Na przełomie lat 50./60. XX wieku sprzedaż samochodów osobowych prowadził Centralny Zarząd Zaopatrzenia Transportu Samochodowego „Motozbyt”, zrejonizowany w listopadzie 1957 roku. Każdy rejonowy Motozbyt otrzymywał określoną pulę samochodów do sprzedaży.

Obywatel, który chciał kupić nowy samochód, w pierwszej kolejności musiał złożyć wniosek o kupno samochodu za gotówkę (w uzasadnionych wypadkach mógł o zakup ratalny) do właściego Motozbytu.. Jeżeli wcześniej taki obywatel posiadał już samochód, to musiał go sprzedać osobom trzecim wyłącznie przez Motozbyt lub wyrejestrować zniszczony lub uszkodzony. W przeciwnym wypadku nowo nabyty samochód nie był dopuszczony do ruchu. Jeżeli obywatel nie posiadał wcześniej samochodu, to musiał uzyskać potwierdzenie od właściwego dla jego miejsca zamieszkania Prezydium Rady Narodowej, że w ciągu trzech lat poprzedzających zakup obywatel nie dysponował własnym samochodem.

Ponadto zakup nowego samochodu był możliwy jedynie w sytuacji, kiedy obywatel udokumentował konieczność posiadania samochodu wykonywaniem obowiązków służbowych lub czynności zawodowych, społecznych, sportowych lub innych. Pierwszeństwo przy nabywaniu nowych samochodów mieli zatem lekarze, weterynarze, pracownicy nauki, kultury i sztuki oraz inni pracownicy instytucji państwowych i spółdzielczych, a także ci, którzy odsprzedawali samochód przez Motozbyt.

Od września 1961 roku regulację przepisów zasad obrotu nowymi samochodami przejęło Ministerstwo Handlu Wewnętrznego, które wydało rozporządzenie, nakazujące wojewódzkim radom narodowym rozdział nowych samochodów na swoje województwa.

W tamtym okresie nowe samochody wydawały Motozbyty zlokalizowane w 20 miastach: Białystok (ul. Waryńskiego 12), Bydgoszcz (pl. Wolności 7), Częstochowa (al. Pokoju 13), Gdańsk-Oliwa (ul. Grunwaldzka 487), Gliwice (Rynek 22), Katowice (ul. Francuska 32), Kielce (ul. Sienkiewicza 62), Koszalin (ul. Zwycięstwa 58), Kraków (ul. Przemysława 5), Lublin (ul. Przemysłowa 22), Łódź (ul. Piotrkowska 125), Olsztyn (ul. Pieniężnego 10), Opole (Rynek 1), Poznań-Antonimek (ul. Gorysława 9), Przemyśl (Słowackiego 13), Rzeszów (Rynek 3), Słupsk (ul. Filmowa 3), Szczecin (ul. Dębiaka 31), Toruń (ul. Dominikańska 179), Warszawa-Raków (ul. Włochowska 36), Wrocław (ul. Żegiestowska 3), Zielona Góra (ul. Mickiewicza 15).

Ceny samochodów osobowych, które w tamtym okresie były dopuszczone do sprzedaży, a były to przede wszystkim samochody produkcji krajowej i państw sąsiadujących były wysokie. Aby nabyć samochód, trzeba było odłożyć wynagrodzenie z okresu 3-6 lat.

Ceny samochodów w dniu 1 sierpnia 1962 roku:

  FSO Warszawa          – 120 000 zł (71 miesięcznych pensji)

  Moskwicz 407             – 115 000 zł (69 miesięcznych pensji)

  Wartburg De Luxe      – 105 000 zł (62 miesięczne pensje)

 Skoda Octavia Super   – 98 500 zł (59 miesięcznych pensji)

  Skoda Octavia             – 95 000 zł (57 miesięcznych pensji)

  Wartburg Standart      – 95 000 zł (57 miesięcznych pensji)

  FSO Syrena                – 72 000 zł (43 miesięczne pensje)

  Trabant kombi             – 72 000 zł (43 miesięczne pensje)

  Trabant osobowy        – 65 000 zł (39 miesięcznych pensji)

Przeciętne miesięczne wynagrodzenie w gospodarce narodowej w 1962 roku wyniosło 1680 zł.