Warszawa Wschodnia (Osobowa), zwana potocznie Dworcem Wschodnim (Dworzec Wschodni), to stacja kolejowa obsługująca pociągi Polskich Kolei Państwowych (Intercity i TLK), Kolei Mazowieckich i Szybkiej Kolei Miejskiej (linie S1, S2 i S3). Stacja znajduje się między ulicami Lubelską a Kijowską, na granicy Pragi Południe i Północ. Widnieje na liście przystanków Zarządu Transportu Miejskiego (nr 2900, rozkłady jazdy).
Stacja obsługuje pociągi dalekobieżne, kursujące także przez Dworzec Centralny i Zachodni i międzynarodowe między innymi do Niemiec i na Białoruś. Pociągi jadące z okolic Lublina na Pomorze zmieniają czoło na tej stacji, nie wjeżdżając na żadną z dwu pozostałych warszawskich głównych stacji.
Dworzec Wschodni ma siedem peronów typu wyspowego, przy których znajduje się czternaście torów dla ruchu kolejowego. Perony oznaczone numerami od 1 do 5 obsługują ruch dalekobieżny, natomiast pozostałe dwa (6 i 7) są przeznaczone do obsługi ruchu podmiejskiego.
Na stacji są dwa budynki dworcowe służące pasażerom – dworzec dalekobieżny od strony ul. Kijowskiej i podmiejski od strony ul. Lubelskiej. Dostęp na perony możliwy jest za pośrednictwem jednego z trzech tuneli pod torami – tunel środkowy łączy oba budynki dworcowe; z uwagi na mniejszą długość peronów podmiejskich dostęp do nich jest możliwy tylko z tunelu środkowego i wschodniego.
Powstanie Dworca Wschodniego jest związane z budową Kolei Warszawsko-Terepolskiej, w ramach której w 1866 roku uruchomiono Dworzec Terespolski (zwany też Dworcem Brzeskim), położony on był jednak bliżej ulicy Targowej. Początkowo był tylko dworcem czołowym (pociągi mogły tu tylko kończyć lub zaczynać bieg), w 1919 przebudowano go na czołowo-przelotowy i włączono w 1933 roku do warszawskiej linii średnicowej. Zniszczony w czasie II wojny światowej.
W ramach przebudowy Pragi po wojnie oddano do użytku w 1969 roku całkiem nowy dworzec zaprojektowany przez Arseniusza Romanowicza, przesunięty na wschód o kilkaset metrów . Spowodowane to było planami budowy tzw. obwodnicy śródmiejskiej Warszawy (alei Tysiąclecia), pomysł tego jednak nigdy nie zrealizowano. Nowy budynek dworca otrzymał dwubryłową formę, z głównym wejściem i zespołem handlowo-usługowym od strony północnej układu torowego oraz mniejszym terminalem do obsługi linii podmiejskich od strony południowej. Do czasu uruchomienia w 1975 Dworca Centralnego był najnowocześniejszą taką budowlą w Warszawie.
Na początku XXI w. hale dworca były w bardzo złym stanie technicznym. Dlatego też władze stolicy zaplanowały zburzenie obecnego dworca kolejowego i wybudowanie w tym samym miejscu nowego, prawdopodobnie wraz z centrum handlowym. W maju 2007 gotowe były plany zagospodarowania okolic dworca, a w marcu 2008 znane były już firmy zainteresowane przebudową dworca. Na początku 2009 roku PKP wybrało firmę Riofisa SA, która miała doprowadzić do podpisania końcowych umów z wszystkimi zainteresowanymi stronami. Do dyspozycji PKP przeznaczyło ok. 5 hektarów na dworzec, obiekty rekreacyjne i parking. Przebudowa miała ruszyć na przełomie 2009 i 2010 roku, a cały projekt miał zostać ukończony do roku 2012, na Mistrzostwa Europy w piłce nożnej. W lutym 2009 roku okazało się jednak, że firma nie przebuduje dworca i do 2012 roku zostanie on najwyżej nieco wyremontowany. Wobec tego w czerwcu 2009 roku PKP zaprezentowały koncepcję pełnej odnowy dworca, a w lutym 2010 rozpisały przetarg na jej wykonanie[4]. Najniższą ofertę w przetargu, 31 mln złotych, złożyła firma Strabag. Ponadto, za 170 mln złotych, miały zostać przebudowane trzy z siedmiu peronów[6]. Prace rozpoczęły się 25 czerwca 2010 roku, renowacja części podmiejskiej zakończyła się w czerwcu 2011 r. Całość została oficjalnie otwarta 30 maja 2012 r.
Źródło: Warszawikia