Zwałowisko zewnętrzne Kopalni Węgla Brunatnego Turów w Bogatyni funkcjonowało w latach 1947–2006 i było najdłużej działającym zwałowiskiem zewnętrznym na świecie. Obszar ma powierzchnię około 2200 ha (porównywalne z wielkością Bolesławca), a wysokość względna wynosi 245 m (wysokość bezwzględna w najwyższym punkcie osiąga 469 m n.p.m.). Prace rekultywacyjne rozpoczęto już w latach 60. XX w. Zwałowisko oplata gęsta sieć dróg – w przeszłości służyły one do transportu materiału na zwałowisko, obecnie wykorzystywane są w pracach rekultywacyjnych. Na południu zwałowiska powstało nawet lądowisko dla samolotów, które od blisko 30 lat jest nieużytkowane. Najdłużej zwałowano tereny na północnym-zachodzie i są one położone najwyżej, tereny położone w południowo-zachodniej części porośnięte są trawami, a tereny znajdujące się najniżej - już kilkunastoletnim lasem. Wzdłuż dróg transportowych zlokalizowany jest system rowów odprowadzających wody opadowe do zbiorników retencyjnych, położonych na kolejnych poziomach zwałowiska - zbiorników tych jest ok. 140 i wymagają doglądania. Powierzchnie leśne utworzone na zwałowisku zostały przekazane przez kopalnię Lasom Państwowym. Rekultywacja zwałowiska będzie trwać jeszcze wiele lat po zamknięciu kopalni. Po zamknięciu zwałowiska zewnętrznego, od 2006 roku nakład z terenów nowej odkrywki składowany jest w niecce kopalni.

(moose)