Cegielnia powstała prawdopodobnie między 1875 a 1880 rokiem, jej właścicielem był Carl Würffel. Pierwotny budynek cegielni miał murowany parter i drewnianą konstrukcję piętra i poddasza, gdzie mieściły się suszarnie. W latach 1906-1907 obiekt poddano gruntownej przebudowie. Dotychczasowy piec kręgowy o kształcie elipsoidalnym zastąpiono piecem prostokątnym z 20 wejściami (20-komorowy piec kręgowy Hoffmana). W tym samym czasie zbudowano willę właściciela. W 1921 roku cegielnię odziedziczył Wilhelm Würffel, a w latach 1927-1945 właścicielem cegielni był Bruno Würffel.
Po wojnie cegielnię upaństwowiono i uruchomiono ponownie ok. roku 1948 w oparciu o przedwojenne maszyny. W 1963 roku zmieniono napęd parowy na elektryczny, a do roku 1970 trwała systematyczna wymiana urządzeń na nowe. Do transportu po zachowanych torowiskach początkowo używano koni, zastąpionych na początku lat 60-tych przez lokomotywę WLs40.
Od 1986 cegielnia należała do warszawskiej spółki "Małe Formy Budowlane". Zdolność produkcyjna cegielni oceniana była w 1991 roku na 5 mln sztuk cegieł rocznie.
Cegielnię zamknięto w 2005 roku. Do dziś istnieje główny budynek zakładu (w którym po przebudowie działa centrum handlowe "Stara Cegielnia") oraz barak biurowy (obecnie pawilon handlowo-usługowy).

Opis na podstawie Karty zabytku