Reglamentację sprzedaży benzyn silnikowych (etyliny 78 i etyliny 94) wprowadzono w lutym 1982 roku. Polegała na wbijaniu stempli do dowodów opłaty składki ubezpieczeniowej pojazdu przez pracownika stacji i sprzedaży benzyn do trzech tankowań w miesiącu. Kluczem do tankowań była hybryda numeru rejestracyjnego pojazdu i kalendarza. Od 1983 roku wydawano specjalne karty do stemplowania, które zawierały piętnaście kwadratowych miejsc (z pięcioma nazwami miesięcy) na datownik stacji po trzy na dany miesiąc. Posiadały numer składający się z dwóch liter oznaczającej serię i sześciu cyfr oraz zawierały miejsce na wpis numeru rejestracyjnego pojazdu.
Od 1 kwietnia 1984 roku sprzedaż benzyn silnikowych odbiorcom prywatnym oraz jednostkom gospodarki nieuspołecznionej realizowano na podstawie rocznych kart benzynowych podzielonych na typy, które wydawał Państwowy Zakład Ubezpieczeń oraz podległe mu jednostki organizacyjne terenowo właściwe dla miejsca rejestracji pojazdów. Podstawą wydania karty benzynowej był: dowód rejestracyjny pojazdu (w odniesieniu do motorowerów potwierdzenie zgłoszenia do rejestru), dowód opłaty obowiązkowgo ubezpieczenia pojazdu, dowód opłaty od środków transportowych (od 1986 dowód opłaty podatku drogowego), a od 1986 także dowód osobisty osoby odbierającej kartę. Wydanie karty benzynowej odnotowywano w dowodzie rejestracyjnym pojazdu lub w potwierdzeniu zgłoszenia do rejestru motoroweru. Od 1985 roku pobierano opłatę za wydanie karty w wysokości 40 złotych.
Karty te były drukiem ścisłego zarachowania. Posiadały numer składający się z litery oznaczającej serię i z siedmiu cyfr. Dzieliły się na czterdzieści osiem odcinków (kuponów) z nazwami miesięcy, po cztery na każdy miesiąc, w tym jeden oznaczony jako ''Dodatek''. Karty zawierały miejsce na wpis marki pojazdu, jego numeru rejestracyjnego i datę wydania karty. Kupony z karty benzynowej po każdym tankowaniu były wycinane przez pracownika stacji.
W okresie od 1 kwietnia 1984 roku do 31 marca 1985 roku obowiązywały następujące typy kart benzynowych:
1) typ 1A – dla motorowerów
2) typ 1 – dla motocykli i innych pojazdów jednośladowych, z wyjątkiem motorowerów
3) typ 2 – dla samochodów osobowych o pojemności skokowej silnika do 900 cm3
4) typ 3 – dla samochodów osobowych o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3 i samochodów ciężarowych
1 kwietniu 1985 roku wprowadzono nieco zmodyfikowane i pokolorowane typy kart benzynowych:
1) typ 1 koloru brązowego – dla motorowerów i pochodnych od motorowerów z silnikiem o pojemności do 50 cm3
2) typ 2 koloru niebieskiego – dla motocykli i pochodnych od motocykli (np. motocykli z wóżkiem bocznym lub przyczepą, czy wózków inwalidzkich)
3) typ 3 koloru żółtego – dla pojazdów mechanicznych o pojemności skokowej silnika do 900 cm3
4) typ 4 koloru czerwonego:
– dla samochodów osobowych i pochodnych od samochodów osobowych o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3 (np. combi, pick-up), Syreny R- 20 i Syreny-Bosto
– dla samochodów ciężarowych o ładowności do 2 ton i samochodów ciężarowo-osobowych (np. Żuk, Nysa, Muscel, GAZ, UAZ, Tarpan)
– dla autobusów, mikrobusów, dźwigów, samochodów specjalnych i innych pochodnych od samochodów ciężarowych
W 1986 roku zmieniono kolorystykę typów kart benzynowych oraz wyznaczono karty benzynowe typu 3 dla ciągników o pojemności skokowej silnika do 900 cm3 i typu 4 dla ciągników o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3.
Reglamentację benzyn silnikowych zniesiono w 1989 roku.
B.W.
