Eklektyczny pałac w Kazimierzu o przewadze cech neogotyckich powstał na gruntach dóbr cysterskich, przejętych w 1811 r. jako majątek rycerski przez Fryderyka Wilhelma Bernarda von Prittwitza z Grobnik. Nowy właściciel przeniósł się do Kazimierza w 1841 r., tak więc rezydencja musiała powstać przed tą datą. Po śmierci Fryderyka Wilhelma Bernarda von Prittwitza, jego dobra przejął siostrzeniec Aleksander von Prittwitz z Jeleniej Góry. W 1873 r. majątek odziedziczył pierworodny syn Aleksandra, Bernard von Prittwitz. Ostatni przedstawiciel tej rodziny Joachim Bernard, syn Bernarda w 1929 r. sprzedał posiadłość Śląskiemu Towarzystwu Ziemskiemu w Opolu, przy czym sam pałac wykupiła gmina i urządziła w nim przedszkole, biura i mieszkania. Pałac został przebudowany i rozbudowany w 1894 r. Po drugiej wojnie światowej majątek znacjonalizowano i na jego bazie utworzono PGR. Dawna rezydencja wykorzystywana była jako magazyn paszy, węgla i nawozów sztucznych, na parterze zaś urządzono sklep oraz bar (gospodę). Oprócz doraźny remontów oraz zabezpieczeniu dachu, nie przeprowadzano żadnych remontów, w wyniku czego pałac został częściowo zrujnowany.
W 1990 r. pałac został przekazany osobie prywatnej jako rekompensata za tzw. mienie zabużańskie. Właściciel nie podjął żadnych prac remontowych i po długim procesie gmina Głogówek w 2005 r. odzyskała budynek. Pałac otacza mocno zdewastowany park krajobrazowy o powierzchni 1,3 ha. W pobliżu znajduje się dawna oficyna, obecnie wykorzystywana jako wielorodzinny budynek mieszkalny oraz budynki gospodarcze.
Zespół pałacowy w Kazimierzu jest wpisany do rejestru zabytków sztuki: pałac pod nr rej.: 2145/86 z 30.12.1986 r., park nr rej.: 205/89 z 29.03.1989 r. Ochronie konserwatorskiej teoretycznie podlega również zespół folwarczny: oficyna, spichlerz, stajnia i stodoła, wpisane do rejestru pod nr 1857/66 dnia 24.10.1966 r.
Pałac w Kazimierzu jest budynkiem murowanym z cegły, pierwotnie potynkowany, wzniesiony na planie zbliżonym do prostokąta, podpiwniczony, trzykondygnacyjny, nakryty wysokim dachem dwuspadowym. Fasada (elewacja zachodnia) jedenastoosiowa, starsza część budynku symetryczna, dziewięcioosiowa, z centralnie umieszczonym trójosiowym ryzalitem. Układ elewacji ogrodowej analogiczny jak fasady. Elewacje pozbawione pierwotnych podziałów i ozdobnych detali, jedynie dobudowane skrzydło południowe zachowało neogotyckie sterczyny, fryz arkadowy, część ostrołukowych otworów okiennych oraz przyziemie z boniowaniem pasowym (podobne rozwiązanie zastosowano w pałacu w Klisinie należącym również do rodu von Prittwitz). W portalu bocznej elewacji umieszczono datę przebudowy.
------------
Obszary na których powstał Kazimierz zostały nadane cystersom z Pforty około 1175 r. przez księcia śląskiego Bolesława Wysokiego. Jego syn Jarosław, biskup wrocławski, przekazał cystersom dziesięcinę ze wsi między rzekami Osobłogą i Stradunią aż po rzekę Odrę. Miejscowość od imienia biskupa początkowo nazywano Jarosławem, ale już w latach 1212-1214 pojawia się jako Kazimierz. Ostatecznie nie doszło na tym terenie do lokowania klasztoru cystersów, natomiast w 1226 r. książę opolski podarował zakonnikom z Lubiąża kościół i przyległe do niego grunty. Kazimierz stał się lokalnym centrum dóbr cystersów i prawdopodobnie otrzymał prawa miejskie. Czas prosperity zakończył najazd husytów w 1428 r., zrujnowana miejscowość spadła do statusu wsi. Kazimierz pozostał własnością zakonników do 1810 r. kiedy to ich dobra zostały sekularyzowane. W XVII w. na terenie wioski pojawił się drugi folwark, który należał do rodziny Oppersdorff z Głogówka. Liczne posiadłości Oppersdorffów w okolicy sprawiły jednak, że nie wznieśli oni w Kazimierzu swojej rezydencji.
