5
 |
 |
||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Zlaté návrší to wydłużony grzbiet górski o wysokości w najwyższym punkcie 1412 m npm, w czeskiej części Karkonoszy (Czeski Grzbiet). Jego północne zbocza opadają ku dolinie Łaby, natomiast południowe - ku dolinie Jizerki. Wzniesienie jest pokryte jest łąkami górskimi i zaroślami kosodrzewiny, a sam wierzchołek znajduje się na obszarze czeskiego Karkonoskiego Parku Narodowego. Najwyższy punkt grzbietu znajduje się na Vrbatovo návrší (1412 m). Zlaté návrší (1411 m) i Vrbatovo návrší (1412 m) bywają ...
Zlaté návrší to wydłużony grzbiet górski o wysokości w najwyższym punkcie 1412 m npm, w czeskiej części Karkonoszy (Czeski Grzbiet). Jego północne zbocza opadają ku dolinie Łaby, natomiast południowe - ku dolinie Jizerki. Wzniesienie jest pokryte jest łąkami górskimi i zaroślami kosodrzewiny, a sam wierzchołek znajduje się na obszarze czeskiego Karkonoskiego Parku Narodowego. Najwyższy punkt grzbietu znajduje się na Vrbatovo návrší (1412 m). Zlaté návrší (1411 m) i Vrbatovo návrší (1412 m) bywają traktowane jako osobne szczyty.
Show more
Show less
Pod Zlaté návrší można dojechać drogą nr 286 (Mísečky - Zlaté návrší), która została poprowadzona wąskimi serpentynami w latach 1934-1936. Drogą miały być dostarczane materiały budowlane do budowy dużego, 6-kondygnacyjnego górskiego hotelu Švehlovej chaty (nazwa na cześć czechosłowackiego premiera Antonína Švehly z lat 1922-1925 i 1926-1929, zm. w 1933 r.). Z uwagi na planowaną już budowę czechosłowackich umocnień granicznych w Karkonoszach w nowym hotelu planowano umieszczenie strzelnic w gospodarczych dobudówkach. Początek budowy planowano na lato 1938 roku, ale po anschlussie Austrii przez III Rzeszę wycofali się inwestorzy i jedyną pamiątką po hotelu jest kamień węgielny znajdujący się pośrodku pętli drogowej, kończącej drogę. Przed 1938 rokiem armia czechosłowacka zbudowała pod Zlatém návrší (na wys. 1380 m) kompleks wojskowy - pięć chat górskich dla personelu, który miał obsadzać budowany pas umocnień granicznych. Chaty nazwano Jestřábí boudy (Jastrzębie Chaty). Wraz z aneksją czeskich Sudetów kompleks pod Goldhöhe przekazano Wehrmachtowi i początkowo pozostawał nieużywany. W 1938 roku niemiecki przyrodnik dr Kurt Herdemerten po wyprawie do zachodniej Grenlandii objął chaty tworząc w nich polarną stację badawczą (Polare Versuchsstation Goldhöhe) z uwagi na warunki zbliżone do arktycznej tundry. Badano tu zachowanie białych sokołów norweskich (białozorów), które próbowano introdukować w Karkonoszach, jednak bez powodzenia. Pracę stacji badawczej finansowała Fundacja Hermanna Göringa. We współpracy z Agencją Ochrony Przyrody Rzeszy i Uniwersytetem Wrocławskim były tu prowadzone badania dotyczące zagadnień biologicznych w Arktyce. W czasie II wojny światowej zakres pracy stacji doświadczalnej uległ zmianie. Zgodnie z sugestią Hansa-Roberta Knoespela, byłego pracownika Herdemertena, admirał Fritz Conrad zimą 1942/43 kazał rozbudować stację w arktyczny obóz szkoleniowy dla służby meteo marynarki wojennej (MWD - Marinewetterdienst), którego Knoespel został szefem. W 1943 r. kierownictwo obozu szkoleniowego objął meteorolog Gottfried Weiss. Do końca 1944 roku w Goldhöhe szkolono żołnierzy do rozmieszczenia w regionach polarnych, głównie na potrzeby stacji meteorologicznych Wehrmachtu w Arktyce. Szkolenia obejmowały poruszanie się na nartach, odżywianie się specjalnie przygotowanymi racjami żywnościowymi, czy spanie w norach śnieżnych, a nawet szkolono z amputacji kończyn i wyrywania zębów. Przygotowywano tu żołnierzy dr. Wilhelma Dege do operacji "Haudegen" - ustanowienia stacji meteorologicznej na Spitsbergenie w 1944 r. Stacja przekazywała dane meteo konieczne do ustalania prognoz pogody dla floty Kriegsmarine. Oddział meteorologiczny „Haudegen” był ostatnią jednostką Wehrmachtu podczas II wojny światowej, która została rozbrojona przez aliantów 4 września 1945 r. Po wojnie gospodarzem Jestřábích bud było przedsiębiorstwo Interhotel Krkonoše. W czterech były noclegi, w piątej była restauracja. Zbudowano także niewielki wyciąg narciarski. Brak konserwacji spowodował, że ich znaczenie spadło, w latach 70. XX w. wykorzystywano je do szkolnych kursów narciarskich, później jedynie jako hotel robotniczy dla robotników pracujących przy budowie Labskiej Boudy. Spłonęły dwa budynki, pierwszy na początku lat 50. XX w., drugi w 1970 r. Ostateczne zamknięcie było spowodowane odprowadzaniem ścieków bez oczyszczania w najcenniejszej części Karkonoskiego Parku Narodowego. W 1986 roku zostały rozebrane. Dziś znajdują się tu pozostałości fundamentów, znajduje się tu podstacja energetyczna i garaż obsługujący pobliską Vrbatovą boudę, która powstała w 1964 r. przy pętli drogi z Mísečky na wysokości 1400, tj. na siodle pomiędzy Zlatém návrší a Vrbatovem návrší. Pomimo określania Vrbatovej boudy jako "schronisko turystyczne" obiekt nie udziela noclegów, funkcjonując wyłącznie jako restauracja. Na samym szczycie Zlatégo návrší , zwanym Vrbatovo návrší, stoi pomnik z 1925 r. upamiętniający czeskiego sportowca Bohumila Hanča i jego przyjaciela Václava Vrbatę, którzy zginęli tu 24 marca 1913 roku podczas 50-kilometrowej trasy biegowej podczas śnieżycy. Od nazwiska Vrbaty wzięła nazwę Vrbatova bouda. Przez Zlaté návrší nie prowadzi obecnie żaden szlak turystyczny jedynie jest zarośnięta ścieżka z Vrbatovej Boudy, ale nie jest dostępna gdyż jest to obszar ochrony ścisłej. Najbliżej prowadzi Bucharova cesta drogą kołową, która dzis tylko służy transportowi publicznemu i gościom schroniska Vrbatova Bouda oraz gościom hotelu Labska Bouda. (moose) |
|||||||||||||||||||||
|
||
|
||
|
||
|
||
|
||
|
|
||
 |
|
||
|---|---|---|---|