Krótka, wstępna charakterystyka infrastruktury dawnego uzdrowiska (szczegółowy opis w opracowaniu):
1. Źródło Oberbrunnen (nazywane jako Mühlbrunnen ponieważ znajdowało się przy młynie naprzeciwko pałacu) – to najstarsze źródło Starego Zdroju znane od roku 1664, przejęte przez ówczesnego właściciela majątku Georga Moritza von Rohr und Stein (władał majątkiem w latach 1689-1694), który obudował je zadaszoną altaną w kształcie wieży.
2. Kilka lat później uruchomiono źródło Niederbrunnen, w pobliżu późniejszych „nowych” Łazienek, obok gospody, wcześniejszej Logierhaus zum Felsenhof. To źródło wyschło w 1817 roku.
3. Źródło Friedrichsbrunnen wybijało między „nowymi” a „małymi” Łazienkami. Zostało odkryte przez wielkiego kanclerza hrabiego Carmera w 1771 roku.
4. Blisko wyschniętego w 1817 roku źródła Niederbrunnen, w roku 1830 odkryto kolejne nazwane Mittelbrunnen.
5. Źródło Georgsbrunnen w pobliżu „małych” Łazienek, naprzeciwko Friedrichsbrunnen zostało odkryte przez doktora Wogalla i jako źródło wody pitnej było szczególnie uprzywilejowane.
6. Źródła Wiesenquellen, odkryte kolejno w latach 1798 i 1801 (ostatnie w 1857) skłoniły właściciela majątku Mutiusa do wzniesienia w roku 1803 „małych” Łazienek aby sprostać rosnącym potrzebom uzdrowiska.
7. Wywiercone w 1857 roku źródło Luisenquelle, do eksploatacji którego wybudowano za Lwim Grodem łazienki Luisenbad (należące obecnie do fabrykanta meblowego Püschela).

/Petroniusz/