Prace przy dusznickim Domu Zdrojowym trwały od 1837 do 1863 r. Główny korpus obiektu, założony na rzucie litery L, wieńczyła wysoka wieża zlokalizowana na skrzyżowaniu obu segmentów, a skrzydła gospodarcze zamykały podwórze w kwadrat. Prawe skrzydło łazienek od strony wejścia przeznaczone było dla kobiet i tam też umieszczono kabiny do natrysków. W skrzydle po lewej stronie, z zakładem borowinowym, korzystali z kąpieli mężczyźni. Zarówno ogrzewanie wody do kąpieli, jak i całego budynku odbywało się za pomocą pary. Niedogodnością był brak poczekalni i zbiorowa kabina natrysków, ale niedostatki nowej budowli szybko usunięto. W 1874 r. przystąpiono do modernizacji wnętrz Domu Zdrojowego, rozpoczęto budowę nowego domu prysznicowego i łazienek, przeznaczając na zakład przyrodoleczniczy większy teren od strony rzeki. Pracami kierował wrocławski architekt Wilhelm Rhenius, jemu też uzdrowisko zawdzięczało ogród zimowy (palmiarnię), postawiony jako łącznik między łazienkami a budynkiem natrysków. Budowa trwała do 1885 r., ale znaczną część obiektu wykorzystywano już od 1876 r. jako cukiernię, salę koncertową i czytelnię prasy, do której władze uzdrowiska sprowadzały dla gości kuracyjnych 150 tytułów gazet z całej Europy. Palmiarnia miała 9 m wysokości, dwuspadowy dach i przeszklone ściany, we wnętrzu rosły egzotyczne rośliny, a wśród nich tryskała fontanna. Obiekt wyposażony w oświetlenie elektryczne, ogrzewany był nawiewem ciepłego powietrza spod posadzki. Palmiarnię rozebrano w 1910 r. podczas przebudowy całości na Nowy Dom Zdrojowy, rozpoczętej w 1909 r.
Zmiany projektowali i kierowali pracami do 1911 r. Paul Rother i Felix Wilde z Berlina-Charlottenburg. Budynek uzyskał 71 kabin kąpielowych, do łazienek doprowadzono ciepłą, zimną i mineralną wodę, powstała sala na 10-12 stanowisk inhalacyjnych i kabina pneumatyczna do inhalacji sprężonym powietrzem. Dawne natryski dostosowano do przerobu masy borowinowej, używanej do kąpieli i okładów w 16 kabinach. Na parterze urządzona została poczekalnia z kasami i toaletami, zainstalowano windę elektryczną i centralne ogrzewanie, co pozwoliło prowadzić obiekt przez cały rok. 40 pokoi na poddaszu wyposażonych było w nowoczesne meble, luksusową pościel, dywany i obrazy. Wystrój zewnętrzny Nowego Domu Zdrojowego z nowym dachem i wieżą zegarowo-kominową współgrał z historyczną elewacją. Modernizacja przeprowadzona w 1936 r. dotyczyła głównie zakładu kąpielowego.
Po drugiej wojnie światowej Nowy Dom Zdrojowy pod kierownictwem administracji polskiej rozpoczął działalność w czerwcu 1945 r. jako sanatorium dla rekonwalescentów szpitali wojennych i chorych żołnierzy. Najbardziej okazały ze wszystkich obiektów zdroju nazwano imieniem króla Jana Kazimierza na pamiątkę jego pobytu w Dusznikach 17 sierpnia 1669 r. Zniszczenia powodziowe z lipca 1998 r. zapoczątkowały kompleksowy remont Szpitala Uzdrowiskowego „Jan Kazimierz”. Wszystkie pokoje otrzymały funkcjonalne łazienki, gruntownie zmieniono wyposażenie pokoi kuracyjnych, gabinetów lekarskich i dyżurek pielęgniarskich. Sukcesywnie prace modernizacyjne prowadzono także w Zakładzie Przyrodoleczniczym, kończąc w 1999 r. remont kapitalny sali gimnastycznej oraz pomieszczeń do fizykoterapii. Wcześniej odnowiono kabiny do kąpieli mineralnych, igliwiowych, borowinowych, a Zakład Przyrodoleczniczy został całkowicie przystosowany do potrzeb osób niepełnosprawnych. Dzięki dofinansowaniu ze środków UE Szpital Uzdrowiskowy „Jan Kazimierz” w 2010 r. wzbogacił się o Centrum Zabiegów obejmujące salę helioterapii, słoneczną plażę, centrum zabiegów borowinowych i łaźnię parową. (©bynio)
