l września 1954 roku w Sobieszowie powołano do życia Technikum Przemysłu Leśnego (od 1968 roku Technikum Przemysłu Drzewnego) jako jedno z czterech szkół resortowych tego typu podległych Ministerstwu Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego w Warszawie dla młodzieży i dorosłych pragnących zostać technikami technologii drewna. Szkołę umiejscowiono w budynku dawnego Hotelu Tietze. Bazę materialną szkoły stanowiły także budynki warsztatów szkolnych i budynek gospodarczy oraz dwa budynki internatu pod opieką kierownika i 4 wychowawców. Powierzchnia terenu szkolnego wynosiła 3,92 ha.

Do 1959 roku okres nauki wynosił 4 lata, potem 5 lat, po 1965 roku znów 4 lata, a po kilku latach powrócono do okresu 5-letniego. W 1959 roku szkołę opuściło pierwszych 20 uczniów zajęć dziennych. Największa część uczniów wywodziła się z rodzin pracowników przemysłu drzewnego. Dziewczęta stanowiły znikomy udział wynoszący 7-8%. Część absolwentów udawała się na studia wyższe przeważnie o jednoimiennym kierunku (na Wydziały Technologii Drewna SGGW w Warszawie oraz na WSR Poznań)

Od początku istnienia szkoły prowadzony był także wydział zaoczny dla pracujących o 4-letnim czasokresie nauki. Słuchaczami wydziału zaocznego byli przede wszystkim pracownicy różnych przedsiębiorstw i zakładów przemysłu drzewnego. W pierwszych latach istnienia szkoły wydział zaoczny ukończyło szereg osób zatrudnionych na wyższych stanowiskach. Byli to dyrektorzy przedsiębiorstw okręgowych, kierownicy zakładów, kierownicy wydziałów itp. W późniejszych latach uczyli się tu także młodzi robotnicy, którzy pragnęli zdobyć średnie wykształcenie.

Liczba uczniów i oddziałów Technikum na przestrzeni lat systematycznie zwiększała się: w roku szkolnym 1954/1955 było 123 uczniów (3 oddziały), w roku szkolnym 1955/1956 było 174 uczniów (5 oddziałów), w roku szkolnym 1956/1957 było 205 uczniów (6 oddziałów), w roku szkolnym 1957/1958 było 240 uczniów (7 oddziałów), w roku szkolnym 1963/1964 było 353 uczniów (9 oddziałów), a w roku szkolnym 1970/1971 – 359 uczniów. W 1971 roku szkołę ukończyło 119 absolwentów. W latach 1954–1971 dyplomy techników otrzymało łącznie 1280 absolwentów.

Liczba słuchaczy wydziału zaocznego również systematycznie zwiększała się: w roku szkolnym 1955/1956 było 102 słuchaczy, w roku szkolnym 1957/1958 było 200 słuchaczy, w roku szkolnym 1960/1961 było 271 słuchaczy i w roku szkolnym 1963/1964 – 367 słuchaczy.

W latach 1957–1958 szkoła prowadziła skrócony kurs w zakresie technikum (okres 2-letni) w Ośrodku Kursowym w Porażynie koło Poznania dla zdemobilizowanych oficerów WP (egzamin dojrzałości złożyło 58 osób). W latach 1958–1960 szkoła prowadziła Ośrodek Konsultacyjny w Szczecinie, w latach 1961–1962 w Wejherowie i w latach 1962–1963 w Jelczu. A w latach 1962–1963 w samym Sobieszowie szkoła prowadziła eksternistyczny kurs maturalny NOT (egzamin dojrzałości złożyły 82 osoby).

W roku szkolnym 1954/1955 zatrudnionych było 8 nauczycieli, 6 pracowników administracyjnych i 14 pracowników obsługi. W roku szkolnym 1960/1961 roku zatrudnionych było już 20 nauczycieli, 6 pracowników administracyjnych i 18 pracowników obsługi. W roku szkolnym 1970/1971 personel pedagogiczny liczył 27 nauczycieli, było 7 pracowników administracyjnych i 20 pracowników obsługi. Szkoła zatrudniała też nauczycieli dochodzących, czyli specjalistów z miejscowych zakładów pracy (Tartak, Ośrodek Transportu Leśnego, Zespół Składnic Lasów Państwowych, Karkonoski Park Narodowy).

Zajęcia praktyczne odbywały się w układzie grupowo-zespołowym (klasy III, IV i V) w tartaku przyszkolnym oraz w warsztatach szkolnych. Nauczanie przedmiotów teoretycznych odbywały się w 8 gabinetach i pracowniach dobrze wyposażonych w pomysłowe pomoce naukowe. Przedmioty zawodowe dla sprawniejszej realizacji grupowano w czterech oddziałach pod kierownictwem doświadczonych pedagogów. W pierwszych latach działalności szkoły pomoce naukowe wykonane były przez nauczycieli szkoły.

W szkole kwitło dobrze zorganizowane życie pozalekcyjne w kółkach zainteresowań i kółkach przedmiotowych. W roku szkolnym 1970/1971 kółko humanistyczne liczyło 20 członków (opiekunem był nauczyciel języka polskiego), kółko matematyczne liczyło 40 członków (opiekunem był nauczyciel matematyki), kółko fotograficzne liczyło 15 członków (opiekunem był kierownik internatu) i kółko muzyczne, które liczyło 15 członków (opiekunem była kierowniczka świetlicy). Członkowie kółka tworzyli zespół big-bitowy z licznymi występami.

Działalność Szkolnego Klubu Sportowego przejawiała się w 6 sekcjach pod opieką nauczyciela WF. Były to sekcje: lekkoatletyczna, narciarska, koszykówki, piłki ręcznej, piłki nożnej i sportów zimowych. Liczba zrzeszonej młodzieży w SKS wynosiła 148 osób a osiągnięcia sportowe były znaczne, bowiem członkowie zyskiwali tytuły mistrzowskie indywidualne i drużynowe, zarówno wojewódzkie, jak i krajowe.

Świetlica szkolna prowadziła zajęcia plastyczne, umożliwiała różne rozgrywki: bilardowe, tenisa stołowego, grę w warcaby i szachy, korzystanie z radia i telewizji oraz prenumeratę szeregu czasopism. W świetlicy organizowane były wieczornice i zabawy okolicznościowe.

Do 31 sierpnia 1966 roku dyrektorem szkoły był mgr inż. Antoni Gregor (pierwszy dyrektor od założenia szkoły). Po nim od 1 września 1966 roku szkołą kierował mgr inż. Władysław Fedorowicz (który był zastępcą dyrektora w pierwszych latach), zaś zastępcą dyrektora w tym dniu został inż. Henryk Góra. Kierownikiem Wydziału Zaocznego od 1959 roku był mgr inż. Witold Hejke, funkcję kierownika internatu od 1964 roku pełnił Eugeniusz Krzyczyński (absolwent szkoły), a kierownikiem świetlicy od 1966 roku była Halina Cychol.

B.W.