roku sypnęło śniegiem.

W swoim życiorysie mój tato napisał (między innymi), że od 1946 do 1949 roku pracował we Wrocławiu

Wstrząsające zdjęcia z trzęsienia ziemi w Turcji przypomniały mi obraz z dzieciństwa wrocławskich ulic.

Według protokołu z dnia 15 stycznia 1948 roku Komisja Nadzoru Budowlanego stwierdza