Kościół parafialny św. Stanisława biskupa z II połowy XIII w. - rozbudowana kamienna budowla późnoromańska z kwadratową wieżą wysokości 30 m. Jedna nawa przykryta jest drewnianym stropem, zaś prezbiterium sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Dobudowana kruchta chroni bardzo cenny, uskokowy, piaskowcowy portal romański z dwustronnym tympanonem. Przedstawia on Marię z Dzieciątkiem i św. Stanisława biskupa, a na rewersie - gloryfikację (po cudownym zrośnięciu członków) tegoż świętego. Jest to najstarsze w Polsce przedstawienie św. Stanisława, kanonizowanego w 1253 r. Po obu stronach umieszczono lwy ślężańskie. Trzeci widoczny jest w z zewnątrz, między ścianą kruchty, a nawy, czwarty prawdopodobnie pod tynkiem. W zach. narożu zakrystii tkwi głaz z dobrze widocznym tzw. znakiem granicznym "X". Wewnątrz zachowało się wiele detali romańskich (kamieniarka), ale dominuje wyposażenie barokowe. Ołtarz główny z 1714 r. zawiera obraz św. Stanisława biskupa, ambona barokowa - rzeźby czterech ewangelistów. Renesansowa chrzcielnica powstała na początku XVII w., a piaskowcowe, gotyckie sakramentarium w XV w. Wśród obrazów i rzeźb wyróżnia się zestaw płyt nagrobnych i epitafiów z XVI-XVII w. Na przedpiersiu murowanej loży kolatorskiej zespół 32 malowanych tarcz herbowych z ok. 1600 r. o charakterze wywodu heraldycznego rodziny von Senitz, rzadko w takiej obfitości elementów spotykany w Polsce.
Za -
.