Stacja węzłowa - przed wojną umożliwiała krzyżowanie pociągów dwóch spółek kolejowych: Żmigrodzko-Milickiej i Wrocławsko-Prusickiej. Początkowo kolej żmigrodzka miała tu dwa tory tworzące mijankę do oblotu składu przez parowóz. Jeden tor kończył się ślepo kozłem u zbiegu ulic Pietrowickiej i Kaszyckiej. Na stacji możliwe było wodowanie i nawęglenie parowozów (zwłaszcza kolejki wrocławskiej - które pokonywały strome podjazdy koło Trzebnicy), była tu także parowozownia pomocnicza. Drugi z torów kończył się w jednostanowiskowej parowozowni. W dniu 5 października 1898 r. doszło do połączenia dwóch systemów kolejki. Ruch prowadziła spółka ADKG z oddziału wrocławskiego. Stacja kolejki wrocławsko-trzebnickiej była położona nietypowo na łuku, a na terenie pierwotnej stacji kolejki żmigrodzkiej rozbudowano układ torowy i powstała osobny garaż dla lokomotywy i zbudowano wówczas zapewne dworzec. Do 1959 r. stacja prowadziła pełne czynności handlowe (nadania towarów i żywego inwentarza, obsługa podróżnych). Znajdowała sie tu waga wagonowa 6,5 tony i 5-tonowa waga wozowa. (rozebrana w 1987 r.). Od stacji odchodziła 380 m długości bocznica do zakładów zbożowych, które później prowadziły produkcję nawozów "Bacutil". Pojemność bocznicy wynosiła 18 wagonów. Od maja 1974 r. Prusice straciły status stacji i służyły jako przystanek z ładownią. Parowozownię pomocniczą rozebrano ok. 1960 r., a przylegające go niej d. warsztaty mechaniczne oraz magazyn adaptowano na budynek mieszkalno-gospodarczy. Z infrastruktury stacji pozostała tylko ruina dworca przy ul. Kolejowej 1 (tablica informacyjna) oraz kilkanaście metrów luźnych szyn w magazynie materiałów rolnych przy ul. Kaszyckiej. (moose - różne źródła)